Аляксандр Мацвеевіч Жырмунскі

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Жырмунскі.

Аляксандр Мацвеевіч Жырмунскі (11 чэрвеня 1887, Бялінскі, Расія — 9 мая 1970) — вучоны-геолаг, член-карэспандэнт АН БССР (1936).

Аляксандр Мацвеевіч Жырмунскі
Дата нараджэння	11 (23) чэрвеня 1887
Месца нараджэння	Бялінскі, Чамбарскі павет[d], Пензенская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	9 мая 1970(1970-05-09) (82 гады)
Месца смерці	СССР
Грамадзянства	Расійская імперыя  Расійская рэспубліка  РСФСР[d]  СССР
Род дзейнасці	навуковец
Месца працы	Маскоўская горная акадэмія[d] БДУ Беларускі навукова-даследчы геолагаразведачны інстытут Геалагічны камітэт[d] Усерасійскі навукова-даследчы геалагічны інстытут імя А. П. Карпінскага[d] Дзяржаўны гідралагічны інстытут[d]
Навуковая ступень	доктар геолага-мінералагічных навук (1944)
Навуковае званне	прафесар[d] (1944) член-карэспандэнт АН БССР (1936)
Альма-матар	фізіка-матэматычны факультэт Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта[d] (1913)
Навуковы кіраўнік	Аляксей Паўлаў[d]
Член у	Маскоўскае таварыства выпрабавальнікаў прыроды[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Пасля заканчэння гімназіі ў г. Петрапаўлаўску паступіў на прыродазнаўчы факультэт Парыжскага ўніверсітэта. З 1908 года працягваў адукацыю на фізіка-матэматычным факультэце Імператарскага Маскоўскага ўніверсітэта.

У 1912—1913 гадах праводзіў геалагічныя даследаванні ў басейне р. Унжы (левы прыток р. Волгі). З 1914 па 1915 год працаваў у Маскоўскім сельскагаспадарчым інстытуце і вывучаў залежы фасфарытаў у Вяцкай губерні. У 1915 годзе быў накіраваны ва Упраўленне гідратэхнічных работ па абслугоўванні Заходняга фронту, дзе праводзіў кансультацыі па буравых работах, займаўся зборам і апрацоўкай даведачных матэрыялаў па гідралогіі Смаленскай, Віцебскай, Магілёўскай і Мінскай губерняў. У 1917 годзе загадваў Геалагічным кабінетам пры Упраўленні гідратэхнічных работ Каўказскага фронту. У 1918—1928 гадах працаваў геолагам у Маскоўскім аддзяленні Геалагічнага камітэта, адначасова выкладаў геалогію і палеанталогію ў Маскоўскай горнай акадэміі. З 1928 года працаваў у Ленінградзе, дзе быў выбраны старшым геолагам Геалагічнага камітэта, пасля яго рэарганізацыі ў 1929 годзе ва Усесаюзным навукова-даследчым геалагічным інстытуце (УСЕГЕІ).

15 кастрычніка 1936 года быў выбраны членам-карэспандэнтам Акадэміі навук БССР. Узначальваў Інстытут геалогіі і гідрагеалогіі АН БССР і загадваў кафедрай геалогіі ў Беларускім дзяржаўным універсітэта імя У. І. Леніна. У 1938 годзе вярнуўся ў Ленінград, дзе працаваў старшым спецыялістам-гідролагам у Дзяржаўным гідралагічным інстытуце, з 1940 года старшым навуковым супрацоўнікам ва УСЕГЕІ. У перыяд Вялікай Айчыннай вайны знаходзіўся ў эвакуацыі ва Уфе, дзе займаў пасаду начальніка Шафранскай геолагаразведачнай партыі Башкірскага ўпраўлення. У 1943—1945 гадах займаў пасаду старшага інжынера ў Камітэце па справах геалогіі пры Савеце Народных Камісараў СССР і адначасова з’яўляўся навуковым кіраўніком геалагічнай групы Акадэміі навук БССР.

Кіраваў тэматычнымі работамі ў Ленінградскім геалагічным упраўленні.

Навуковая дзейнасць

На тэрыторыі Беларусі праводзіў даследаванні па гідрагеалогіі, чацвярцічнай геалогіі, геамарфалогіі і тэктоніцы. У 1947 годзе апублікаваў у часопісе «Известия Академии наук БССР» артыкул «Гипотеза нефтяного кольца вокруг Центрально-Российской платформы», у якой выказаў меркаванне аб неглыбокім заляганні нафты ў Беларусі, што пазней пацвердзілася бурэннем геолагаразведачных свідравін.

Зноскі