Мікалай Улашчык

Мікала́й Ула́шчык (1 (14) лютага 1906 — 22 лістапада 1986) — беларускі гісторык і археограф.

Мікалай Улашчык
Дата нараджэньня	1 (14) лютага 1906 або 1 лютага 1906(1906-02-01)[1]
Месца нараджэньня	Віцкаўшчына, Менскі павет, Менская губэрня, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	14 лістапада 1986(1986-11-14)[1] (80 гадоў)
Месца сьмерці	Масква, СССР
Месца пахаваньня	Чыжоўскія могілкі[d]
Месца вучобы	пэдагагічны факультэт БДУ[d]
Занятак	мэмуарыст, перакладнік, пісьменьнік, гісторык, этнограф
Навуковая сфэра	гісторыя[2], археаграфія[2] і этнаграфія[2]
Месца працы	Інстытут расейскай гісторыі РАН[d]
Навуковая ступень	доктар гістарычных навук[d]
Навуковы кіраўнік	Мікалай Беражкоў[d]
Мікалай Улашчык у Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў вёсцы Віцкаўшчына, недалёк ад Менску, у сям’і заможнага селяніна.

Навучаўся на сацыяльна-гістарычным аддзяленьні пэдагагічнага факультэту Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту. Браў актыўны ўдзел у нацыянальным жыцьці Менску, з 1924 году пачаў публікавацца. У 1929 годзе скончыў унівэрсытэт.

У 1930 годзе на вайсковых зборах быў арыштаваны ў сувязі са справаю так званага Саюзу вызваленьня Беларусі, але фактычна за ягоную працу ў галіне беларускага краязнаўства, пасьля суду быў сасланы ў Вяцкую вобласьць.

Потым быў яшчэ двойчы рэпрэсаваны, канчаткова быў вызвалены зь лягераў 25 сакавіка 1955 году.

Пасьля лягераў Улашчык ня меў магчымасьці вярнуцца ў Беларусь, таму пасьля доўгіх пераездаў асеў у Маскве працаваў у Маскоўскім унівэрсытэце, а потым з 1955 году ў Інстытуце гісторыі СССР Акадэміі навук СССР.

Доктар гістарычных навук, аўтар навуковых працаў па гісторыі Беларусі часоў ВКЛ, па праблемах летапісаньня, крыніцазнаўства і археаграфіі. У сваіх працах Улашчык актыўна супрацьстаяў шавіністычным расейскай і польскай канцэпцыям беларускае гісторыі, даводзячы самастойнасьць Беларусі як гістарычнага суб’екта.

Пахаваны на Чыжоўскіх могілках у Менску. У месьце Старыя Дарогі маецца помнік М. Улашчыку, адкрыты 1 верасьня 2002 году на сядзібе Музэю выяўленчага мастацтва фонду Анатоля Белага^[3].

Бібліяграфія

• Введение обязательных инвентарей в Белоруссии и Литве.  (рас.) // Ежегодник по аграрной истории Восточной Европы 1958 : матэрыялы сымпозіюму. — Таллин: Академия наук Эстонской ССР, 1959. — С. 256—277.
• Очерки по археографии и источниковедению истории Белоруссии феодального периода. — Москва: Наука, 1973. — 302 с. — 1650 ас.
• Працы па археаграфіі і крыніцазнаўству гісторыі Беларусі : з рукапіснай спадчыны. — Мінск: БелНДІДАС, 1999. — 119 с. — 100 ас. — ISBN 985-6099-56-0
• Мемуары і дзённікі як крыніцы па гісторыі Беларусі : з рукапіснай спадчыны. — Мінск: БелНДІДАС, 2000. — 85 с. — 100 ас. — ISBN 985-6024-27-7
• Выбранае / Уклад. А. Каўкі, А. Улашчыка ; Навук. рэд.: Г. Кісялёў, В. Скалабан ; Прадм. і камент. А. Каўкі . — Мінск: Беларускі кнігазбор, 2001. — С. 604. — (Серыя 2, Гісторыка-літаратурныя помнікі). — ISBN 985-6638-08-9