Internacia Organizaĵo de la Franclingvio

La Internacia Organizaĵo de la Franclingvio (france Organisation Internationale de la Francophonie) estas institucio kies membroj (ŝtatoj aŭ registaroj) havas inter si la francan lingvon kaj iujn valorojn (kiaj, inter aliaj, kulturan diversecon, pacon, demokratian regadon, plifirmigo de la jurŝtato, naturprotektadon). Laŭ ĝia retejo, en marto 2014, ĝi arigis 77 landojn aŭ registarojn (57 plenrajtaj membroj^[1] kaj 20 observantojn), tio estas pli ol 890 milionoj da loĝantoj disaj sur la kvin kontinentoj.

Internacia Organizaĵo de la Franclingvio
interregistara organizaĵo
Komenco	20-a de marto 1970 vd
Antaŭe	Agence de coopération culturelle et technique vd
Geografia situo	48° 51′ 36″ N, 2° 18′ 12″ O (mapo)48.862.30333333
Lando(j)	Francio vd
Sidejo	Parizo
Internacia Organizaĵo de la Franclingvio (Parizo) DEC
Internacia Organizaĵo de la Franclingvio
Ĝenerala(j) Sekretario(j)	Louise Mushikiwabo vd
Lingvoj	franca lingvovd
Retejo	Oficiala retejo
v • d • r

La 20-an de marto, ĉiujare estas festata en la mondo la internacia tago de la franclingvio.

Ĝi apogas sin sur kvar rektaj organizaĵoj (la Universitata Organizaĵo de la Franclingvio, TV5, la Universitato Senghor en Aleksandrio, la Internacia Asocio de la Franclingvaj Urbestroj) kaj la konsultiĝa Asembleo. Ĝi kunlaboras kun multaj asocioj kiaj la Franclingva Asocio pri Amikeco kaj Ligado (AFAL), la Internacia Federacio de la Profesoroj de la Franca Lingvo (FIPF), la Internacia Unuiĝo de la Franclingva Gazetaro (UPF), Asocio por la franclingva internacia dissendo de libroj, verkoj kaj revuoj (ADIFLOR), ktp.

IOF volas kontribui al la antaŭgardo de konfliktoj ene de la franclingviaj landoj, helpi al la plifirmigo de la jurŝtato kaj demokratio, kaj agi por la promocio kaj efektiveco de la homaj rajtoj en la franclingviaj landoj. Ĝi volas promocii kulturan diversecon. Ĝi servas al edukado kaj intervenas je ĉiuj ŝtupoj de la klerigo. Ĝi ankaŭ pretas servi al ekonomio kaj evoluigo.

Historio

Nacioj reprezentitaj en la konferenco de Niamey en 1970.

La Parlamenta Asembleo de la Franclingvio, kreita en 1967, rekomendis la kreon de franclingva interregistara institucio, kio estis farita okaze de la konferenco de Niamey en 1970, kun la kreo de la Organizaĵo por Kultura kaj Teknika Kunlaborado (ACCT), fariĝinta nun Internacia Organizaĵo de la Franclingvio^[2].

Funkciado

Strukturo de la franclingvio post la CMF 2005 en Antananarivo. IOF fariĝis la ĉefa institucio de la franclingvio, anstataŭante la AUF.

La Internacia Organizaĵo de la Franclingvio enhavas 56 membrojn (ŝtatoj kaj registaroj) kaj 19 observantojn.

La pintkonferenco de la franclingvio estas la plej supera instanco de IOF, ĝi okazas ĉiun duan jaron. (Vagaduguo, Burkino en 2004, Bukareŝto, Rumanio en 2006 kaj Kebeko, Kanado en 2008). Tiu de 2010 okazis en Montreux, en Svislando (anstataŭante Madagaskaron kun interrompita membreco pro puĉo).

Pintkonferencoj de la estroj de ŝtatoj kaj registaroj

Flagoj de la membroj de la franclingvio

La pintkonferenco de la franclingvio, supera instanco de la multflanka franclingvio, la Konferenco de la estroj de ŝtatoj kaj registaroj de la landoj, kiuj havas inter si la francan lingvon, kunvenas laŭregule ĉiun duan jaron por decidi pri la ĉefaj politikaj direktoj de la franclingvio.

Pintkonferenco	Loko	Datoj
1-a	Versajlo	17-a - 19-a de februaro 1986
2-a	Kebekio Kebekio Kebeko, Kebekio	2-a - 4-a de septembro 1987
3-a	Dakaro	24-a - 26-a de majo 1989
4-a	Parizo	19-a - 21-a de novembro 1991
5-a	Grand Baie	16-a - 18-a de oktobro 1993
6-a	Kotonuo	2-a - 4-a de decembro 1995
7-a	Hanojo	14-a - 16-a de novembro 1997
8-a	Nov-Brunsviko Nov-Brunsviko Moncton, Nov-Brunsviko	3-a - 5-a de septembro 1999
9-a	Bejruto	18-a - 20-a de oktobro 2002
10-a	Vagaduguo	26-a - 27-a de novembro 2004
11-a	Bukareŝto	28-a - 29-a de septembro 2006
12-a	Kebekio Kebekio Kebeko, Kebekio	17-a - 19-a de oktobro 2008
13-a	Montreux	22-a - 24-a de oktobro 2010
14-a	Demokratia Respubliko Kongo Kinŝaso	12-a - 14-a de oktobro 2012
15-a	Dakaro	fine de novembro 2014[3]

Ĝenerala sekretario

La posteno de ĝenerala sekretario estis kreita en 1997 en la 7-a pintkonferenco de la franclingvio en Hanojo.

Boutros Boutros-Ghali,  Egiptio

ĝenerala sekretario de la 16-a de novembro 1997 ĝis la 31-a de decembro 2002.

Abdou Diouf,

• Ĝenerala sekretario ekde la 1-a de januaro 2003.
• reelektita, la 29-an de septembro 2006, por dua mandato en la 11-a pintkonferenco de la franclingvio (Bukareŝto, Rumanio),
• reelektita por la tria fojo en la 13-a pintkonferenco de la franclingvio en Montreux por nova mandato ĝis la 31-a de decembro 2014.

Michaëlle Jean,  Kanado

• elektita la 30-an de novembro 2014, ekde la 1-a de januaro 2015. Ŝi finis sian mandaton fine de 2018.

Louise Mushikiwabo, Ruando ekde la unua de januaro 2019.

Konstanta Konsilio de la Franclingvio

Aldone al la konferenco de la ministroj komisiitaj pri franclingvio, ekzistas Konferenco de la Franclingvaj Ministroj pri edukado de la landoj kun komuna franca lingvo (CONFEMEN) kaj la Konferenco de la Franclingvaj Ministroj pri junularo kaj sportoj de la franclingvaj landoj (CONFEJES). La Konstanta Konsilio arigas eminentajn personojn el diversaj fakoj.

Parlamenta Asembleo de la Franclingvio (APF)

Tiu asembleo arigas reprezentantojn de la naciaj parlamentoj.

Membroj

La Internacia Organizaĵo de la Franclingvio havis, en 2013, 57 membrojn (ŝtatoj kaj registaroj)^[4] (el kiuj 4 asociitaj membroj) kaj 20 observantojn, disaj en la 7 regionoj de la mondo. Parolata de 220 milionoj da vere francparolantaj personoj en la mondo (taksado de la Internacia Organizaĵo de la Franclingvio en 2007)^[5], la franca lingvo havas oficialan statuton, sola aŭ kun aliaj lingvoj, en 32 ŝtatoj aŭ registaroj membroj de IOF.

Eŭropo

IOF en Eŭropo en 2012.

Albanio  Andoro  Armenio (a)  Aŭstrio (o)  Belgio, federacia registaro kaj la Franclingva Komunumo de Belgio  Bosnio kaj Hercegovino (o)  Bulgario  Ĉeĥio (o)  Estonio (o)  Francio  Grekio  Hungario (o)  Kartvelio (o)  Kipro (a)		Kroatio (o)  Latvio (o)  Litovio (o)  Luksemburgio  Moldavio  Monako  Montenegro (o)  Nord-Makedonio  Pollando (o)  Rumanio  Serbio (o)  Slovakio (o)  Slovenio (o)   Svislando  Ukrainio (o)

Ameriko kaj Karibio

IOF en Ameriko en 2012.

IOF en Norda Afriko kaj en Mezoriento en 2012.

IOF en Azio kaj en Pacifiko en 2012.

Dominika Respubliko (o)  Dominiko  Haitio  Kanado Nov-Brunsviko Nov-Brunsviko Kebekio Kebekio  Sankta Lucio  Urugvajo (o)

Norda Afriko kaj Mezoriento

Egiptio  Kataro (a)  Libano  Maroko  Maŭritanio  Tunizio  Unuiĝintaj Arabaj Emirlandoj (o)

Azio kaj Pacifiko

Kamboĝo  Laoso  Tajlando (o)  Vanuatuo  Vjetnamio

Afriko (ekster Nordafriko)

IOF en Afriko en 2012.

Okcidenta Afriko  Benino  Burkino  Ebura Bordo  Ganao (a)  Gvineo  Gvineo-Bisaŭo (s)  Kaboverdo  Malio  Niĝero  Senegalo  Togolando

Centra Afriko  Burundo  Ĉado  Centr-Afrika Respubliko (s)  Demokratia Respubliko Kongo  Ekvatora Gvineo  Gabono  Kameruno  Respubliko Kongo  Ruando  Santomeo kaj Principeo

Orientafriko kaj Hindia Oceano  Ĝibutio  Komoroj  Madagaskaro  Maŭricio  Mozambiko (o)  Sejŝeloj

Notoj :

• La klasado laŭ regionoj estas tiuj oficiale uzataj de la Internacia Organizaĵo de la Franclingvio.
• ^(a) : asociita membro.
• ^(o) : observa membro.
• ^(s) : interrompita membro.

Apartaj kazoj en la ŝtatoj membroj

Francparolantaroj en nemembraj landoj

Bibliografio

• Georg Glasze, « The Discursive Constitution of a World-spanning Region and the Role of Empty Signifiers: the Case of Francophonia », Geopolitics, vol. 4, paĝoj 656-679, 2007 ( Arkivigite je 2013-05-16 per la retarkivo Wayback Machine).
• Olivier Milhaud, Post-Francophonie ?, interretejo "EspacesTemps.net", 2006 ().