Лучоса

Лучо́са — рака ў Беларусі, левы прыток ракі Дзьвіны. Цячэ ў Лёзьненскім і Віцебскім раёнах. Даўжыня 90 км. Плошча вадазбору 3510 км². Выдатак вады ў вусьці 21,4 м³/с. Сярэдні нахіл воднай паверхні 0,3 ‰.

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Лучоса (неадназначнасьць).

Рака

Лучоса лац. Łučosa
Рака Лучоса
Агульныя зьвесткі
Выток	воз. Зелянское
Вусьце	Дзьвіна
Краіны басэйну	Беларусь
Вобласьці	Віцебская вобласьць
Даўжыня	90 км
Сярэднегадавы сьцёк	21,4 м³/с
Плошча басэйну	3510 км²
Нахіл воднай паверхні	0,3 ‰
Асноўныя прытокі
Левыя	Ардышэўка, Серакаратнянка, Абалянка, Чарнічанка, Абручоўка
Правыя	Чарніца, Сухадроўка, Ворле
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Асноўныя прытокі

• Правыя: Чарніца, Сухадроўка, Ворле
• Левыя: Ардышэўка, Серакаратнянка, Абалянка, Чарнічанка, Абручоўка

На рацэ

• Места: Віцебск
• Гістарычнае мястэчка: Бабінавічы

Агульныя зьвесткі

Выцякае з возера Зелянскога каля вёскі Бабінавічаў Лёзьненскага раёну, цячэ Лучоскай нізінай і ў межах Віцебскага ўзвышша, вусьце ў межах паўднёвай ускраіны Віцебску.

Даліна трапэцападобная, у вярхоўі невыразная, шырыня яе 400—600 м. Абалона перарывістая, чаргуецца па берагах, больш разьвітая на левабярэжжы; шырыня яе 300—500 м. Рэчышча неразгалінаванае, зьвілістае, месцамі зарастае, шырыня яго 20—30 м, у нізоўі да 60 м. Дно роўнае, пераважна пяскова-аточнае, на перакатах нярэдка камяністае. Берагі часьцей стромкія, месцамі абрывістыя, супясковыя, парослыя хмызьняком.

Найвышэйшы ўзровень разводзьдзя ў ніжняй плыні ў пачатку красавіка, сярэдняя вышыня над межанным узроўнем 6,2 м, найбольшая 9,9 м (1956). Замярзае ў канцы 1-й дэкады сьнежня, крыгалом у канцы сакавіка. Веснавы ледаход 3 дні^[1].

У паўднёвай частцы месьцяцца значныя масівы мяшаных лясоў. Тут сустракаюцца ўсе тры тыпы балатоў. Азёры разьмяшчаюцца ў асноўным на левабярэжжы, найбольшыя зь іх: Кічына, Серакотня, Зелянское^[2].