Анатоль Уладзіміравіч Тарасаў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Тарасаў.

Анатоль Уладзіміравіч Тара́саў^[4] (руск.: Анатолий Владимирович Тарасов; 10 снежня 1918(1918-12-10)^[1], Масква^[1] — 23 чэрвеня 1995(1995-06-23)^[2], Масква) — савецкі хакеіст і футбаліст, хакейны трэнер, адзін з заснавальнікаў савецкай школы па хакеі з шайбай. Кандыдат педагагічных навук (1971), Заслужаны майстар спорту СССР (1949), Заслужаны трэнер СССР (1957), палкоўнік.

Анатоль Уладзіміравіч Тарасаў
Род дзейнасці	футбаліст, хакеіст, футбольны трэнер, хакеіст з мячом
Дата нараджэння	10 снежня 1918(1918-12-10)[1]
Месца нараджэння	Масква, Маскоўская губерня, Маскоўская вобласць[d], РСФСР[d][1]
Дата смерці	23 чэрвеня 1995(1995-06-23)[2] (76 гадоў)
Месца смерці	Масква, Расія
Месца пахавання	Ваганькаўскія могілкі
Грамадзянства	РСФСР  СССР  Расія
Дзеці	Таццяна Анатолеўна Тарасава[d]
Альма-матар	Расійскі ўніверсітэт спорту «ГЦОЛІФК»[d] (1939)
Партыя	УКП(б)[3]
Прыналежнасць	СССР
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і прэміі	Hockey Hall of Fame[d] Wayne Gretzky International Award[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся 10 снежня 1918 года ў Маскве. З дзяцінства цікавіўся спортам. У 11-гадовым узросце разам з братам запісаўся ў спартыўную школу «Юны дынамавец» і неўзабаве стаў лідарам і капітанам юнацкай каманды «Дынама» па хакеі з мячом, а затым — зборнай Масквы. Скончыў сем класаў сярэдняй школы. Вучыўся фабрычна-заводскім вучылішчы і ў 1934 годзе атрымаў спецыяльнасць слесара. У сярэдзіне 1930-х гадоў працаваў на авіяцыйным заводзе і паралельна выступаў за маладзёжныя дынамаўскія каманды^[5]. У 1937 годзе па рэкамендацыі школы «Юны дынамаве» стаў студэнтам Вышэйшай школы трэнераў пры Маскоўскім інстытуце фізічнай культуры, якую скончыў у 1939 годзе. Яшчэ у час вучобы Анатоль Тарасаў пачаў трэнерскую дзейнасць: трэніраваў рабочую футбольную каманду горада Загорска (цяпер — Сергіеў Пасад, Маскоўская вобласць)^[5]. У 1939 годзе выступаў у чэмпіянаце СССР па футболе за адэскае «Дынама», а таксама гуляў у хакей з мячом за «Крылы Саветаў» на спаборніцтвах у Маскве^[5].

У лютым 1940 года прызваны ў Чырвоную Армію, залічаны ў Маскоўскае авіяцыйнае вучылішча сувязі і быў ігрючым трэнерам яго футбольнай каманды^[5]. У гэтым жа годзе пераведзены ў Цэнтральны дом Чырвонай Арміі, іграў за яго футбольную каманду на чэмпіянаце СССР. У 1941 годзе з пачатку Вялікай Айчыннай вайны праходзіў службу на ахове аб’ектаў у Маскве і, пасля эвакуацыі, ў Арзамасе. У 1942 годзе скончыў кароткатэрміновыя курсы пры Дзяржаўным цэнтральным інстытуце фізічнай культуры і выкладаў баявую падрыхтоўку ў воінскіх часцях, якія знаходзіліся на перафарміраванні.

У 1946—1947 гадах А. У. Тарасаў быў гуляючым трэнерам футбольнай і хакейнай каманд Ваенна-паветраных сіл Маскоўскай ваеннай акругі, у 1947—1951 гадах — гуляючым трэнерам хакейнай каманды Цэнтральнага дома Чырвонай Арміі, выступаў на пазіцыі нападаючага^[5]. У 1953 і 1957—1961 гадах — старшы трэнер зборнай СССР па хакеі з шайбай, у 1962—1972 гадах — другі трэнер зборнай СССР. У 1975 годзе Анатоль Тарасаў займаў пасаду старэйшага трэнера футбольнай каманды ЦСКА, у 1986 годзе кансультаваў у Канадзе трэнераў клуба «Ванкувер Кэнакс» Нацыянальнай хакейнай лігі^[5].

Заснавальнік дзіцячага хакейнага турніра «Залатая шайба» (1964). Вёў педагагічную дзейнасць, чытаў лекцыі ў Вышэйшай школе трэнераў. Аўтар кніг «Хакей з шайбай» (1950), «Гуляйце ў хакей. Парады юным хакеістам» (1956), «Тактыка хакея» (1963), «Паўналецце» (1966), «Хакей будучага» (1969), «Шлях да сябе» (1974), «Сапраўдныя мужчыны хакея» (1987) і інш.^[5]

Памёр Анатоль Уладзіміравіч Тарасаў у Маскве 23 чэрвеня 1995 года на 77-м годзе жыцця. Пахаваны на Ваганькаўскіх могілках.

Памяць

• У 1974 годзе Анатоль Уладзіміравіч Тарасаў быў уведзены ў Залу хакейнай славы ў Таронта, у 1997 годзе — у Залу хакейнай славы Міжнароднай федэрацыі хакея (IIHF).
• Імем Анатоля Уладзіміравіча Тарасава названы адзін з дывізіёнаў Кантынентальнай хакейнай лігі.
• На Алеі хакейнай славы ЦСКА ўсталяваны бюст.
• Мемарыяльная дошка на фасадзе дома № 75 на Ленінградскім праспекце ў Маскве.
• З 2014 года ў горадзе Ялец (Ліпецкая вобласць) працуе Лядовы палац імя Анатоля Тарасава.
• У 2014 годзе кафедры тэорыі і методыкі хакея Расійскага дзяржаўнага ўніверсітэта фізічнай культуры, спорту, моладзі і турызму было прысвоена імя Анатоля Тарасава^[5].
• З 2015 года імя «Анатоль Тарасаў» носіць буксір Чырванасцяжнага Паўночнага флоту ВМФ Расіі^[6].
• Помнік Анатолю Уладзіміравічу Тарасаву адкрыты 10 снежня 2018 года, у дзень 100-годдзя трэнера, на пляцоўцы перад Лядовым спартыўным комплексам ЦСКА імя У. М. Баброва ў Маскве^[7].
• Палацу спорту «Мегаспорт» у Маскве прысвоена імя А. У. Тарасава^[8].
• У 2008 годзе Федэрацыя хакея ЗША прысудзіла А. У. Тарасаву прыз імя Уэйна Грэцкі за выдатны ўклад у развіццё хакея^[9].

Жыццю і дзейнасці Анатоля Уладзіміравіча Тарасава прысвечаны дакументальныя фільмы «Буду спрачацца! Анатоль Тарасаў» (1988, рэжысёр Аляксандр Качаткоў), «Хакей Анатоля Тарасава» (1992, Эміль Мухін), «Валадар „Чырвонай машыны“» (2018, Сяргей Кажэўнікаў) і кнігі.

Вобраз Анатоля Уладзіміравіча Тарасава адлюстраваны ў мастацкіх і тэлевізійных фільмах «Валерый Харламаў. Дадатковы час» (2007), «Хакейныя гульні» (2012), «Легеда № 17» (2013), «Слава» (2014).