effero

Latín

effero
clásico (AFI)	/ˈef.fe.roː/
eclesiástico (AFI)	/ˈef.fe.ro/
silabación	ef-fe-rō
acentuación	esdrújula
longitud silábica	trisílaba
variantes	ecferō, ecfero
rimas	ef.fe.ro, ef.fe.roː

Etimología 1

Del prefijo ex- (preposición) y ferō, ferre ('llevar').

Verbo transitivo

1

Llevarse, llevar fuera.

2

Sacar.

3

Producir, dar.

• Uso: dícese de la tierra

4

Manifestar, divulgar.

• Uso: figurativo

5

Manifestarse.

• Uso: reflexivo

6

Elevar, poner en lo alto.

• Uso: sentido propio y figurativo

7

Dejarse llevar.

• Uso: pasiva reflexiva

8

Enorgullecerse.

• Uso: pasiva reflexiva

Conjugación

Conjugación de efferō, efferere, extulī, ēlātum  (tercera conjugación, irregular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	efferere, eftulisse
Infinitivo pasivo	efferrī
Participio activo	efferēns, eflātūrus
Participio pasivo	efferendus, eflātus
Gerundio	efferendī, efferendō, efferendum
Supino	ēlātum, ēlātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego efferō	tū effers	is, ea, id effert	nōs efferimus	vōs effertis	eī, eae, ea efferunt
Pretérito imperfecto	ego efferēbam	tū efferēbās	is, ea, id efferēbat	nōs efferēbāmus	vōs efferēbātis	eī, eae, ea efferēbant
Futuro	ego efferam	tū efferēs	is, ea, id efferēt	nōs efferēmus	vōs efferētis	eī, eae, ea efferent
Pretérito perfecto	ego extulī	tū extulistī	is, ea, id extulit	nōs extulimus	vōs extulistis	eī, eae, ea extulērunt, extulēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego extuleram	tū extulerās	is, ea, id extulerat	nōs extulerāmus	vōs extulerātis	eī, eae, ea extulerant
Futuro perfecto	ego extulerō	tū extuleris	is, ea, id extulerit	nōs extulerimus	vōs extuleritis	eī, eae, ea extulerint
Presente pasivo	ego efferor	tū efferris, efferre	is, ea, id efferitur	nōs efferimur	vōs efferiminī	eī, eae, ea efferuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego efferēbar	tū efferēbāris, efferēbāre	is, ea, id efferēbātur	nōs efferēbāmur	vōs efferēbāminī	eī, eae, ea efferēbantur
Futuro pasivo	ego efferar	tū efferēris, efferēre	is, ea, id efferētur	nōs efferēmur	vōs efferēminī	eī, eae, ea efferentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego efferam	ut tū efferās	ut is, ut ea, ut id efferat	ut nōs efferāmus	ut vōs efferātis	ut eī, ut eae, ut ea efferant
Pretérito imperfecto	ut ego efferrem	ut tū efferrēs	ut is, ut ea, ut id efferret	ut nōs efferrēmus	ut vōs efferrētis	ut eī, ut eae, ut ea efferrent
Pretérito perfecto	ut ego extulerim	ut tū extulerīs	ut is, ut ea, ut id extulerit	ut nōs extulerīmus	ut vōs extulerītis	ut eī, ut eae, ut ea extulerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego extulissem	ut tū extulissēs	ut is, ut ea, ut id extulisset	ut nōs extulissēmus	ut vōs extulissētis	ut eī, ut eae, ut ea extulissent
Presente pasivo	ut ego efferar	ut tū efferāris, efferāre	ut is, ut ea, ut id efferātur	ut nōs efferāmur	ut vōs efferāminī	ut eī, ut eae, ut ea efferantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego efferrer	ut tū efferrēris, efferrēre	ut is, ut ea, ut id efferrētur	ut nōs efferrēmur	ut vōs efferrēminī	ut eī, ut eae, ut ea efferrentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) effer	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) efferte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) effertō	(is, ea, id) effertō	― ―	(vōs) effertōte	(eī, eae, ea) efferuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) efferre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) efferiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) effertor	(is, ea, id) effertor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) efferuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Etimología 2

Del prefijo ex- y ferus ('salvaje').

Verbo transitivo

1

Enfurecer.

2

Dar aspecto feroz.

Conjugación

Conjugación de efferō, efferāre, efferāvī, efferātum  (primera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	efferāre, efferāvisse
Infinitivo pasivo	efferārī
Participio activo	efferāns, efferātūrus
Participio pasivo	efferandus, efferātus
Gerundio	efferandī, efferandō, efferandum
Supino	efferātum, efferātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego efferō	tū efferās	is, ea, id efferat	nōs efferāmus	vōs efferātis	eī, eae, ea efferant
Pretérito imperfecto	ego efferābam	tū efferābās	is, ea, id efferābat	nōs efferābāmus	vōs efferābātis	eī, eae, ea efferābant
Futuro	ego efferābō	tū efferābis	is, ea, id efferābit	nōs efferābimus	vōs efferābitis	eī, eae, ea efferābunt
Pretérito perfecto	ego efferāvī	tū efferāvistī	is, ea, id efferāvit	nōs efferāvimus	vōs efferāvistis	eī, eae, ea efferāvērunt, efferāvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego efferāveram	tū efferāverās	is, ea, id efferāverat	nōs efferāverāmus	vōs efferāverātis	eī, eae, ea efferāverant
Futuro perfecto	ego efferāverō	tū efferāveris	is, ea, id efferāverit	nōs efferāverimus	vōs efferāveritis	eī, eae, ea efferāverint
Presente pasivo	ego efferor	tū efferāris, efferāre	is, ea, id efferātur	nōs efferāmur	vōs efferāminī	eī, eae, ea efferantur
Pretérito imperfecto pasivo	ego efferābar	tū efferābāris, efferābāre	is, ea, id efferābātur	nōs efferābāmur	vōs efferābāminī	eī, eae, ea efferābantur
Futuro pasivo	ego efferābor	tū efferāberis, efferābere	is, ea, id efferābitur	nōs efferābimur	vōs efferābiminī	eī, eae, ea efferābuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego efferem	ut tū efferēs	ut is, ut ea, ut id efferet	ut nōs efferēmus	ut vōs efferētis	ut eī, ut eae, ut ea efferent
Pretérito imperfecto	ut ego efferārem	ut tū efferārēs	ut is, ut ea, ut id efferāret	ut nōs efferārēmus	ut vōs efferārētis	ut eī, ut eae, ut ea efferārent
Pretérito perfecto	ut ego efferāverim	ut tū efferāverīs	ut is, ut ea, ut id efferāverit	ut nōs efferāverīmus	ut vōs efferāverītis	ut eī, ut eae, ut ea efferāverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego efferāvissem	ut tū efferāvissēs	ut is, ut ea, ut id efferāvisset	ut nōs efferāvissēmus	ut vōs efferāvissētis	ut eī, ut eae, ut ea efferāvissent
Presente pasivo	ut ego efferer	ut tū efferēris, efferēre	ut is, ut ea, ut id efferētur	ut nōs efferēmur	ut vōs efferēminī	ut eī, ut eae, ut ea efferentur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego efferārer	ut tū efferārēris, efferārēre	ut is, ut ea, ut id efferārētur	ut nōs efferārēmur	ut vōs efferārēminī	ut eī, ut eae, ut ea efferārentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) efferā	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) efferāte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) efferātō	(is, ea, id) efferātō	― ―	(vōs) efferātōte	(eī, eae, ea) efferantō
Presente pasivo	― ―	(tū) efferāre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) efferāminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) efferātor	(is, ea, id) efferātor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) efferantor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad