Казімір Стравінскі

Казімі́р Страві́нскі (польск.: Kazimierz Strawiński; ? — паміж 6 і 15 кастрычніка 1656) — ураднік і ваенны дзеяч Вялікага Княства Літоўскага. Падкаморы старадубскі (з 1651), канюшы троцкі (1637—1651), падваявода віцебскі (1650)^[1].

Казімір Стравінскі
польск.: Kazimierz Strawiński
Герб «Суліма»
канюшы троцкі[d] 1637 — 1651
5-ы падкаморы старадубскі[d] 22 лютага 1651 — кастрычнік 1656
Папярэднік	Караль Стравінскі[d]
Пераемнік	Геранім Уладзіслаў Солтан[d]
падваявода віцебскі[d] з 1650
Смерць	паміж 6 і 15 кастрычніка 1656 Свіяжск, Свіяжскі павет[d], Расійская імперыя
Месца пахавання	Свіяжск
Род	Стравінскія
Бацька	Крыштаф Стравінскі
Маці	Ева Раецкая
Жонка	1. Лукрэцыя з Канарскіх 2. Аляксандра з Прыбароўскіх 3. Феліцыяна з Горскіх
Грамадзянства	Рэч Паспалітая
Званне	рэгіментар

Біяграфія

Паходзіў са шляхецкага роду Стравінскіх герба «Суліма».

Сям'я

Бацька — Крыштаф Стравінскі (? — 1624), займаў пасады троцкага земскага падсудка (1617—1623) і суддзі (1623—1624). Маці — Ева з Раецкіх.

Меў братоў:

• Караль (? — 1648), падкаморы старадубскі;
• Збігнеў, суддзя земскі старадубскі (1648—1655);
• Максімілян, стольнік старадубскі (1648—1671);
• Траян, суддзя гродскі ашмянскі (1649—1651), падсудак ашмянскі (1651—1667);
• Аляксандр^[1].

Дзяржаўная і ваенная дзейнасць

У маладосці ўдзельнічаў у вайне Рэчы Паспалітай са Швецыяй у 1625—1629 гадах і вайне з Маскоўскай дзяржавай 1632—1634 гадоў. У 1648 годзе ўдзельнічаў у элекцыі караля Яна ІІ Казіміра.

Займаў шэраг пасад: канюшы троцкі (1637—1651), падваявода віцебскі (1650), падкаморы старадубскі (з 1651). Двойчы быў дэпутатам Трыбунала ВКЛ — у 1637 і 1645 гадах^[1].

З пачаткам вайны 1654—1667 гадоў быў абраны шляхтай Віцебскага ваяводства адным з рэгіментараў. З'яўляўся адным з камандзіраў абароны Віцебска ад маскоўскіх войскаў, якая доўжылася з 24 жніўня па 2 снежня 1654 года.

Пасля капітуляцыі горада быў сасланы ў Яраслаўль, пазней у Казань, а потым у Свіяжск. Памёр у выгнанні паміж 6 і 15 кастрычніка 1656 года. Пахаваны ў Свіяжску^[1].

Уладанні

Валодаў маёнткамі Якаўлевічы і Шаховічы ў Старадубскім павеце, Мошкава ў Віцебскім ваяводстве, а таксама ўладаннямі ў Троцкім ваяводстве^[1].

24 красавіка 1636 года атрымаў каралеўскі кансенс (згоду) на перадачу вёскі Шаховічы ў Старадубскім павеце Яну Солтану, суддзі земскаму рэчыцкаму і старасце прапойскаму^[1].

Сям'я

Быў жанаты тройчы:

1. Лукрэцыя з Канарскіх.
2. Аляксандра з Прыбароўскіх (? — 1655/1656), памерла ў выгнанні.
3. Феліцыяна з Горскіх (? — каля 1656), першым мужам якой быў Крыштаф Асіпоўскі, ротмістр віцебскі^[1]. Першы муж Феліцыяны памёр у палоне. Праз паўтара года шляхцянка са згоды сяброў выйшла другі раз замуж за Стравінскага. Ён таксама ў хуткім часе памёр, пакінуўшы яе цяжарнай (1656)^[2].