Піюс XII

Папа Піюс XII (па-італьянску: Pio XII), сьвецкае імя Эўджэніё Марыя Джузэпэ Джаваньні Пачэльлі, euˈdʒɛːnjo maˈriːa dʒuˈzɛppe dʒoˈvanni paˈtʃɛlli; 2 сакавіка 1876, Рым, Каралеўства Італіі — 9 кастрычніка 1958, Кастэль Гандольфа, Італія) — Папа Каталіцкай Царквы з 2 сакавіка 1939 да свайго скону. Ягонае папства прыйшлося на час Другой сусьветнай вайны, і хоць афіцыйна Ватыкан прытрымліваўся нэўтралітэту, Піюс XII падтрымліваў стасункі зь нямецкім супрацівам, дыпляматычнымі спосабамі аказваў дапамогу ахвярам вайны і змагаўся за мір. У той жа час ён заключыў з Трэцім райхам канкардат ды захоўваў маўчаньне што да лёсу гэбраяў. Па вайне Піюс XII адстойваў мір і згоду, настойваючы на мяккай палітыцы датычна былых дзяржаваў і паплечнікаў Восі. Быў цьвёрдым праціўнікам камунізму ды Італьянскай камуністычнай партыі.

Папа вялебны
Піюс XII

Pius XII
біскуп Рыму
Піюс XII у 1951
Пачатак папства	2 сакавіка 1939
Канец папства	9 кастрычніка 1958
Папярэднік	Піюс XI
Наступнік	Ян XXIII
Іншыя пасады	Дзяржаўны сакратар Кангрэгацыі па надзвычайных царкоўных справах (1912—1914) Сакратар Кангрэгацыі па надзвычайных царкоўных справах (1914—1917) Апостальскі нунцый у Баварыі (1917—1925) Тытулярны архібіскуп Сардысу (1917—1929) Апостальскі нунцый у Нямеччыне (1920—1930) Апостальскі нунцый у Прусіі (1926—1929) Кардынал-сьвятар сьвятых Яна і Паўла (1929—1939) Кардынал-сакратар дзяржавы (1930—1939) Прэфэкт Кангрэгацыі па надзвычайных царкоўных справах (1930—1939) Першасьвятар базылікі Сьвятога Пятра (1930—1939) Камэрленг Апостальскай палаты (1935—1939)
Пасьвечаньні
Ардынацыя	2 красавіка 1899  Франчэска ды Паоля Касэта
Кансэкрацыя	13 траўня 1917  Бэнэдыкт XV
Кардынальства	16 сьнежня 1929  Піюс XI
Асабістыя зьвесткі
Імя пры нараджэньні	Eugenio Maria Giuseppe Giovanni Pacelli
Нарадзіўся	2 сакавіка 1876(1876-03-02)[1][2][3][…] Рым, Каралеўства Італіі[d][4][5][6]
Памёр	9 кастрычніка 1958(1958-10-09)[1][2][3][…] (82 гады) Кастэль Гандольфа[d], Рым[d], Ляцыё, Італія[4][5][6]
Пахаваны	Ватыканскія гроты[d]
Дэнамінацыя	Каталіцкая царква[7]
Бацькі	Філіпа Пачэльлі[d][6]
Адукацыя	L.G.S Ennio Quirino Visconti[d][6] Папскі Грыгарыянскі ўнівэрсытэт[d] (1895)[6] Рымскі ўнівэрсытэт Ля-Сапіенца (1896)[6] Папская рымская сэмінарыя[d] (1901)[6] Альма Каледжа Капраніка[d][8]
Заняткі	рыма-каталіцкі ксёндз, каталіцкі біскуп
Дэвіз	Opus Justitiae Pax («І чынам ісьціны [будзе] мір» [Іс. 32:17])
Подпіс
Герб
Сьвяты́
Дзень памяці	9 кастрычніка
Шанаваны ў	Каталіцкай Царкве
Тытул	Вялебны
Піюс XII у Вікісховішчы
Іншыя папы па імені Піюс

За ягоным часам Каталіцкая Царква выдала Дэкрэт супраць камунізму, якім абвяшчала адлучэньне ад царквы як вераадступнікаў тых каталікоў, якія прытрымліваюцца камуністычных поглядаў. У выніку каталіцкія вернікі ў краінах Усходняга блёку зазналі вялікія ганеньні і масавыя дэпартацыі сьвятароў. Піюс XII ex cathedra ўвёў догму пра ўнебаўзяцьце Дзевы Марыі ў сваёй Апостальскай канстытуцыі Munificentissimus Deus. Ягоны магістэрыюм уключае амаль 1000 пасланьняў і радыёзваротаў. Сярод сарака аднае ягонае энцыклікі: Mystici corporis Christi пра Царкву як цела Хрыстовае; Mediator Dei пра літургічную рэформу; Humani generis пра погляд Царквы на багаслоўе і эвалюцыю. У 1946 року ён скасаваў італьянскую большасьць у Калегіі кардыналаў.

Па сьмерці Піюса XII ў 1958 року пераемнікам стаў Папа Ян XXIII. 18 лістапада 1965 на другім Ватыканскім саборы Папа Павал VI распачаў працэдуру кананізацыі Піюса XII. У 1990 року Папа Ян Павал II абвясьціў яго слугой Божым, а 19 сьнежня 2009 року Папа Бэнэдыкт XVI прызнаў вялебным.