Іосіф Францавіч Блажэвіч

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Блажэвіч.

Іосіф Францавіч Блажэвіч (13 верасня 1891 — 8 мая 1939) — расійскі афіцэр, герой грамадзянскай вайны^[1], савецкі военачальнік, камдыў (20.11.1935), адзін з кіраўнікоў СПА.

Іосіф Францавіч Блажэвіч
Дата нараджэння	13 верасня 1891(1891-09-13)
Месца нараджэння	Навасёлкі, Вілейскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	8 мая 1939(1939-05-08) (47 гадоў)
Месца смерці	Масква, РСФСР, СССР
Месца пахавання	Данскія могілкі[d]
Альма-матар	Віленскае ваеннае вучылішча[d]
Грамадзянства	СССР
Прыналежнасць	(1911—1918) (1918—1922) (1922—1939)
Род войскаў	пяхота, СПА
Гады службы	1911—1938
Званне	Падпалкоўнік Камдыў
Камандаваў	4-ы полк 6-й Маскоўскай пд 1-ы Волжскі стралковы полк 27, 59 і 3-я Туркестанская сд 1-я армія Туркестан. фронту 16-ы стралковы корпус Інспектар Упр. СПА РСЧА Нам. нач. Упр. СПА РСЧА
Бітвы/войны	Першая сусветная вайна Грамадзянская вайна ў Расіі
Узнагароды і званні	Залатая зброя «За храбрасць»

Біяграфія

Нарадзіўся ў верасні 1891 ў вёсцы Навасёлкі^[1] Наватрокскага павета Віленскай губерні ў сялянскай сям’і. Беларус. Скончыў рамеснае вучылішча, Віленскае ваеннае вучылішча (падпаручнікам 6 жніўня 1913). Затым служыў малодшым афіцэрам у 70-м Ражскім пяхотным палку. Удзельнік Першай сусветнай вайны. Камандаваў ротай, батальёнам, кіраваў падрыхтоўчымі курсамі 5-й арміі Паўночнага фронту. У баях быў тройчы паранены. Узнагароджаны некалькімі баявымі ордэнамі і Георгіеўскай зброяй (УП ад 2.11.1916). У кастрычніку 1917 года быў накіраваны на вучобу ў Акадэмію Генеральнага штаба. У пачатку 1918 года абраны камандзірам батальёна 70-га пяхотнага палка 18-й пяхотнай дывізіі. Апошні чын у старой арміі — падпалкоўнік.

У Чырвонай Арміі з ліпеня 1918 года. Удзельнік Грамадзянскай вайны, у гады якой займаў пасады: памочнік камандзіра і камандзір 4-га палка 6-й Маскоўскай пяхотнай дывізіі (жнівень — кастрычнік 1918 г.), начальнік аператыўнага аддзела Правабярэжнай групы войскаў 5-й арміі (кастрычнік — лістапад 1918 г.), камандзір 1-га Волжскага стралковага палка (з лістапада 1918 г.), камандзір 1-й асобнай Сімбірскай брыгады і 3-й брыгады 27-й стралковай дывізіі (студзень — лістапад 1919 г.), часовы выканаўца абавязкаў начальніка 26-й стралковай дывізіі, начальнік 27-й (лістапад — снежань 1919 г.), 59-й (люты-ліпень 1920 г.) і 3-й Туркестанскай (ліпень — лістапад 1920 г.) стралковых дывізій.

Пасля Грамадзянскай вайны займаў буйныя пасады ў войсках і цэнтральным апараце наркамата абароны. Са снежня 1920 г. па студзень 1921 камандаваў войскамі 1-й арміі Туркестанскага фронту. У 1921—1922 гг. начальнік 1-й Туркестанскай стралковай дывізіі, камандуючы 1-й арміяй Туркестанскага фронту, слухач Вышэйшых акадэмічных курсаў пры Ваеннай акадэміі РСЧА. З верасня 1922 г. — камандзір 16-га стралковага корпуса^[1].

Дасведчаны баявы камандзір. Не баіцца задач, што ўскладаюцца на яго. Палітычна зрадніўся з Чырвонай Арміяй, з’яўляючыся адным з яе герояў. М. М. Тухачэўскі ў атэстацыі на І. Ф. Блажэвіча ў 1924 годзе

У 1925 кандыдат у ЦВК БССР^[1].

Са снежня 1926 інспектар па стралкова-тактычнай справе Вучэбна-страявога кіравання ГУ РСЧА. Затым быў прызначаны інспектарам Супрацьпаветранай абароны РСЧА. З мая 1930 г. — першы начальнік 6-га ўпраўлення Штабу РСЧА (ён жа інспектар СПА РСЧА). З восені 1931 г. — начальнік інспекцыі СПА 6-га ўпраўлення Штабу РСЧА. З лета 1932 г. — інспектар Упраўлення СПА РСЧА. З кастрычніка 1933 г. — намеснік начальніка Упраўлення СПА РСЧА. Кандыдат у члены ВКП(б) з 1930 г. Член ВЦВК. Камдыў (Загад наркама абароны СССР па асабоваму складу № 2395 ад 20 лістапада 1935 года).

Блажэвіч унёс вялікі ўклад у стварэнне ў цэнтральным апараце РСЧА Упраўлення, якое ведае пытаннямі супрацьпаветранай абароны.

У жніўні 1935 года ім быў прадстаўлены даклад наркаму абароны СССР аб непадрыхтаванасці мясцовай абароны шэрагу пунктаў і аб’ектаў краіны. У кастрычніку-лістападзе 1936 г. ён арганізуе праверкі стану супрацьпаветранай абароны гарадоў Ленінграда, Мінска, Кіева, Баку. У 1937 годзе ўдзельнічае ў выпрацоўцы мерапрыемстваў па ўмацаванні СПА краіны згодна з прынятай у ЦК ВКП(б) і СНК СССР праграмай на 1938—1941 гг., у фарміраванні першага корпуса СПА для абароны сталіцы, Ленінграда, Баку, дывізіі СПА для абароны Кіева.

За ліквідацыю белаказачых банд атамана Аненкава ў раёне Сергіёпаль, Копаль і за баі пры вызваленні Омска быў узнагароджаны двума ордэнамі Чырвонага Сцяга (як начдзіў 59-й стралковай дывізіі, Заг. РВСР № 260 ад 1920 г., і як камкор 16-га корпуса, Заг. РВСР № 177 ад 1924 г., другаснае ўзнагароджанне).

Арыштаваны 18 лютага 1938 г. Ваеннай калегіяй Вярхоўнага Суда СССР 16 сакавіка 1939 па абвінавачванні ў прыналежнасці да вайсковай змовы прысуджаны да расстрэлу. Прысуд прыведзены ў выкананне 8 мая 1939 г. Месца пахавання — Масква, Данскія могілкі. Вызначэннем ВКВС ад 29 жніўня 1956 рэабілітаваны.

Зноскі

1. Блажевич Иосиф Францевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 60. — 737 с.