Ціхінічы
вёска ў Рагачоўскім раёне Гомельскай вобласьці Беларусі From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Ці́хінічы[1] — вёска ў Беларусі, на рацэ Дабрыцы. Цэнтар сельсавету Рагачоўскага раёну Гомельскай вобласьці. Насельніцтва на 2010 год — 1584 чалавекі. Знаходзяцца за за 22 км на паўночны захад ад места і чыгуначнай станцыі Рагачоў (лінія Магілёў — Жлобін); палявая дарога злучае вёску з шашой Бабруйск — Гомель.
Ціхінічы — даўняе мястэчка гістарычнай Рэчыччыны (Панізоўя).
Remove ads
Гісторыя
Вялікае Княства Літоўскае
.jpg)
Упершыню Ціхінічы ўпамінаюцца ў XV стагодзьдзі. У 1440-я гады маёнтак вылучылі з Рагачоўскай воласьці. Пад 1493 годам Ціхінічы (пад назвай Ціханцы) упамінаюцца ў Літоўскай мэтрыцы як маёнтак недалёк ад Рагачова. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай 1565—1566 гадоў яны ўвайшлі ў склад Рэчыцкага павету Менскага ваяводзтва. Пад 1567 годам паселішча значыцца ў попісе літоўскага войска.
Па 1784 годзе Ціхінічы атрымалі статус мястэчка. З 1792 году тут дзеяла царква Сьвятога Міхала.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
.jpg)
У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Ціхінічы апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Рагачоўскім павеце Магілёўскай губэрні. На 1824 год тут штогод праводзіліся 3 кірмашы[2], вядомыя гандлем дубленымі і простымі сялянскімі футрамі і кажухамі. Паводле інвэнтару за 1848 год Ціхінічамі валодалі Аскеркі. На 1860 год у мястэчку было 92 драўляныя будынкі, малітоўная школа, бровар. З 1864 году ў Ціхінічах працавала школа, у якой у першы год яе працы навучаліся 51, а ў 1889 годзе — 58 хлопчыкаў і дзяўчынак. На 1880 год — 126 двароў, мураваня царква, 6 крамаў, паштовая кантора, прыёмны лекарскі пункт, малітоўная школа. Паводле вынікаў перапісу (1897) існавалі аднайменныя мястэчка (246 двароў, царква, 2 малітоўныя дамы, 3 бібліятэкі, хлебазапасны магазын, 13 крамаў, карчма) і фальварак (13 двароў, вінакурня).
За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1918 годзе Ціхінічы занялі войскі Нямецкай імпэрыі.
Найноўшы час
25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Ціхінічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР, аднак 16 студзеня Масква адабрала мястэчка разам зь іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі ў склад РСФСР. У 1924 годзе Ціхінічы вярнулі БССР, дзе яны сталі цэнтрам сельсавету. У 1930 годзе ў вёсцы працавалі сьпіртзавод (з 1890 году), цагельня (з 1921 году), маслазавод, 2 кузьні, вятрак, шавецкая майстэрня. На 1941 год — 135 двароў.
На 2003 год у Ціхінічах было 549 двароў, на 2004 год — 584.
Remove ads
Насельніцтва
Дэмаграфія
- XIX стагодзьдзе: 1826 год — 556 чал.; 1860 год — 944 чал.; да 1880 год — 746 чал.[3]; 1880 год — 837 чал.; 1897 год — 988 чал. у мястэчку Ціхінічах і 274 чал. у фальварку Ціхінічах
- XX стагодзьдзе: 1941 год — 835 чал.; 1959 год — 593 чал. у вёсцы Ціхінічах і 281 чал. у пасёлку саўгасу Ціхінічах; 1999 год — 1625 чал.
- XXI стагодзьдзе: 2003 год — 1216 чал.[4]; 2004 год — 1490 чал.[5]; 2010 год — 1584 чал.
Інфраструктура
У Ціхінічах працуюць сярэдняя школа, дашкольная ўстанова, фэльчарска-акушэрскі пункт, дом культуры, бібліятэка, пошта.
Remove ads
Забудова
Плян Ціхінічаў складаецца з доўгай простай вуліцы мэрыдыянальнай арыентацыі, да цэнтру якой з усходу далучаюцца 2 шчыльна забудаваныя кароткія вуліцы. Забудова двухбаковая, цагляная і драўляная, сядзібнага тыпу. У 1989—1991 гадох тут збудавалі 200 цагляных, катэджавага тыпу, дамоў, у якіх разьмясьціліся перасяленцы з забруджаных месцаў па катастрофе на Чарнобыльскай АЭС.
Турыстычная інфармацыя
Славутасьці
- Вінакурня
Страчаная спадчына
- Капліца Найсьвяцейшай Панны Марыі (1811)
- Царква Сьвятога Міхала (1792; Сьвяты Пасад)
Галерэя
- Краявіды Ціхінічаў
Вінакурня
Пошта і адміністрацыя
Дом культуры
Спартовы комплекс
Гатэль
Пажарная частка
Школа
Банк
Асобы
- Аўген Калубовіч (1910—1987) — гісторык, палітычны дзяяч, настаўнік
Крыніцы
Літаратура
Вонкавыя спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads