diffido

Latín

diffīdō
clásico (AFI)	[dɪfˈfiː.doː]

Etimología

Del prefijo dis- y fīdō, -ere ('confiar').

Verbo intransitivo

1

No tener confianza (en que las cosas puedan salir bien), desesperar.^[1]

b

Desconfiar, no tener confianza (en).

• Uso: con dativo.^[1]

c

No tener confianza (que).

• Uso: con infinitivo y acusativo.^[1]

d

No esperarse (que), no contar con (que).

• Uso: con infinitivo.^[1]

Conjugación

Conjugación de diffīdō, diffīdere, diffīsī, ―  (tercera conjugación, semideponente, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	diffīdere, diffīsisse
Participio activo	diffīdēns
Gerundio	diffīdendī, diffīdendō, diffīdendum
Supino	―
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego diffīdō	tū diffīdis	is, ea, id diffīdit	nōs diffīdimus	vōs diffīditis	eī, eae, ea diffīdunt
Pretérito imperfecto	ego diffīdēbam	tū diffīdēbās	is, ea, id diffīdēbat	nōs diffīdēbāmus	vōs diffīdēbātis	eī, eae, ea diffīdēbant
Futuro	ego diffīdam	tū diffīdēs	is, ea, id diffīdēt	nōs diffīdēmus	vōs diffīdētis	eī, eae, ea diffīdent
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego diffīdam	ut tū diffīdās	ut is, ut ea, ut id diffīdat	ut nōs diffīdāmus	ut vōs diffīdātis	ut eī, ut eae, ut ea diffīdant
Pretérito imperfecto	ut ego diffīderem	ut tū diffīderēs	ut is, ut ea, ut id diffīderet	ut nōs diffīderēmus	ut vōs diffīderētis	ut eī, ut eae, ut ea diffīderent
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) diffīde	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) diffīdite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) diffīditō	(is, ea, id) diffīditō	― ―	(vōs) diffīditōte	(eī, eae, ea) diffīduntō
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad