Мацей Дыякевіч

Мацей Дыякевіч (польск.: Maciej Diakiewicz; 1803 або 1804 — 12 студзеня 1880, маёнтак Альхова, Цітвянская воласць, Ігуменскі павет, Мінская губерня) — вайсковец Расійскай імперыі, дзяржаўны служачы Мінскай губерні.

Мацей Дыякевіч
Род дзейнасці	ваенны, дзяржаўны служачы, землеўласнік
Дата нараджэння	1804
Дата смерці	12 студзеня 1880(1880-01-12)
Месца смерці	Альхова, Цітвянская воласць, Ігуменскі павет, Мінская губерня, Расійская імперыя
Месца пахавання	Узляны
Грамадзянства	Расійская імперыя
Веравызнанне	каталіцтва
Жонка	Браніслава з Шышкаў[d]
Альма-матар	Першы кадэцкі корпус[d]
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Бітвы/войны	Паўстанне 1830—1831 гадоў
Узнагароды і прэміі

Біяграфія

Сын Казіміра (жыў у Копыскім павеце, памёр каля 1819 года). Рыма-каталік, шляхецкі герб невядомы^[1].

Выпускнік 1-га Кадэцкага корпуса, служыў у Літоўскім піянерным батальёне ў складзе Літоўскага асобнага корпуса. Удзельнік падаўлення паўстання 1830—1831 гадоў у Каралеўстве (Царстве) Польскім. Пайшоў у адстаўку 31 студзеня 1842 года з чынам падпалкоўніка^[1].

У 1842—1848 гадах радца гаспадарчага аддзела, у 1848—1861 гадах радца кантрольнага аддзялення Мінскай палаты дзяржаўных маёмасцей^[1]. Напісанне ў расійскіх дакументах: Матвѣй Казимировичъ Діякевичъ^[2].

Другі шлюбам муж Браніславы з Шышкаў, праз вена атрымаў маёнтак Альхова Ігуменскага павета^[3]. Меў тытул стацкага саветніка. На 1876 год меў у Альхове 533 дзесяціны зямлі^[4]. У маёнтку Дыякевіча памёр вядомы архівіст Міхал Богуш-Шышка (1811—1877), брат Браніславы Дыякевічавай з Шышкаў.

Памёр у Альхове, пахаваны на могілках ва Узлянах.

Сям’я

Меў дзяцей: Філіпіна-Юлія (1845; жонка Аляксандра Копця), Ян-Кадыд (1847), Аляксандр-Марцін (1855; паручнік артылерыі ў 1883 г., штабс-капітан у 1885 г.^[5], пайшоў у адстаўку ў 1907 г. з чынам палкоўніка; жонка — Марыя-Людвіка Шульц, дачка Альберта Шульца).

Узнагароды

Кавалер ордэнаў Святой Ганны 4-й (1831) і 3-й ступені (1861), Святога Станіслава 2-й ступені (1857), Святога Уладзіміра 4-й ступені (1860), польскага знака пашаны за вайсковую годнасць 4-й ступені (1831). Узнагароджаны цёмна-бронзавым медалём на Андрэейскай стужцы ў памяць пра вайну 1853—1856 гадоў, знакам пашаны за 30 гадоў службы (1856)^[1].