Reino vándalo

O reino vándalo (latín: Regnum Vandalum) ou reino dos vándalos e alanos (latín: Regnum Vandalorum et Alanorum) foi establecido polo pobo xermánico dos vándalos baixo Xenserico. Gobernaba no norte de África e en varias prazas do Mediterráneo dende o 435 ata o 534.

Reino vándalo

Localización
36°53′12″N 10°18′53″L
Capital	Hipona (pt) (435–439) Cartago (439–534)
Datos históricos
Precedido por	Imperio Romano de Occidente
Creación	435
Disolución	534
Sucedido por	prefeitura pretoriana da África (pt)
Organización política
Forma de goberno	Tanistry (pt)

Historia

Trala derrota na batalla dos montes Nervasos, contra os suevos de Hermerico e os romanos de Asterio, Gunderico retrocede cara a Bética, onde se establece ata que finalmente Xenserico na primavera de 429 con, os que se estiman, 80.000 individuos decidiu pasar a África, cruzaron o Estreito de Xibraltar e invadiron a zona en 436, co fin de facerse coas mellores zonas agrícolas do Imperio Romano de Occidente.

Para iso lograron barcos cos cales chegaron a Tánxer e Ceuta. Logo desprazáronse cara ao leste, conquistando as rexións costeiras do que hoxe son Marrocos, Alxeria e Tunisia. En 435, o Imperio Romano, que entón gobernaba o norte de África, permitiu que os vándalos se establecesen nas provincias Numidia e Mauretania Cesariense, cando quedou claro que o exército vándalo non podía ser derrotado polas forzas militares romanas. En 439 os vándalos renovaron o seu avance cara ao leste e capturaron Cartago, a cidade máis importante do norte de África.

Fixéronse, tras algúns anos de loita, co control de gran parte da antiga provincia romana de África fundando o seu propio reino, que incluía, ademais, Sicilia, Córsega, Sardeña e as illas Baleares, así mesmo conquistadas aos romanos e, xa que logo, as fontes de produción da maior rexión cerealeira do vello imperio, que en adiante tivo que comprar o gran aos vándalos.

Ademais os romanos tiveron que soportar as súas razzias piratas no Mediterráneo occidental incluíndo o saqueo de Roma en 455,^[1] e a derrota da frota imperial de Maiorano na batalla de Cartaxena en Potus Illicitanus no 460.^[2] Para iso contaban co gran porto de Cartago e coa frota imperial nel apresada. Sobre a base desta última, Xenserico conseguiu apoderarse de bases marítimas de gran valor estratéxico para controlar o comercio marítimo do Mediterráneo occidental.

Moeda de Xelimero.

Con todo, o dominio vándalo do norte de África duraría só algo máis dun século e caracterizouse por un progresivo debilitamento militar do exército vándalo, unha grande incapacidade dos seus reis e aristocracia cortesá para atopar un modus vivendi aceptábel cos grupos dirixentes romanos e pola paulatina vida á parte de amplos territorios do interior, máis periféricos e montañeses, onde foron consolidándose embrións de Estados baixo o liderado de xefes tribais bérberes máis ou menos romanizados e cristianizados.^[3]

A política da monarquía vándala foi fundamentalmente defensiva contra todos os seus máis inmediatos inimigos: a propia nobreza bárbara e a aristocracia provincial romana. Un labor de desatención social e descabezamento político que á forza habería de afectar ás mesmas estruturas administrativas herdadas do Imperio, o que ocasionaría a súa definitiva ruína. A causa profunda de devandita ruína non sería outra que a mesma base do poder dos reis vándalos, o exército, e as esixencias do mesmo.

Aínda que se recordan principalmente polo saqueo de Roma en 455 e pola súa persecución dos cristiáns niceanos (porque eran arianos), os vándalos foron mecenas da aprendizaxe. Os grandes proxectos de construción continuaron, as escolas floreceron e no norte de África protexeron a moitos dos escritores e científicos máis innovadores do Imperio Romano de Occidente de fala latina tardía.^[4]

O reino vándalo terminou en 534, cando foi conquistado por Belisario e incorporado ao Imperio Romano de Oriente (ou Imperio Bizantino). Os vándalos sobreviventes asimiláronse á poboación indíxena africana (bérberes), ou dispersáronse no territorio bizantino.^[3]

Notas

1. Gibbon & (1826, p. 371.
2. Riera & Roselló 2003, p. 105.
3. Lawrence, Thomas Christopher (2012): "Vandals". En The Encyclopedia of Ancient History. Hoboken, Nova Jersey, USA: John Wiley & Sons, Inc. ISBN 978-1-4443-3838-6.
4. Merrills & Miles 2009, p. 60.

Véxase tamén

Commons ten máis contidos multimedia sobre:  Reino vándalo

Bibliografía

• Gibbon, Edward (1826): The history of the decline and fall of the Roman empire. Vol. III. Londres: Collins & Hanney.
• Ibba, Antonio & Giusto Traina| (2006): L'Afrique romaine: de l'Atlantique à la Tripolitaine (69-439 apr. J.-C.). Rosny-sous-Bois: Bréal. ISBN 978-2-7495-0574-9, p. 21.
• Merrills, Andrew H. (2004): Vandals, Romans and Berbers: New Perspectives on Late Antique North Africa. Londres: Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-4145-2.
• Merrills, Andrew & Miles, Richard (2009): The Vandals. Hoboken, Nova Jersey, USA: John Wiley & Sons. ISBN 978-1-4443-1808-1.
• Riera, Albert V. & Rosselló, Miquel (2003): "Fin del mundo romano y el periodo visigodo (siglos IV-VIII)". En Gozalbes Fernández de Palencia, Manuel; Albiach Descals, Rosa & Bonet Rosado, Helena Romanos y visigodos en las tierras valencianas. Valencia: Deputación de Valencia. ISBN 84-7795-339-2, pp. 103–112.
• Thompson, E. A. (1982): Romans and Barbarians: The Decline of the Western Empire. Madison, Wisconsin: University of Wisconsin Press. ISBN 978-0-2990-8704-3.

Outros artigos

• Reino franco
• Reino suevo
• Reino visigodo de Tolosa
• Reino dos ostrogodos