Стараскандынаўская мова

Стараскандына́ўская мо́ва (ісьл. fornnorræna, нарв. norrønt språk) — мова паўночнагерманскай групы германскай галіны індаэўрапейскай моўнай сямʼі. Прыйшла на зьмену праскандынаўскай мове прыкладна ў VII стагодзьдзі. У XI стагодзьдзі вікінгі (варагі, нарманы) ды іншыя носьбіты стараскандынаўскай мовы мешкалі на шырокай тэрыторыі ад Вінлянду (Амэрыкі) да Волгі (украпленьні)^[2]. Да XV стагодзьдзя стараскандынаўская мова разьвілася ў сучасныя мовы скандынаўскай групы (ісьляндзкая, фарэрская, нарвэская, дацкая і швэдзкая).

Стараскандынаўская мова
Ужываецца ў	Нарвэгія Швэцыя[1] Данія Ісьляндыя
Афіцыйны статус
Пісьмо	лацінскае пісьмо, руны[d] і Younger Futhark[d]
Коды мовы
ISO 639-3	non

У сярэднявечнай Ісьляндыі на заходнім дыялекце стараскандынаўскай мовы стварылі найбагацейшую літаратуру. У зьвязку з тым, што амаль усе літаратурныя помнікі паходзяць з Ісьляндыі, пісьмовую стараскандынаўскую мову часта называюць стараісьляндзкай^[3].