Карл Яльмар Брантынг

Карл Яльмар Брантынг (па-швэдзку: Karl Hjalmar Branting, 23 лістапада 1860 г., Стакгольм — 24 лютага 1925 г., тамсама) — швэдзкі палітык, першы прэм’ер-міністар Швэцыі ад сацыял-дэмакратычнай партыі. Ляўрэат Нобэлеўскай прэміі міру (1921) — разам з Крыстыянам Лянге.

Карл Яльмар Брантынг
па-швэдзку: Karl Hjalmar Branting
сябра Другой палаты[d]
1897 — 24 студзеня 1925
прэм’ер-міністар Швэцыі[d]
10 сакавіка 1920 — 27 кастрычніка 1920
Папярэднік	Nils Edén[d]
Наступнік	Гергард Люіс дэ Гээр[d]
прэм’ер-міністар Швэцыі[d]
13 кастрычніка 1921 — 19 красавіка 1923
Папярэднік	Oscar von Sydow[d]
Наступнік	Эрнст Тругер[d]
прэм’ер-міністар Швэцыі[d]
18 кастрычніка 1924 — 24 студзеня 1925
Папярэднік	Эрнст Тругер[d]
Наступнік	Рыкард Сандлер[d]
лідэр партыі[d]
1908 — 24 лютага 1925
Папярэднік	Claes Tholin[d]
Наступнік	Per Albin Hansson[d]
галоўны рэдактар[d]
1886 — 1908
Папярэднік	August Palm[d]
Наступнік	C. N. Carleson[d]
міністар замежных справаў Швэцыі[d]
13 кастрычніка 1921 — 19 красавіка 1923
Папярэднік	Herman Wrangel[d]
Наступнік	Carl Hederstierna[d]
міністар фінансаў Швэцыі[d]
19 кастрычніка 1917 — 5 студзеня 1918
Папярэднік	Conrad Carleson[d]
Наступнік	Fredrik Vilhelm Thorsson[d]
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	23 лістапада 1860(1860-11-23)[1][2][3][…] Кляра[d], Стакгольм[4][5][2][…]
Памёр	24 лютага 1925(1925-02-24)[6][2][7][…] (64 гады) Густаў Ваза[d], Стакгольм[1][8][9]
Партыя	Сацыял-дэмакратычная работніцкая партыя Швэцыі (1925)[10][8] individual applicant[d] (1902)[8]
Адукацыя	Упсальскі ўнівэрсытэт[8]
Сужэнец	Ана Брантынг[d][4][5][8]
Дзеці	Георг Брантынг[d][4][5][8] і Соня Брантынг-Вэстэртоль[d][4][5][8]
Бацька	Лярс Габрыель Брантынг[d][11][8]
Маці	Эмэрэнтыя Марыя Шарлёта аў Георгіі[d][8]
Узнагароды
Подпіс

Біяграфія і палітычная дзейнасьць

Адзін з заснавальнікаў (1889) і лідэраў Сацыял-дэмакратычнай партыі Швэцыі (СДПШ), 2-га Інтэрнацыяналу. У 1887—1917 гг. (зь перапынкамі) рэдактар ЦА СДПШ газэты «Сасыяль-дэмакратэн» («Social-Demokraten»). З 1896 дэпутат рыксдагу. З 1907 старшыня Выканкаму СДПШ.

З 1880 дапамагаў рэвалюцыянэрам Расеі. Неўзабаве пасьля Лютаўскай рэвалюцыі наведаў Петраград. Вялікую Кастрычніцкую сацыялістычную рэвалюцыю сустрэў варожа.

У 1920, 1921—1923 і 1924—1925 прэм’ер-міністар. Вёў СДПШ па рэфармісцкім шляху, змагаўся супраць рэвалюцыйнага крыла партыі (А. Пальм, А. Даніельсан, С. Гёглюнд). Прымаў удзел у стварэньні Бэрнскага інтэрнацыяналу.