Леанід Побаль

Леані́д Давы́давіч По́баль (28 траўня 1924, вёска Мікалаева, цяпер Івейскі раён — 28 студзеня 2004) — беларускі археоляг. Доктар гістарычных навук (1978), прафэсар (1990). Чалец Міжнароднай вуніі славянскай археалёгіі, Польскага археалягічнага таварыства.

Леанід Побаль
Дата нараджэньня	28 траўня 1924(1924-05-28)
Месца нараджэньня	Мікалаева, гміна Лугамавічы[d], Валожынскі павет[d], Наваградзкае ваяводзтва, Польская Рэспубліка
Дата сьмерці	27 студзеня 2004(2004-01-27) (79 гадоў)
Месца сьмерці	Менск, Беларусь
Месца вучобы	Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт фізычнай культуры[d] (1950) БДУ (1951)
Занятак	археоляг, славіст, прафэсар унівэрсытэту
Навуковая сфэра	археалёгія[1], Slavic archaeology[d][1] і пэдагогіка[1]
Месца працы	Інстытут гісторыі НАН Беларусі Музей гісторыі НАН Беларуci[d]
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук[d] (1978)
Навуковы кіраўнік	Канстантын Палікарповіч
Узнагароды

Біяграфія

Скончыў Інстытут фізычнай культуры (1950), Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт (1951). 3 1958 супрацоўнік Інстытуту гісторыі АН Беларусі, потым загаднік сэктару, аддзелу археалёгіі, аддзелу археалёгіі першабытнага грамадзтва. 3 1991 вядучы навуковы супрацоўнік, а з 1997 галоўны хавальнік фондаў Музэю гісторыі НАН Беларусі.

Вывучаў гісторыю старажытных славянаў у Эўропе, у тым ліку на Беларусі. Дасьледаваў паўзямлянкавыя і наземныя жытлы гарадзішчаў і паселішчаў, курганавыя і бескурганавыя могільнікі і абарончыя ўмацаваньні жалезнага веку. Браў удзел у археалягічным вывучэньні Менску і ягонага месца ў Эўропе. На Койданаўшчыне дасьледваў археалягічныя помнікі ў в. Каменка^[2].

Асноўныя працы

• «Старажытнасьці Тураўшчыны» (па-расейску: Древности Туровщины; 1969, 1-е выд.; 2004, 2-е выд.): звод помнікаў паводле матэрыялаў археалягічных дасьледаваньняў 1961 і 1964 у міжрэччы Прыпяці—Сьцьвігі. Прадстаўленыя 59 населеных пунктаў у навакольлі Турава, да якіх прывязаныя археалягічныя помнікі ад эпохі нэаліту да сярэднявечча.
• «Славянскія старажытнасьці Беларусі» (па-расейску: Славянские древности Белоруссии: (ранний этап зарубинецкой культуры). — Мн., 1971; па-расейску: Славянские древности Белоруссии: (могильники раннего этапа зарубинецкой культуры). — Мн., 1973; па-расейску: Славянские древности Белоруссии: (свод археологических памятников раннего этапа зарубинецкой культуры — с середины III в. до н. э. по начало II в. н. э.). — Мн., 1974.): праца ў 3 тамах, у якой былі ўведзеныя ў абарот шматлікія новыя крыніцы.
• «Старажытнасьці Беларусі ў музеях Польшчы» (па-расейску: Древности Белоруссии в музеях Польши. — Мн., 1979.): праца па беларускіх помніках, што захоўваюцца ў музэях Польшчы.
• «Археалягічныя помнікі Беларусі. Жалезны век» (па-расейску: Археологические памятники Белоруссии. Железный век. — Мн., 1983.): абагульняльная праца па старажытнасьцях жалезнага веку на тэрыторыі Беларусі, матэрыялы якіх дачыняюцца да славянскага этнагенэзу.
• Новые данные о древнем Менеске (Минске) // Древности славян и Руси. — М., 1988.
• Индоевропейские черты в древностях археологических культур железного века Белоруссии: (К проблеме этногенеза славян) // VI Международный конгресс славянской археологии. — М., 1990.