Павал Марціновіч

Павал Аркадзевіч Марціновіч (27 чэрвеня 1954, Менск — красавік 2017) — беларускі паэт, перакладчык.

Павал Марціновіч
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	27 чэрвеня 1954(1954-06-27) Менск, БССР, СССР
Памёр	красавік 2017 (62 гады)
Бацькі	Аркадзь Марціновіч Леаніла Сымонаўна Марціновіч[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	перакладнік, пісьменьнік, паэт

Біяграфія

Нарадзіўся 27 чэрвеня 1954 году ў Менску ў сям’і пісьменьніка Аркадзя Марціновіча.

У 1971 годзе паступіў на факультэт журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту. Пасьля трэцяга курсу перавёўся на завочнае аддзяленьне, якое скончыў у 1976 годзе і адначасова пачаў працаваць памочнікам галоўнага рэжысэра па літаратурнай частцы Рэспубліканскага тэатру юнага гледача. У 1978—1979 гадох — літаратурны супрацоўнік рэдакцыі часопісу «Вясёлка». Сябра Саюзу пісьменьнікаў СССР з 1976 году.

Памёр у красавіку 2017 году. Крэміраваны 28 красавіка ў Менскім крэматорыі^[1].

Творчасьць

Аўтар зборнікаў вершаў «Прадвесьне» (1975), «Час бурштыну» (1977). Выдаў кніжкі вершаў для дзяцей «Пасьпяшайся ў наш звярынец!» (1978), «Жыў-быў воўк» (1979), «Дзядзька Сон» (1980), «Сталёвы бусел» (1989).

Перакладаў з ангельскай, летувіскай, польскай, чэскай моваў на беларускую. У яго перакладзе асобнымі выданьнямі выйшлі аповесьць В. Стыблавай «Мой брацік» (1977), зборнік чэскіх народных казак «Кубачак, вары!» (1977), аповесьці В. Бубніса «Белы вецер. Рамунас» (1978), зборнік вершаў «Рамоначак-рамунеле» (1979), раман Я. Козака «Гняздо бусла» (1979), аповесьць А. Крысьці «Нябожчыкава люстэрка» (зборнік «Замежны дэтэктыў», 1988).