Елка ўсходняя

Елка ўсходняя^[1][2] (Picea orientalis) — від іглічных дрэў сямейства Хваёвыя (Pinaceae).

Елка ўсходняя
У гарах Турцыі
Навуковая класіфікацыя
Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Расліны Аддзел:  Хвойныя Клас:  Хвойныя Парадак:  Хвоі Сямейства:  Хваёвыя Род:  Елка Від:  Елка ўсходняя
Міжнародная навуковая назва
Picea orientalis (L.) Peterm., 1845
Ахоўны статус
Выклікаюць найменшыя асцярогі IUCN 2.3 Least Concern : / 42332
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы NCBI   224734 EOL   1033619 GRIN   t:28319 IPNI   60440465-2 TPL   kew-2871605

Распаўсюджанне

Тыповая горная расліна, якая звычайна расце на вышыні ад 1000 да 2500 м. Толькі ў вільготных, прахалодных цяністых цяснінах елка часам апускаецца да 200 м над узроўнем мора. Распаўсюджана пераважна на захадзе Вялікага Каўказу, як на паўночных яго схілах, так і ў Закаўказзі, даходзячы на ўсход да Тбілісі. Паўднёвая і паўднёва-заходняя межы елкі ўсходняй ляжаць у Анатоліі (Турцыя). Утварае чыстыя або змешаныя з Abies nordmaniana дрэвастоі.

Батанічнае апісанне

Дрэвы высокія, часта дасягаюць вышыні 65 м. Маюць вузкаканічную крону і кароткае лісце (4-8 мм даўжынёй).

Асабліва эфектна выглядаюць елкі з так званым калхідскім тыпам падлеску вечназялёных кустоў ці невялікіх дрэў — Prunus laurocerasus, Ilex, рададэндранаў (Rhododendron). Як і ўсе елкі, яна вельмі ценевынослівая. Больш таго, падрост гэтай елкі амаль зусім не пераносіць прамога сонечнага асвятлення і, верагодна, яшчэ больш ценялюбны, чым у елкі еўрапейскай (Picea abies). Рэгулярна ўтвараючы насенне, якое адрозніваецца высокай усходжасцю, елка ўсходняя добра аднаўляецца, таму можа расці на самых крутых скальных схілах.

Зноскі

1. Киселевский А. И. Латино-русско-белорусский ботанический словарь. — Мн.: «Наука и техника», 1967. — С. 97. — 160 с. — 2 350 экз.
2. Беларуская навуковая тэрміналогія: слоўнік лясных тэрмінаў. — Мінск: Інбелкульт, 1926. — Т. Вып. 8. — 80 с.