Сыльвэстар Жукоўскі

Сыльвэ́стар Канстанці́навіч Жуко́ўскі (па-расейску: Сильвестр Константинович Жуковский, па-летувіску: Silvestras Žukauskas; 31 сьнежня 1860, фальварак Давайнішкі каля Пакрою — 26 лістапада 1937, Коўна) — расейскі і летувіскі генэрал. Стваральнік незалежнага летувіскага войска.

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Жукоўскі.

Сыльвэстар Жукоўскі Сильвестр Константинович Жуковский
31 сьнежня 1860 — 26 лістапада 1937
Генэрал Сыльвэстар Жукоўскі ў летувіскай форме
Месца нараджэньня	фальварак Давайнішкі
Месца сьмерці	Коўна
Прыналежнасьць	Расейская імпэрыя Летува
Род войскаў	Расейская імпэратарская армія[d]
Гады службы	Расея (1881—1917) Летува (1918—1928)
Званьне	генэрал
Камандаваў	Вярхоўны галоўнакамандуючы Летувіскай арміі
Бітвы/войны	Першая сусьветная вайна Грамадзянская вайна ў Расеі Летувіска-савецкая вайна Польска-летувіская вайна
Узнагароды	Ордэн сьвятога Ўладзімера 3-й ступені Ордэн сьвятога Ўладзімера 2-й ступені Георг. зброя Ордэн сьвятой Ганны 2-й ступені Ордэн сьвятой Ганны 3-й ступені Ордэн сьвятой Ганны 4-й ступені Ордэн сьвятога Станіслава 2-й ступені Ордэн сьвятога Станіслава 3-й ступені Кавалер ордэна вялікага князя Гедыміна Чэхаславацкі вайсковы крыж (1918) Крыж Пагоні I ступені Крыж Пагоні II ступені Вялікі крыж ордэна Крыжа Віціса Афіцэр ордэна Крыжа Віціса Мэдаль дабраахвотнікаў-стваральнікаў Войска летувіскага
Сыльвэстар Жукоўскі ў Вікісховішчы

Жыцьцяпіс

Скончыўшы гімназію ў Мар’ямпалі, працягнуў навучаньне ў вайсковай акадэміі ў Вільні. У 1881 паступіў у Віленскую пяхотную юнкерскую вучэльню, пасьля якой у чыне падпрапаршчыка служыў у 112-м пяхотным Уральскім палку. У 1887 павышаны да падпаручніка. Служыў у 176-м пяхотным Перавалочанскім палку, дзе атрымаў павышэньні, камандаваў ротам, батальёнам.

У 1898 ажаніўся з Жазэфінай Гасдорф і навярнуўся ў лютаранства.

Браў удзел у Расейска-японскай вайне. У 1908 павышаны да падпалкоўніка, прызначаны камандзірам батальёну ў 131-м пяхотным Тыраспальскім палку. У 1911 атрымаў чын палкоўніка.

У Першую сусьветную вайну камандаваў 314-м пяхотным Новааскольскім палком, з 5 красавіка 1916 — 2-й брыгадай 1-й пяхотнай дывізіі. 4 ліпеня 1916 за абарону Шаўляў быў узнагароджаны Георгіеўскай зброяй^[1], 8 лістапада таго ж року атрымаў званьне генэрал-маёра.

18 траўня 1917 атрымаў у падначаленьне ўсю 1-ю пяхотную дывізію.

Вайна за незалежнасьць Летувы

Пасьля атрыманьня Летувой незалежнасьці ў 1918 року Жукоўскі заняўся стварэньнем на радзіме нацыянальнага войска, стаў міністрам абароны. З 26 красавіка па 27 траўня 1919 быў старшынём Генэральнага штабу^[2], адначасна з 7 траўня быў прызначаны Вярхоўным галоўнакамандуючым Летувіскай арміі. Займаўся арганізацыяй абароны ад бальшавіцкага наступу, непасрэдна плянаваў Куркляйска-Панявескую апэрацыю, у часе якой былі вызваленыя Вількамір і Панявеж.

26 траўня — 6 чэрвеня 1919 летувіскае войска працягнула наступ, у ходзе якога былі вызваленыя Біржы, Радзівілішкі і Ўцяна.

Сыльвэстар Жукоўскі зноў выконваў абавязкі Галоўнакамандуючага з 23 лютага да 14 чэрвеня 1920 року і падчас вайны з Польшчай. 29 траўня 1921 падаў у адстаўку.

5 чэрвеня 1923 вярнуўся на вайсковую службу і да 25 студзеня 1928 быў Вярхоўным галоўнакамандуючым летувіскай арміі, пасьля чаго канчаткова сышоў у адстаўку.

Памёр у 1937 і пахаваны на лютаранскіх могілках Коўны.

Узнагароды

• Вялікі крыж ордэна крыжа Віціса (1919)
• Ордэн Лачплесіса 2-й клясы^[3]