Васіль Пятровіч Ермакоў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Ермакоў.

Васіль Пятровіч Ермакоў (руск.: Василий Петрович Ермаков; 11 сакавіка 1845, в. Церуха , Магілёўская губерня — 16 сакавіка 1922, Кіеў) — расійскі вучоны ў галіне матэматыкі, член-карэспандэнт Пецярбургскай АН.

Васіль Пятровіч Ермакоў
Дата нараджэння	27 лютага (11 сакавіка) 1845
Месца нараджэння	Церуха, Гомельскі павет, Магілёўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	16 сакавіка 1922(1922-03-16) (77 гадоў)
Месца смерці	Кіеў, УССР
Месца пахавання	Лук’янаўскія могілкі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя  Расійская рэспубліка  Украінская Народная Рэспубліка  Украінская дзяржава  УССР
Род дзейнасці	матэматык, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	матэматычны аналіз, дыферэнцыяльнае злічэнне, тэорыя імавернасцей, матэматыка[1] і механіка[1]
Месца працы	Імператарскі ўніверсітэт Святога Уладзіміра[d] Кіеўскі політэхнічны інстытут[d]
Альма-матар	Імператарскі ўніверсітэт Святога Уладзіміра[d] (1868) Чарнігаўская мужчынская гімназія[d] Гомельская мужчынская гімназія
Член у	Пецярбургская акадэмія навук
Узнагароды

Біяграфія

Вучыўся ў царкоўнапрыходскай школе, затым у Гомельскай і Чарнігаўскай гімназіях. У 1868 годзе скончыў фізіка-матэматычны факультэт Кіеўскага ўніверсітэта Святога Уладзіміра. У час вучобы быў накіраваны ў Вену, Гётынген, Лондан, Парыж, дзе праслухаў лекцыі вядучых еўрапейскіх матэматыкаў таго часу. У 1874 годзе абараніў магістарскую дысертацыю на тэму «Общая теория интегрирования линейных дифференциальных уравнений высших порядков частными производными» і выбраны дацэнтам кафедры чыстай матэматыкі Кіеўскага ўніверсітэта. У 1877 годзе абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Интегрирование дифференциальных уравнений механики». У 1884 годзе выбраны членам-карэспандэнтам Санкт-Пецярбургскай Акадэміі навук. Прызначаны экстраардынарным прафесарам, з 1888 года — ардынарным, з 1899 года — заслужаным прафесарам матэматыкі Кіеўскага ўніверсітэта.

З 1899 года загадваў кафедрай вышэйшай матэматыкі Кіеўскага політэхнічнага інстытута. У час работы на кафедры ўнёс вялікі ўклад у паляпшэнне арганізацыі матэматычнай адукацыі, пры ім у навучальны працэс быў уведзены шэраг новых дысцыплін.

Навуковая дзейнасць

Навуковыя даследаванні былі прысвечаны матэматычнаму аналізу, алгебры, тэорыі дыферэнцыяльных ураўненняў, механіцы. Вучоны прапанаваў метад пабудовы агульнага інтэграла ўраўненняў вышэйшага парадку і з пастаяннымі каэфіцыентамі, унёс значны ўклад у распрацоўку тэорыі інтэгравання кананічных ураўненняў і сумесных сістэм кананічных ураўненняў, увёў новыя паняцці «галоўная сістэма інтэгралаў першага парадку», «агульны і асобы інтэграл», «замкнутая і нармальная сістэмы ўраўненняў». Дзякуючы яму былі атрыманы важныя вынікі па знаходжанні максімума і мінімума функцыі варыяцыйнага вылічэння, атрымала развіццё тэорыя спецыяльных функцый. Абаснаваў крытэрый інтэгравальнасці ў квадратуры ўраўнення 1-га парадку, развіў даследаванні С. Кавалеўскай аб умовах адназначнасці агульных інтэгралаў дыферэнцыяльных ураўненняў. Сярод асноўных навуковых прац — «Приближенное вычисление» (1805), «Новый признак сходимости и расходимости бесконечных законопеременных рядов» (1872), «Дифференциальные уравнения с частными производными первого порядка, с тремя переменными: из лекций по интегрированию дифференциальных уравнений» (1880), «Теория векторов на плоскости» (1887) і інш. Аўтар шматлікіх падручнікаў і навучальных дапаможнікаў. Быў заснавальнікам, рэдактарам і выдаўцом «Журнала элементарной математики».

Зноскі

1. Národní autority České republiky Праверана 7 лістапада 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>