Вяйцюны

Вяйцюны^[1] або Вяцюны^[2], Віцюны^[3], таксама Віечунай (літ.: Viečiūnai) — мястэчка ў складзе Друскеніцкага самакіравання Аліцкага павета Літвы, на беразе Нёмана. Месціцца за 7 км на паўночны ўсход ад Друскенікаў. Цэнтр Вяйцюнскай сянюніі.

Мястэчка
Віечунай
літ.: Viečiūnai
Герб[d]
54°03′30″ пн. ш. 24°03′10″ у. д.HGЯO
Краіна	Літва
Павет	Аліцкі
Самакіраванне	Друскеніцкае
Сянюнія	Вяйцюнская
Гісторыя і геаграфія
Часавы пояс	UTC+2, летам UTC+3
Насельніцтва
Насельніцтва	1 708 чал. (2011)
Лічбавыя ідэнтыфікатары
Паштовы індэкс	LT-66007
Паказаць/схаваць карты
Віечунай
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гісторыя

Упершыню Вяйцюны згадваюцца ў 1629 годзе^[4]. У канцы XVIII стагоддзя ўваходзілі ў Троцкі павет Троцкага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага, адносіліся да маёнтка Лішкава, уласнасць дамініканскага ордэна^[5].

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай Вяйцюны апынуліся ў складзе Расійскай імперыі, уваходзілі ў склад Мар’ямпольскага павета Сувалкаўскай губерні^[3].

За часамі Першай сусветнай вайны з 1915 года тэрыторыя акупаваная войскамі Германскай імперыі.

З 1920-х гадоў мястэчка апынулася ў нейтральнай паласе граніцы Польшчы з Літвой, у лютым 1923 года паводле рашэння Канферэнцыі амбасадараў перададзена Польшчы і (без фармальнага статусу гміны) далучана да сумежнага Гродзенскага павета Беластоцкага ваяводства. У 1925 годзе з гэтага абшару (разам з паўднёвай часткай гміны Араны) створана гміна Марціканцы ў Гродзенскім павеце, куды ўвайшлі Вяцюны. 16 кастрычніка 1933 года Вяцюны ўтварылі грамаду ў гміне Марціканцы. У беларускай гістарыяграфіі землі вядомы як Заходняя Беларусь^[6].

У другой палове верасня 1939 года Вяйцюны заняты Чырвонай Арміяй, 10 кастрычніка 1939 года паводле дагавора з СССР тэрыторыя Віленскай вобласці перададзена Літве. З 1940 года ў Літоўскай ССР.

У Другую сусветную вайну з чэрвеня 1941 года да ліпеня 1944 года пад акупацыяй Германіі.

З 1990 года ў складзе адноўленай незалежнай Літвы.