Іван Гарнастай

Іван Гарнаста́й (канец XV ст. — 1558^[7]) — дзяк гаспадарскі (1508-1517), вялікі пісар літоўскі (з 1517), падскарбі земскі (з 1531), маршалак надворны літоўскі (з 1542). Адначасова выконваў абавязкі ваяводы троцкага (1538—1542) і віленскага (1549—1551), ваявода новагародскі (1551—1558). Тым жа часам дзяржаўца дарсунішскі (з 1525), староста слонімскі (з 1531), дзяржаўца мсцібогаўскі (з 1534), зэльвенскі (з 1535), біршцянскі (1539—1551), крэўскі (1556—1558).

Іван Гарнастай
староста дарсунішскі[d]
7-ы ваявода новагародскі 6 жніўня 1551 — 1558
Папярэднік	Аляксандр Іванавіч Хадкевіч
Пераемнік	Павел Сапега
староста слонімскі[d] 21 студзеня 1531 — 1558
Папярэднік	Міхаіл Богуш-Багавіцінавіч
Пераемнік	Рыгор Грынькавіч Валовіч
маршалак гаспадарскі
староста крэўскі[d]
падскарбі вялікі літоўскі 1530 — май 1558
Папярэднік	Міхаіл Богуш-Багавіцінавіч
Пераемнік	Астафій Багданавіч Валовіч
6-ы маршалак надворны літоўскі 24 мая 1542 — май 1558
Папярэднік	Юрый Радзівіл Геркулес
Пераемнік	Астафій Багданавіч Валовіч
пісар вялікі літоўскі  — май 1558
староста мсцібаўскі[d] 1533 — 1553
Пераемнік	Пётр Весялоўскі
староста стаклішскі[d]
Смерць	не раней за 27 мая 1558 і не пазней за 14 чэрвеня 1558
Род	Гарнастаі
Бацька	Астафій Гарнастай
Маці	Марыя Скіпар[d]
Жонка	Н з Карэйваў[d][1], Ганна з Саламярэцкіх[d][2][1][…] і каля Марыя Багданаўна Заслаўская[d][3][4][…]
Дзеці	Гаўрыла Гарнастай[1], Яўгенія з Гарнастаяў[d][1], Настасся з Гарнастаяў[d][1][5], Гермаген Гарнастай[1], Іван Іванавіч Гарнастай[1], Алена з Гарнастаяў[d][1], Астафій Гарнастай[1], Улас Гарнастай[d][1], Ганна з Гарнастаяў[d][1], Марыя з Гарнастаяў[d][1] і Н з Гарнастаяў[d][1][6]
Веравызнанне	праваслаўе[2]

Біяграфія

З роду Гарнастаяў. Каля 1509 года ездзіў на Валынь для правядзення попісу^[7]. Пасол у Маскву ў 1522 годзе. Адзін з кіраўнікоў складання Попісу 1528 года^[7].

На Попіс 1528 года ставіў 10 «коней» з уласных маёнткаў і 12 «коней» з застаўных, т.б. валодаў агулам 80 службамі і трымаў у заставе 96 службаў сялян^[7].

Набыў шэраг маёнткаў у Берасцейскім і Ваўкавыскім паветах, ад паноў Кезгайлаў атрымаў Астрошыцы ў Менскім павеце, у канцы жыцця — спадчыну сваёй апошняй жонкі князёўны Марыі Багданаўны Заслаўскай у Аршанскім павеце.

Сям’я

У шлюбе з князёўнай Ганнай Васіле­ўнай з Саламя­рэцкіх (пам. 1550) меў сыноў Гаўрылу, Івана, Гермагена, Астафія, дачок Настассю, Ганну, Алену, Яўгенію і невядомую імем (у шлюбе з князем Л. Палубінскім).

Радавод

Гаўрыла

Геранім

Самуэль

Міхал

Іван

Іван

Ганна

Раман Івашкавіч

Астафій Гарнастай

Гермаген

Альжбета

Астафій

Анікей

Багдана

Зноскі

1. Сліж Н. Сям’я Івана Гарнастая, падскарбія ВКЛ // Białoruskie Zeszyty Historyczne — Беласток: Беларускае гістарычнае таварыства, 2012. — вып. 38. — С. 23. — ISSN 1232-7468

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3917522'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3920577'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q761'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q121610237'></a>
2. Сліж Н. Сямейныя адносіны і шлюбныя стратэгіі Саламярэцкіх у 16 – першай палове 17 ст. // Гістарычны альманах — 2005. — вып. 11. — С. 93.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q16558170'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q121472016'></a>
3. Сліж Н. Сям’я Івана Гарнастая, падскарбія ВКЛ // Białoruskie Zeszyty Historyczne — Беласток: Беларускае гістарычнае таварыства, 2012. — вып. 38. — С. 24. — ISSN 1232-7468

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3917522'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3920577'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q761'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q121610237'></a>
4. Князі Друцкія-Горскія ў Вялікім Княстве Літоўскім у XV—XVIII стст. / пад рэд. В. У. Галубовіч, С. А. Рыбчонак, А. І. Шаланда — 2016. — С. 69–70, 538–539. — 400 с. — ISBN 978-985-90380-3-7

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q124078834'></a>
5. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 451.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q125352562'></a>
6. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 373.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q125352562'></a>
7. Груша, Спірыдонаў, Вайтовіч, 2003. С. 37.