Няміраў (Падляскае ваяводства)

Нямі́раў^[2] (польск.: Niemirów, падляск.: Nymyróvo^[3]) — вёска ва ўсходняй Польшчы. Уваходзіць у склад гміны Мельнік Семятыцкага павета Падляскага ваяводства. Насельніцтва на 2006 год — 240 чалавек. Размешчана на рацэ Буг, за 8 км на паўднёвы ўсход ад Мельніка, за 25 км ад Сямяцічаў, каля беларуска-польскай граніцы.

Вёска
Няміраў
польск.: Niemirów
Рынак
52°18′ пн. ш. 23°09′ у. д.HGЯO
Краіна	Польшча
Ваяводства	Падляскае
Павет	Семятыцкі
Вясковая гміна	Мельнік
Гісторыя і геаграфія
Першае згадванне	1495
Ранейшыя назвы	Нівічы
Вёска з	1616
Водныя аб’екты	Буг
Часавы пояс	UTC+1, летам UTC+2
Насельніцтва
Насельніцтва	100 чал. (31 сакавіка 2021)[1]
Лічбавыя ідэнтыфікатары
Паштовы індэкс	17-307
Іншае
0035062
Няміраў Няміраў
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Няміраў (значэнні).

Гісторыя

Паміж Вялікім Княствам Літоўскім і Каралеўствам Польскім

Відаць, у XI—XV стагоддзях у вёсцы сучаснага Нямірава існавала заселенае гарадзішча^[4]. Першы пісьмовы ўспамін пра паселішча пад назвай Нівічы датуецца 1495 годам. У 1496 годзе ўладальнікам вёскі быў Хведзька Храптовіч, пазнейшы падскарбі вялікі літоўскі^[5]. У 1548 годзе кароль і вялікі князь Жыгімонт Аўгуст надаў Нівічы Станіславу Няміры, які збудаваў тут каля даўняга гарадзішча ўмацаваную сядзібу роду Няміраў.

У 1569 годзе згодна з умовамі Люблінскай уніі Нівічы перайшлі да Каралеўства Польскага. У 1616 годзе кашталян падляшскі Станіслаў Няміра надаў Нівічам статус мястэчка і змяніў іх назву ў гонар свайго дзеда — С. Няміры. У 1620 годзе тут збудавалі драўляны касцёл. Першы пісьмовы ўспамін пра яўрэйскае насельніцтва Нямірава датуецца 1708 годам, але яно ніколі не было вялікім^[6]. Па пажары 1775 года, у якім згарэў драўляны касцёл, у 1780—1790 гадах у мястэчку збудавалі новы мураваны касцёл^[4]. Уладальнікам Нямірава ў той час быў Міхал Чартарыйскі, а самое мястэчка налічвала 19 мяшчанскіх дамоў і 64 сялянскія^[7][8].

Пад уладай Прусіі і Расійскай імперыі

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай у 1795 годзе і да падпісання Тыльзіцкага дагавора 1807 года каля сучаснага Нямірава праходзіла граніца між прускім, аўстрыйскім і расійскім падзеламі, мястэчка апынулася ў Бельскім павеце Беластоцкай вобласці Расійскай імперыі. У час паўстання 1863 года жыхары Нямірава падтрымалі дзеянні паўстанцаў, за што ў 1866 годзе расійскія ўлады ліквідавалі тутэйшую парафію. На 1894 год у мястэчку было 106 будынкаў^[4].

У часы Першай сусветнай вайны ў 1915 годзе Няміраў занялі войскі Германскай імперыі.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай Няміраў абвяшчаўся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. Згодна з Рыжскім мірным дагаворам 1921 года мястэчка апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, у гміне Радзівілаўцы Бельскага павета Беластоцкага ваяводства. У гэты час тут было 120 жылых дамоў.

З пачаткам Другой сусветнай вайны 15 верасня 1939 года Няміраў акупавалі войскі Трэцяга Рэйха, але праз тыдзень мястэчка перадалі СССР згодна з пактам Молатава-Рыбентропа. У лістападзе 1939 года Няміраў увайшоў у склад БССР, у Брэсцкую вобласць. Савецкія ўлады выселілі жыхароў мястэчка з прычыны яго размяшчэння ў пагранічнай зоне з Трэцім Рэйхам. З чэрвеня 1941 да ліпеня 1944 года Няміраў зноў знаходзіўся пад акупацыяй нацысцкай Германіі, жыхары вярнуліся ў свае дамы. У 1944 годзе статус Нямірава панізілі да вёскі^[4]. 16 жніўня 1945 года ўлады СССР перадалі вёску Польскай Народнай Рэспубліцы.

• XIX стагоддзе: 1894 год — 812 чал.^[4]
• XX стагоддзе: 1921 год — 777 чал., з іх паводле веры 557 каталікоў, 71 праваслаўны і 149 іўдзеяў; паводле нацыянальнасці (згодна з афіцыйнай польскай статыстыкай) 591 паляк, 54 беларусы і 132 яўрэі^[9]
• XXI стагоддзе: 2006 год — 240 чал.

Славутасці

Касцёл Святога Станіслава

• Гарадзішча на Замкавай гары
• Забудова гістарычная (XIX — пачатак XX ст.; фрагменты)
• Касцёл Святога Станіслава^[5] (1780)
• Могілкі іўдзейскія

Страчаная спадчына

• Сінагога (XIX ст.)
• Сядзіба Няміраў (XVI ст.)