Віленскі павет (Польская Рэспубліка)

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Віленскі павет.

Ві́ленскі павет (польск.: Powiat wileński) — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка, якая існавала ў складзе Грамадзянскага ўпраўлення Усходніх зямель, у 1920—1922 гадах — Сярэдняй Літвы, а пасля — Віленскай зямлі Польскай Рэспублікі. Адміністрацыйны цэнтр — горад Вільня.

Віленскі павет
польск.: Powiat wileński
Краіна	Сярэдняя Літва Польская Рэспубліка
Статус	Павет
Уваходзіць у	Віленская зямля
Адміністрацыйны цэнтр	Вільня
Дата скасавання	1923
Насельніцтва (1919)	313 172

Да Першай сусветнай вайны Віленскі павет уваходзіў у склад Віленскай губерні Расійскай імперыі.

18 лютага 1921 года горад Вільня вылучаны ў асобны гарадскі павет^[1]. У 1921 годзе без афіцыйнага акту Віленскі павет быў аб’яднаны з Троцкім паветам у адзін Віленска-Троцкі павет^[1]. Аднак яшчэ ва ўрадавых дакументах, у тым ліку ў Законе ад 6 красавіка 1922 года аб далучэнні Віленшчыны да Польшчы, ён фігураваў як самастойная адзінка^[2]. Паводле іншых звестак, аб’яднанне адбылося паміж 1923 і 1924 гадамі^[3].

Дэмаграфія

У снежні 1919 года ў Віленскім павеце Віленскай акругі Цывільнага ўпраўлення Усходніх зямель пражывала 313 172 чалавекі. На яго тэрыторыі знаходзілася 3799 населеных пунктаў, з якіх 3 мелі ад 1 да 5 тыс. жыхароў і адзін — больш за 5 тыс. Найбуйнейшым населеным пунктам была Вільня з 128 954 жыхарамі^[4].

Адукацыя

У Віленскім павеце Віленскай акругі Цывільнага ўпраўлення Усходніх зямель у 1919/1920 навучальным годзе дзейнічалі 188 пачатковых школ, 1 сярэдняя школа, 2 прафесійныя школы і 32 навучальныя курсы. Усяго ў іх навучаліся 12 950 дзяцей, працавалі 236 настаўнікаў^[5].