Уладзімер Ягораў

Уладзі́мер Дзям’я́навіч Яго́раў (7 лістапада 1939, в. Рэчыца, Чэрыкаўскага раёну Магілёўскай вобласьці БССР — 4 кастрычніка 2016, Менск, Беларусь) — беларускі дзяржаўны дзяяч, міністар унутраных справаў Рэспублікі Беларусь (1990—1994), старшыня КДБ Беларусі (1994—1995).

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Ягораў.

Уладзімер Ягораў
Дэпутат ПП НС РБ II скліканьня
21 красавіка 2001 — 16 лістапада 2004
Прэзыдэнт	Аляксандар Лукашэнка
Дэпутат ПП НС РБ I скліканьня
27 лістапада 1996 — 21 лістапада 2000
Прэзыдэнт	Аляксандар Лукашэнка
Старшыня Камітэту дзяржаўнай бясьпекі Беларусі
28 ліпеня 1994 — 20 сьнежня 1995
Прэзыдэнт	Аляксандар Лукашэнка
Прэм’ер-міністар	Міхаіл Чыгір
Папярэднік	Генадзь Лавіцкі
Наступнік	Уладзімер Мацкевіч
Міністар унутраных справаў Беларусі
16 ліпеня 1990 — 25 студзеня 1994
Прэм’ер-міністар	Вячаслаў Кебіч
Наступнік	Уладзімер Данько
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	7 лістапада 1939(1939-11-07) Рэчыца, Чэрыкаўскі раён, Магілёўская вобласьць, БССР, СССР
Памёр	4 кастрычніка 2016(2016-10-04) (76 гадоў) Менск, Беларусь
Партыя	Камуністычная партыя Савецкага Саюзу
Адукацыя	Магілёўскі дзяржаўны ўнівэрсытэт імя Аркадзя Куляшова
Сужэнец	Ядвіга Грыгаровіч
Узнагароды

Жыцьцяпіс

Пасьля сканчэньня Рэспубліканскай культасьветвучэльні імя Крупскай у 1958 року працаваў дырэктарам Чэрыкаўскага раённага дому культуры, пасьля служыў у войску.

На камсамольскай працы быў інструктарам Магілёўскага аблкаму камсамолу, 2-і, 1-ы сакратар Магілёўскага гаркаму ЛКСМБ, сакратар-загадчык аддзелу прапаганды і культурна-масавае працы Магілёўскага абкаму, загадчык аддзелу студэнцкай моладзі ЦК ЛКСМБ, старшыня камітэту моладзевых арганізацыяў БССР. У 1974—1977 — сакратар ЦК ЛКСМБ.

У 1967 року завочна скончыў Магілёўскі пэдагагічны інстытут па спэцыяльнасьці «гісторыя». З 1977 — у органах дзяржбясьпекі, у 1977—1979 — слухач Найвышэйшай школы КДБ СССР імя Дзяржынскага. Быў намесьнікам начальніка аддзелу КДБ пры Савеце міністраў БССР.

З 1981 — у міліцыі. Ачольваў УУС Берасьцейскага аблвыканкаму, быў першым намесьнікам Міністэрства ўнутраных справаў БССР, міністрам унутраных справаў Латвійскай ССР, кіраўніком Прадстаўніцтва МУС СССР пры МУС Аўганістану, начальнікам ГУУС на транспарце МУС СССР.

У 1990—1994 — міністар унутраных справаў БССР. 25 студзеня 1994 зьняты з пасады Вярхоўным Саветам за дапушчэньне арышту ў Беларусі Міколаса Буракявічуса і Юозаса Ермалавічуса(lt), абвешчаных у Летуве ў вышук у сувязі з падзеямі ў студзені 1991 року. 28 ліпеня 1994 — 20 сьнежня 1995 — старшыня Камітэту дзяржаўнай бясьпекі.

Дэпутат Вярхоўнага Савету XIII скліканьня, пасьля перайшоў у Палату прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу (1996—2000), дзе ўзначальваў Камісію па нацыянальнай бясьпецы. 12 красавіка 2000 абраны ў Палату прадстаўнікоў II скліканьня.

Пахаваны на Ўсходніх могілках Менску.

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнамі Чырвонага Сьцяга, Знакам Пашаны, 15 мэдалямі.

Сям’я

З жонкай Ядвігай меў двох сыноў.