Піюс XI

Папа Піюс XI (па-італьянску: Pio XI), пры нараджэньні Абмроджыё Дам’яна Акільле Рацьці (італ. Ambrogio Damiano Achille Ratti ([amˈbrɔ:dʒo daˈmja:no aˈkille ˈratti]; 31 траўня 1857 — 10 лютага 1939) — кіраўнік Каталіцкага касьцёлу з 6 лютага 1922 па 10 лютага 1939. Першы сувэрэн Ватыкану з часоў ягонай незалежнасьці 11 лютага 1929 року. Прыняў папскім дэвізам «Pax Christi in Regno Christi», па-беларуску «Мір Хрыстовы ў Валадарстве Хрыстовым».

Папа
Піюс XI
Біскуп Рыму

Царква	Каталіцкі касьцёл
Пачатак папства	6 лютага 1922
Канец папства	10 лютага 1939
Папярэднік	Бэнэдыкт XV
Наступнік	Піюс XII
Іншыя пасады	Кіраўнік Абмразіянскай бібліятэкі (1907—1914) Віцэ-прэфэкт Ватыканскай бібліятэкі (1914—1915) Прэфэкт Ватыканскай бібліятэкі (1915—1919) Тытулярны архібіскуп Наўпактасу (1919—1921) Апостальскі нунцый у Польшчы (1919—1921) Тутылярны архібіскуп Аданы (1921) Архібіскуп мілянскі (1921—1922) Кардынал-сьвятар Санці Сыльвэстра э Мартына ай Монці (1921—1922)
Пасьвечаньні
Ардынацыя	20 сьнежня 1879  Рафаэле Манака Ля Валета
Кансэкрацыя	28 кастрычніка 1919  Аляксандар Какоўскі
Кардынальства	13 чэрвеня 1921  Бэнэдыкт XV
Асабістыя зьвесткі
Імя пры нараджэньні	Амброджыё Дам’яна Акільле Рацьці
Нарадзіўся	31 траўня 1857(1857-05-31)[1][2][3][…] Дэзіа[d], Лямбарда-Вэнэцыянскае каралеўства[d], Аўстра-Вугоршчына[1]
Памёр	10 лютага 1939(1939-02-10)[1][2][3][…] (81 год) Ватыкан
Пахаваны	Ватыканскія гроты[d]
Дэнамінацыя	Каталіцкая царква[4]
Бацькі	Francesco Ratti[d][5] Teresa Ratti[d][5]
Адукацыя	Папскі Грыгарыянскі ўнівэрсытэт[d] Рымскі ўнівэрсытэт Ля-Сапіенца
Заняткі	рыма-каталіцкі ксёндз, бібліятэкар, альпініст, каталіцкі біскуп
Дэвіз	Raptim Transit („Хуткаплынны“, Ёў 6:15)[6] Pax Christi in Regno Christi („Мір Хрыстовы ў Валадарстве Хрыстовым“)[7]
Подпіс
Герб
Піюс XI у Вікісховішчы
Іншыя папы па імені Піюс

Аўтар шэрагу энцыклікаў, сярод якіх Quadragesimo anno на 40-ю гадавіну прагрэсіўнай энцыклікі Rerum novarum Льва XIII; і Quas primas, якой у адказ на антыклерыкалізм заклаў сьвята Хрыста Цара. Дзеля ўмацаваньня пазыцый Касьцёлу ўклаў рэкордную колькасьць канкардатаў, у тым ліку з Трэцім райхам. Ужо праз чатыры гады ён асудзіў парушэньне дамовы ў энцыкліцы Mit brennender Sorge («З палкай занепакоенасьцю»). За ягоным пантыфікатам доўгатэрміновая варажнеча з італьянскімі ўладамі пасьпяхова разьвязалася Лятэранскімі пагадненьнямі 1929 року. Кананізаваў такіх знаных сьвятых, як Томас Мор, Пётар Канізі, Бэрнадэта Люрдзкая, Дон Боска ды Тэрэза зь Лізьё, а Альбэрта Вялікага назваў доктарам Касьцёлу. Напрыканцы пантыфікату Піюс XI выказваўся супраць Гітлера і Мусаліні, абараняў Касьцёл ад вонкавага ўмяшаньня ў ягонае жыцьцё і адукацыю.

Памёр 10 лютага 1939 у Апостальскім палацы, пахаваны ў Папскім гроце базылікі сьвятога Пятра. Падчас капаньня месца для ягонай магілы былі адкрытыя два ўзроўні пахаваньняў з косткамі, якія цяпер шануюцца як рэшткі сьвятога Пятра^[8][9][10].