Славуціч

Славу́ціч (па-ўкраінску: Славутич) — места ў Вышгарадзкім раёне Кіеўскай вобласьці Ўкраіны. Плошча 2,53 км². Насельніцтва 20 000 чал. (2024)^[1].

Славуціч лац. Słavucič
укр. Славутич
Герб Славуцічу Сьцяг Славуцічу
Дата заснаваньня:	1986
Горад з:	1987
Краіна:	Украіна
Вобласьць:	Кіеўская
Раён:	Вышгарадзкі
Тэрытарыяльная грамада:	Славуціцкая
Плошча:	20,82 км²
Вышыня:	145 м н. у. м.
Нацыянальны склад:	украінцы — 63,3% расейцы — 30% беларусы — 4,1%  (2001)
Часавы пас:	UTC+2
летні час:	UTC+3
Тэлефонны код:	+380-4579
Паштовыя індэксы:	07100—07199
КОАТУУ:	3211500000
Геаграфічныя каардынаты:	51°31′14″ пн. ш. 30°45′25″ у. д.
Славуціч на мапе Ўкраіны Славуціч
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://www.e-slavutich.gov.ua

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Славуціч (неадназначнасьць).

Славуціч пабудаваны пасьля катастрофы на Чарнобыльскай АЭС (1986) адмыслова дзеля разьмяшчэньня эвакуяванага пэрсаналу станцыі. Тэрыторыя места ёсьць эксклявам Кіеўскай вобласьці на тэрыторыі Чарнігаўскай.

Геаграфія

Славуціч разьмешчаны на левым беразе Дняпра, за 40 км ад Чарнігава, 45 км ад Прыпяці, 50 км ад Чарнобылю і 200 км ад Кіеву. Геаграфічна знаходзіцца ў межах Рэпкінскага раёну Чарнігаўскай вобласьці, аднак адміністрацыйна адносіцца да Кіеўскай вобласьці (места абласнога значэньня).

Гісторыя

Славуціч — адно з наймаладзейшых местаў Украіны. Ягонае будаўніцтва пачалося ў 1986 року неўзабаве па Чарнобыльскай катастрофе, каб разьмясьціць у ім працаўнікоў АЭС зь сем’ямі, эвакуяваных з Прыпяці. Назва ўзятая ад старарускай назвы ракі Дняпро.

Першыя жыхары засяліліся ў свае хаты ў кастрычніку 1988 року. Дагэтуль тут пераважна жывуць пацярпелыя, адселеныя з забруджанай зоны, 8000 зь якіх у часе катастрофы былі дзецьмі. Большасьць працаздольнага насельніцтва Славуцічу працуе на атамнай станцыі, куды пракладзеная чыгунка(uk), што двойчы перасякае беларускую мяжу, а таксама на прадпрыемствах зоны адчужэньня.

Славуціч быў заплянаваны як «места XXI стагодзьдзя», у ягонай пабудове ўдзельнічалі будаўнікі і архітэктары з васьмі савецкіх рэспублік: Азэрбайджанскай, Армянскай, Грузінскай, Латвійскай, Летувіскай, Расейскай, Украінскай і Эстонскай. У выніку места падзеленае на восем мікрараёнаў^[2], якія маюць свой унікальны стыль і атмасфэру.

Пасьля рашэньня пра датэрміновае закрыцьце Чарнобыльскай АЭС пазбавілася працы большасьць насельніцтва, якое працавала на ёй. ЧАЭС таксама на 85% напаўняла бюджэт места.

Да 2020 року зьяўляўся местам абласнога значэньня. Пасьля правядзеньня адміністрацыйнай рэформы паніжаны да места раённага значэньня і ўключаны ў склад Вышгарадзкага раёну^[3].

Насельніцтва

Колькасьць

1989	1992	1998	2001	2008	2011	2018
11 364	21 100	26 200	24 402	24 391	24 492	24 983

У Славуцічы назіраецца высокая нараджальнасьць і нечакана нізкая сьмяротнасьць, таму сярэдні ўзрост жыхара Славутычу значна меншы за любое іншае места Ўкраіны. Больш за ⅓ ягоных насельнікаў маладзейшыя за 18 гадоў.

Мова

Насельніцтва па роднай мове (2001)

украінская мова	расейская	беларуская	армянская
55,42%	42,58%	1,25%	0,26%

Адукацыя

Карта міста Славутича

Дзейнічаюць чатыры агульнаадукацыйныя школы, ліцэй, юнацкая спартовая школа, школа мастацтваў, шэсьць дзіцячых садкоў.

Вядомыя асобы

• Іван Дорн (1988) — украінскі сьпявак, тэлевядоўца.