Малая Люцінка

Мала́я Лю́цінка^[1] — вёска ў Валожынскім раёне Менскай вобласьці. Уваходзіць у склад Пяршайскага сельсавету.

Малая Люцінка
трансьліт. Malaja Liucinka
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Менская
Раён:	Валожынскі
Сельсавет:	Пяршайскі
Насельніцтва:	▼24 чал. (2009)
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1772
Нумарны знак:	5
Геаграфічныя каардынаты:	54°0′35″ пн. ш. 26°46′13″ у. д.
Малая Люцінка на мапе Беларусі ± Малая Люцінка Малая Люцінка

Гісторыя

Фальварак Люцінку Дунін-Марцінкевіч набыў у межавага судзьдзі А. Сялявы ў 1840 годзе. Пісьменьнік напісаў тут свае славутыя творы, у тым ліку «Гапон», «Купала», «Пінская шляхта», два зь іх — «Люцынка, або шведы ў Літве» і «З-пад Іслачы, або Лекі на сон» — непасрэдна апавядаюць пра тутэйшыя мясьціны.

У сваім доме гаспадар прымаў Станіслава Манюшку, У. Сыракомлю, А. Ельскага, М. Ельскага і іншых вядомых дзеячаў культуры.

Дунін-Марцінкевіч памёр у Люцінцы 29 сьнежня 1884 году на 77-м годзе жыцьця. У доме Марцінкевіча працавала арганізаваная дачкой пісьменьніка Камілай школа, у ёй навучаўся пісьменьнік Ядвігін Ш.

Дом згарэў напрыканцы ХІХ стагодзьдзя. У савецкі час не аднаўляўся як ідэалягічна чужое савецкай культуры "панскае гняздо".

Месца дому пісьменьніка ўшанавана толькі ў 1986 годзе^[2][3]. У вёсцы штогод праходзіць сьвята памяці Дуніна-Марцінкевіча^[4].

Насельніцтва

• 2009 — 24 чалавекі^[5]

Славутасьці

• Месца дому, у якім жыў Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч
• Помнік Вінцэнту Дуніну-Марцынкевічу

Страчаная спадчына

• Сядзіба беларускага пісьменьніка В. Дуніна-Марцінкевіча, дзе першым прафэсійным тэатрам ставіліся беларускія п’есы.