Андрэй Міхайлавіч Паўлінаў

Андрэй Міхайлавіч Паўлі́наў (руск.: Андрей Михайлович Павлинов; 1 (13) кастрычніка 1852, Іркуцк — 13 (25) лістапада 1897) — рускі архітэктар, археолаг, рэстаўратар, гісторык архітэктуры, захавальнік Аружэйнай палаты. Акадэмік архітэктуры (1882).

Андрэй Міхайлавіч Паўлінаў
Дата нараджэння	10 (22) кастрычніка 1852
Месца нараджэння	Іркуцк, Іркуцкая губерня, Усходне-Сібірскае генерал-губернатарства[d], Расійская імперыя
Дата смерці	13 (25) лістапада 1897 (45 гадоў)
Месца смерці	Масква, Маскоўская губерня, Расійская імперыя
Месца пахавання	Пятніцкія могілкі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя
Альма-матар	Імператарскае Маскоўскае тэхнічнае вучылішча[d] (1870-я) Імператарская Акадэмія мастацтваў (1879)
Працы і дасягненні
Працаваў у гарадах	Масква, Уфа
Архітэктурны стыль	эклектыка
Рэстаўрацыя помнікаў	Чарнігаўскі Спаса-Праабражэнскі сабор, Полацкі Сафійскі сабор Каломенскі крэмль, Мірожскі манастыр і інш.
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Паўлінаў.

Біяграфія

Нарадзіўся ў Іркуцку 1 кастрычніка 1852 года ў сям’і чыноўніка. Скончыў Імператарскае Маскоўскае тэхнічнае вучылішча, а ў 1879 годзе — Імператарскую Акадэмію мастацтваў, са званнем класнага мастака архітэктуры 2-й ступені. Ужо з 1878 года служыў гарадскім архітэктарам Уфы.

Атрымаў вядомасць вывучэннем помнікаў старажытнарускага дойлідства. З 1882 года — член-карэспандэнт, з 1885 года — правадзейны член Маскоўскага археалагічнага таварыства. За праект рэстаўрацыі Спаса-Праабражэнскага сабора ў Чарнігаве атрымаў у 1883 годзе званне акадэміка архітэктуры. Кіраваў рэстаўрацыяй у Каломенскім крамлі, выканаў праекты рэстаўрацыі сабора Мірожскага манастыра ў Пскове, Сафійскага сабора ў Полацку, Успенскага сабора ва Уладзіміры, цэркваў і сабораў Маскоўскага Крамля. З 1888 года служыў захавальнікам, затым кіраўніком аддзела Аружэйнай палаты. Аўтар манаграфіі «Гісторыя рускай архітэктуры» (1894). Аўтар шэрага пабудоў у Маскве. Браў удзел у конкурсах на праект помніка Аляксандру II у Крамлі, будынкі Маскоўскай гарадской думы і іншых.

Бываў на Беларусі, вывучаў помнікі архітэктуры і выяўленчага мастацтва, рабіў іх навуковыя апісанні і замалёўкі. У 1893 годзе на 9-м археалагічным з’ездзе ў Вільні выступіў з дакладамі пра старажытныя помнікі мураванага і драўлянага дойлідства Віцебска і Полацка. Вызначыў, што заходнія апсіды Полацкага Сафійскага сабора прыбудаваны пазней, падрабязна апісаў муроўку Віцебскай Благавешчанскай царквы і датаваў гэты помнік XII ст.^[1]

Памёр 13 лістапада 1897 года ў Маскве; пахаваны на Пятніцкіх могілках.

Працы

• О древних церковных сооружениях (1886).
• Доисторическая пора искусства на почве России (1887).
• Древние храмы в Витебске и Польше и деревянные церкви в Витебской губернии // Вестник изящных искусств. — СПб., 1887.
• Архитектура в России. Домонгольский период (1888).
• Реставрация древней крепости в г. Коломне (1889).
• Экспедиция на Кавказ 1888 года // Материалы по археологии Кавказа, 1893, в. 3.
• История русской архитектуры (1894).
• Древние храмы Витебска и Полоцка // Труды IX археологического съезда в Вильне 1893 г. — М., 1895. — Т. 1.
• Деревянные церкви в Витебске // Труды IX археологического съезда в Вильне 1893 г. — М., 1895. — Т. 1.

Зноскі

1. Паўлінаў Андрэй Міхайлавіч // Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік / Беларус. Энцыкл.; Рэкал.: А. А. Воінаў і інш. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — 10 000 экз. — ISBN 5-85700-078-5.