scio

Latín

scio
clásico (AFI)	/ˈski.oː/
eclesiástico (AFI)	/ˈʃi.o/
silabación	sci-ō
acentuación	llana
longitud silábica	bisílaba
rimas	i.o, i.oː

Etimología

Del protoitálico *skije-/*skijo- ("saber"), y este del protoindoeuropeo *skh₁-i(e/o)- ("cortar", "grabar").^[1] Compárese el sánscrito chyáti ("cortar", "despellejar"), el baluchi sāyag ('afeitar') y el griego antiguo σχάω (skʰáō, "hacer una incisión", "cortar").^[1]
→ secō

Verbo transitivo

1

Saber.

• Antónimo: nesciō

Conjugación

Conjugación de sciō, scīre, scīvī, scītum  (cuarta conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	scīre, scīvisse, sciisse
Infinitivo pasivo	scīrī
Participio activo	sciēns, scītūrus
Participio pasivo	sciendus, scītus
Gerundio	sciendī, sciendō, sciendum
Supino	scītum, scītū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego sciō	tū scīs	is, ea, id scit	nōs scīmus	vōs scītis	eī, eae, ea sciunt
Pretérito imperfecto	ego sciēbam	tū sciēbās	is, ea, id sciēbat	nōs sciēbāmus	vōs sciēbātis	eī, eae, ea sciēbant
Futuro	ego sciam	tū sciēs	is, ea, id sciet	nōs sciēmus	vōs sciētis	eī, eae, ea scient
Pretérito perfecto	ego scīvī, sciī	tū scīvistī, sciistī	is, ea, id scīvit, sciit	nōs scīvimus, sciimus	vōs scīvistis, sciistis	eī, eae, ea scīvērunt, sciērunt, scīvēre, sciēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego scīveram, scieram	tū scīverās, scierās	is, ea, id scīverat, scierat	nōs scīverāmus, scierāmus	vōs scīverātis, scierātis	eī, eae, ea scīverant, scierant
Futuro perfecto	ego scīverō, scierō	tū scīveris, scieris	is, ea, id scīverit, scierit	nōs scīverimus, scierimus	vōs scīveritis, scieritis	eī, eae, ea scīverint, scierint
Presente pasivo	ego scior	tū scīris, scīre	is, ea, id scītur	nōs scīmur	vōs scīminī	eī, eae, ea sciuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego sciēbar	tū sciēbāris, sciēbāre	is, ea, id sciēbātur	nōs sciēbāmur	vōs sciēbāminī	eī, eae, ea sciēbantur
Futuro pasivo	ego sciar	tū sciēris, sciēre	is, ea, id sciētur	nōs sciēmur	vōs sciēminī	eī, eae, ea scientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego sciam	ut tū sciās	ut is, ut ea, ut id sciat	ut nōs sciāmus	ut vōs sciātis	ut eī, ut eae, ut ea sciant
Pretérito imperfecto	ut ego scīrem	ut tū scīrēs	ut is, ut ea, ut id scīret	ut nōs scīrēmus	ut vōs scīrētis	ut eī, ut eae, ut ea scīrent
Pretérito perfecto	ut ego scīverim, scierim	ut tū scīverīs, scierīs	ut is, ut ea, ut id scīverit, scierit	ut nōs scīverīmus, scierīmus	ut vōs scīverītis, scierītis	ut eī, ut eae, ut ea scīverint, scierint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego scīvissem, sciissem	ut tū scīvissēs, sciissēs	ut is, ut ea, ut id scīvisset, sciisset	ut nōs scīvissēmus, sciissēmus	ut vōs scīvissētis, sciissētis	ut eī, ut eae, ut ea scīvissent, sciissent
Presente pasivo	ut ego sciar	ut tū sciāris, sciāre	ut is, ut ea, ut id sciātur	ut nōs sciāmur	ut vōs sciāminī	ut eī, ut eae, ut ea sciantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego scīrer	ut tū scīrēris, scīrēre	ut is, ut ea, ut id scīrētur	ut nōs scīrēmur	ut vōs scīrēminī	ut eī, ut eae, ut ea scīrentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) scī	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) scīte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) scītō	(is, ea, id) scītō	― ―	(vōs) scītōte	(eī, eae, ea) sciuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) scīre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) scīminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) scītor	(is, ea, id) scītor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) sciuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Información adicional

• Derivados: conscio, conscientia, inscius, nescio, nesciens, nescius, sciens, insciens, inscientia, scienter, scientia, scilicet, scius, conscius, scisco, conscisco, praescisco, rescisco, sciscitor, sciscitatio, sciscitator, scitor, scitus, inscitus, inscitia, scitamenta, scite, scitulus, scitule