Эміль Орлік

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Орлік.

Эмі́ль О́рлік (чэшск.: Emil Orlík; 21 ліпеня 1870, Прага, Аўстра-Венгрыя — 28 верасня 1932, Берлін, Веймарская рэспубліка) — чэшскі мастак, графік і фатограф.

Эміль Орлік
чэшск.: Emil Orlík}
Дата нараджэння	21 ліпеня 1870(1870-07-21)
Месца нараджэння	Прага, Аўстра-Венгрыя
Дата смерці	28 верасня 1932(1932-09-28) (62 гады)
Месца смерці	Берлін, Веймарская рэспубліка
Грамадзянства	Аўстра-Венгрыя→ Чэхаславакія
Род дзейнасці	літограф, мастак, педагог, фатограф, майстар афорту, мастак-гравёр, настаўнік, рысавальнік, карыкатурыст, сцэнограф
Жанр	жывапіс, графіка
Мастацкі кірунак	партрэт
Уплыў	Kanō Tomonobu[d], Генрых Кнір, Wilhelm Lindenschmit the Younger[d] і Johann Leonhard Raab[d]
Уплыў на	Ilse Voigt[d][1]
Член у	Берлінскі сецэсіён[d][2]
Сайт	emil-orlik.de (ням.)​ (англ.)
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія і творчасць

Эміль Орлік быў сынам краўца. Спачатку ён вывучаў мастацтва ў прыватнай мастацкай школе Генрыха Кніра ў Празе, дзе адным з яго аднакласнікаў быў Паўль Клее. У 1889-94 — жыў у Мюнхене; у 1891-93 — наведваў мюнхенскую Акадэмію мастацтваў.

Пасля выканання вайсковай службы ў Празе, Эміль вярнуўся ў Мюнхен, дзе працаваў для часопіса «Югенд».У 1900-1901 гг. упершыню наведаў Японію з мэтай вывучыць тэхніку каляровай гравюры на дрэве. Пасля паездкі ў Японію Орлік стварыў працы, натхнёныя каляровай ксілаграфіяй, і ў сувязі з гэтым Орліка адносяць да мастакоў япанізму. Акрамя Японіі Орлік пабываў у Кітаі, Расіі і Егіпце.

Орлік уваходзіў у Венскі сецэсіён і быў вядомы ў першую чаргу як мастак-партрэтыст. З 1905 года і да сваёй смерці Эміль Орлік вёў у навучальнай установе пры берлінскім Музеі дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва, а з 1924 года - у Аб'яднаных дзяржаўных школах свабоднага і прыкладнога мастацтва клас афармлення кнігі. У гэты час ім былі напісаны партрэты Эрнста Барлаха, Лавіса Карынта, Ота Дзікса, Кете Кольвіца, Франца Верфеля, Рудольфа Штэйнер, Томаса Мана, Альберта Эйнштэйна. Разам з Максам Райнгартам Эміль Орлік працаваў над дэкарацыямі і касцюмамі для яго спектакляў у Нямецкім тэатры.

У 1917-1918 гадах Орлік прымаў удзел у перамовах па заключэнні Брэсцкага міры ў якасці афіцыйнага мастака.

Адно з твораў Орліка спакваля паспрыяла прыёме Зігмунда Фрэйда ў круг венскіх прафесараў у 1902 годзе.

Галерэя

• 
  Японскі сад, (1904)
• 
  Жанчына на канапе, (1916)
• 
  Партрэт маладой жанчыны ў зялёнай сукенцы, (1917)
• 
  Аўтапартрэт, (1920-я гады)

Зноскі

1. Benezit Dictionary of Artists — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q217595'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q24255573'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1547776'></a>
2. https://sammlung.staedelmuseum.de/de/person/berliner-secession Праверана 26 ліпеня 2019.