Jimmy Connors

Foi Nº 1 da clasificación ATP en nove ocasiones durante os anos 1974 a 1983 e Top 10 durante 16 anos entre 1973 e 1988. Debido á súa lonxeva, exitosa e regular carreira, Connors mantén até hoxe algúns das marcas máis importantes da historia do tenis desde que comezase a era aberta en 1968. É o tenista con máis títulos ATP, con 109 títulos en 164 finais.^[1] É o tenista con máis partidos gañados na historia do circuíto ATP con 1274 vitorias e o segundo en Wimbledon (84) detrás de Roger Federer (101) e no Aberto dos Estados Unidos (98). É quen máis veces gañou o Aberto dos Estados Unidos (5) na Era Aberta, xunto a Roger Federer e Pete Sampras e quen máis veces alcanzou as semifinais do Aberto dos Estados Unidos (14). É o tenista que máis tempo permaneceu entre os Top 10, con 817 semanas, así como tamén no Top 5 (705). Tamén quen máis tempadas terminou como Top 10 (16), Top 5 (14) e Top 3 (12). Por último é o único que se clasificou 17 veces ao Torneo de fin de tempada, seguido por Roger Federer con 16 e Andre Agassi e Rafael Nadal con 14 clasificacións, torneo que clasifica só aos 8 mellores de cada tempada. Debido a estes e moito outros logros, Jimmy Connors é considerado como un dos mellores tenistas de todos os tempos.^[2]^[3]

Obtivo oito títulos individuais de Grand Slam: o Aberto de Australia de 1974, o Campionato de Wimbledon de 1974 e 1982, e o Aberto dos Estados Unidos de 1974, 1976, 1978, 1982 e 1983. A súa única materia pendente foi o Torneo de Roland Garros, onde foi semifinalista catro veces. Na súa carreira alcanzou 15 finais e 31 semifinais de Grand Slam. O estadounidense logrou 17 títulos e 29 finais en masters, o que o coloca sexto e cuarto no historial. Tamén gañou o Masters Grand Prix de 1977 e a final de WCT de 1977 e 1980.

O tenista alcanzou o número 1 da clasificación ATP o 29 de xullo de 1974 e estivo 84 semanas no máis alto. Finalizou primeiro en cinco tempadas consecutivas entre 1974 e 1978, segundo en tres e terceiro noutro catro.

Por outra banda, Connors integrou a selección dos Estados Unidos da Copa Davis que obtivo o título de 1981.

Biografía

Foi iniciado no tenis pola súa nai (profesora deste deporte) e a súa avoa quen lle ensinaron os seus primeiros golpes aos 3 anos. Sendo un adolescente novo mudouse a California xunto á súa familia e alí puido ser adestrado por grandes lendas do tenis como Pancho Gonzáles e Pancho Segura.

Connors foi á universidade un ano na UCLA coa que gañou o título da NCAA en 1971.

O seu debut no circuíto ATP produciuse en agosto de 1970, cando disputou o Aberto de Merion, na xira de canchas rápidas dos Estados Unidos. Superou o francés Jean-Baptiste Chanfreau por 6-4 e 6-3. Exactamente un ano despois, no Aberto de Columbia, alcanzou a súa primeira final, sendo derrotado polo seu compatriota Tom Gorman por 6-7, 7-6, 4-6, 7-6 e 6-3.En 1972 logrou o seu primeiro título ao vencer a Clark Graebner na final de Jacksonville. Ese mesmo ano logrou os títulos de Columbia, Londres, Cincinnati, Albany e Baltimore.

A súa extrema competitividade fixo que destacase desde moi novo. Rexeitaba aceptar ser derrotado e daba absolutamente todo en cada punto do partido, non importándolle canto de aparentemente van fose o seu esforzo. Encantáballe xogar ante multitudes e realizaba calquera cousa para tomar unha vantaxe, como discutir co "árbitro de cadeira" ou co seu opoñente. As súas perrenchas contra "árbitros" e xuíces de liña foron famosas. O seu impetuoso comportamento fíxolle gañar unha reputación como o rebelde do tenis mundial. Gañou o alcume de “Brash Basher of Belleville” (algo así como o “Impetuoso machacador de Belleville”). Tamén foi coñecido polo seu sobrenome “Jimbo”.

En 1973 gañou 11 títulos, todos sobre canchas duras, 9 deles en EE. UU, un en Canadá e outro en Suráfrica.

Zurdo con revés a dúas mans (aínda que aprendese a golpear ben a unha man), Connors posuía un xogo de fondo moi agresivo con tiros planos, con pouco e nada de topspin, que o facían mellor para as canchas rápidas. Un dos seus adversarios dixo: “Xogar con Connors é como pelexar con Joe Frazier. Sempre vén cara a ti. Nunca para”.

Rexeitando integrarse na recentemente formada Asociación de Tenistas Profesionais (ATP), que era a máis aceptada polos xogadores de tenis, formou parte dun circuíto de torneos menores organizados por Bill Riordan. En 1974 iniciou demandas á ATP e o seu presidente Arthur Ashe por US$10 millóns por prohibirlle actuar libremente, prohibíndolle participar no Torneo de Roland Garros por asinar un contrato para xogar a Copa do Mundo de Tenis (WTT) para Baltimore, o que era penalizado pola ATP.

O Aberto Francés dese ano foi o único torneo grande que Connors non gañou. Foi o gran protagonista do ano con 14 títulos, 3 de Grand Slam. Conseguiu o seu primeiro Grand Slam ao gañar o Aberto de Australia ao derrotar ao australiano Phil Dent en 4 sets. Máis tarde faríase co seu primeiro Wimbledon e Aberto de EE. UU. ao derrotar en ambas as finais ao veterano australiano Ken Rosewall con contundentes vitorias en sets corridos. Na final do Aberto dos Estados Unidos só cedeu 2 xogos nun rotundo 6-1 6-0 6-1. En xullo dese ano alcanzou o Nº 1 mundial e manteríao por 160 semanas consecutivas, unha marca recentemente superada no ano 2007 por Roger Federer. En 1975 volveu ter unha actuación extraordinaria ao alcanzar a final dos 3 Slams que lograra o ano anterior, pero perdeu en todas elas. En Australia perdeu ante o local John Newcombe e no Aberto de EE. UU. viuse sorprendido polo español Manuel Orantes na primeira vez que se xogou o torneo sobre arxila verde. Pero a máis esperada foi a final de Wimbledon, na que se deu un duelo entre o demandado Arthur Ashe e o demandante Connors. A pesar de estar lonxe dos seus mellores anos, Ashe sorprendeu a todos e gañou en 4 sets, gañando o duelo e converténdose no primeiro home afrodescendente en gañar Wimbledon. Connors levantou os cargos pouco despois e apartouse de Bill Riordan.

En 1976 mantívose como Nº 1 e logrou 12 títulos co seu segundo Aberto dos Estados Unidos (o primeiro en arxila) ao derrotar o “home de xeo” Björn Borg en 4 sets, na primeira de 4 finais de Grand Slam xogadas entre ambos.

A pesar do seu éxito seguíase mantendo como un ser independente con pouco respecto polas tradicións e as outras persoas. En 1977 rexeitou formar parte dunha festa de excampións de Wimbledon para celebrar o centenario do torneo e foi apupado ao saír a xogar o día seguinte. De todas as maneiras amañouse para alcanzar a final na que perdeu ante Borg en 5 batallados sets. Tamén perdeu a final do Aberto dos Estados Unidos ante o arxentino Guillermo Vilas quen o sorprendeu con inusuais achegamentos á rede. Logo de eludir participar no campionato Masters os 3 anos anteriores, Connors decidiu facelo ese ano e derrotou a Borg na final para alzarse co título. Con algo de axuda do deficiente sistema de puntuación da época, logrou coroarse por cuarto ano consecutivo como Nº 1 do mundo.

En 1978 foi derrotado facilmente por Borg na final de Wimbledon pero recuperouse e venceuno en sets corridos na final do Aberto dos Estados Unidos, agora xogado sobre canchas duras, converténdose no único home en gañar o torneo en 3 superficies diferentes (Herba, arxila e decoturf). Terminou o seu quinto ano consecutivo como Nº 1 do mundo aínda que perdeu o seu reinado por unha semana a mans de Borg para reconquistalo logo por 84 semanas consecutivas máis.

Logo duns anos non tan espectaculares como os anteriores, nos que conseguiu 18 títulos (7 en 1979, 6 en 1980 e 4 en 1981) e perdeu o liderado mundial en 1979 a mans de Borg, volveu con todo no ano 1982.

Alcanzou a final de Wimbledon e sorprendeu á nova nova estrela do tenis mundial John McEnroe en 5 atrapantes sets tras estar a 3 puntos de perder o partido na morte súbita do cuarto set. Pouco despois desfaríase doutra nova estrela, o checo Ivan Lendl en 4 sets na final do seu quinto e último título no Aberto dos Estados Unidos. Recuperou o posto de Nº 1 do mundo por algunhas semanas pero terminou a tempada 2.º por baixo de McEnroe.

En 1983 alzouse co seu último grand slam (xa con case 31 anos) ao derrotar de novo a Lendl na final do Aberto dos Estados Unidos en 4 sets. Alcanzou 4 veces as semifinais de Roland Garros, pero nunca puido chegar á final.

En 1984 alcanzaría por quinta vez a final de Wimbledon pero perdeu ante McEnroe, quen se tomou desquite da derrota de dous anos atrás e derrotouno facilmente perdendo soamente 4 xogos. A pesar disto, cando se lle preguntou se admitía que o seu rival era mellor, Connors contestou: “Nunca”.

O seu nivel decaeu nos seguintes anos pero non a súa enerxía e mantívose xogando até os 41 anos, dando batalla a xogadores moito máis novos ca el. Alcanzou o seu último título (o 109) en Tel Aviv en 1989. En 1990 xogou só tres partidos, perdeunos e caeu até o posto Nº 936. Todos pensaban que a súa extraordinaria carreira no tenis rematara pero logo de operar a súa deteriorada boneca esquerda volveu en 1991 xogando 14 torneos, alcanzando o seu nivel máis alto no Aberto dos Estados Unidos onde chegou até as semifinais logo de durísimas batallas. Na primeira rolda recuperouse dunha desvantaxe en sets de 2-0 para vencer a Patrick McEnroe e nos oitavos de final nun lembrado partido polas súas disputas co árbitro e un estadio a lume vivo derrotou a Aaron Krickstein na morte súbita do quinto set. A súa sorte terminou ante a súa contricante Jim Courier nas semifinais con millóns de televidentes no mundo enteiro.

Na súa carreira sumou 109 títulos individuais (marca absoluta) e 15 de dobres (incluídos dous Grand Slam co tamén polémico Ilie Nastase). Con 43 anos xogou o seu último partido no torneo de Atlanta en 1996 onde perdeu ante Richey Reneberg.

Adicionalmente, é importante destacar que se retirou cun historial de partidos 1275-285; e unha marca de 147-127 fronte a xogadores Top-10. Así mesmo, enfrontou na súa carreira a 462 rivais diferentes e gañoulle polo menos unha vez a 431 deles; do mesmo xeito, ten historial favorable contra 408 xogadores, igualado con 12 e desfavorable con 42. Do mesmo xeito, acumulou un refacho de 37 vitorias consecutivas entre febreiro e xuño de 1974; e outra de 36 entre xaneiro e xuño de 1975; estas cifras son superiores ás doutros ilustres como Thomas Muster con 35; Rafael Nadal con 32; e Andy Murray con 28.

Copa Davis

Connors non tivo unha participación en Copa Davis acorde á súa palmarés. Xa sexa polas súas pelexas cos oficiais da Copa ou polas súas negativas nos seus 20 anos de carreira profesional participou só en 7 series. Debutou en 1975 e en 1981 axudou a EE. UU. na súa ruta ao título ao gañar os seus dous partidos de sinxelos nos cuartos de final fronte a Checoslovaquia.

En novembro de 1975 xogando en México, DF no Club Deportivo Chapultepec, hoxe Rafael "Pelón" Osuna, contra o equipo mexicano de Copa Davis, foi derrotado en cinco sets por Raúl Ramírez, dando unha vitoria de 3-2 e deixando fora ao equipo estadounidense. Foi tanto a súa coraxe e frustración pola derrota, que empregados do Deportivo Chapultepec atoparon varias raquetas esnaquizadas. Nese momento, Connors era o N.º 1 da clasificación mundial de tenistas.

A súa única participación destacable foi en 1984 cando participou nas 4 series do seu país rumbo á final. Conseguiu 5 vitorias e 2 derrotas en singles. Na final ante Suecia en Gotemburgo perdeu o primeiro partido ante Mats Wilander e a derrota de McEnroe ante Henrik Sundstrom inclinaría definitivamente a balanza a favor de Suecia que levou a serie por 4-1 e a ensaladeira de prata.

Os seus contemporáneos e rivais

Xogadores prominentes contemporáneos con Connors, inclúen a Phil Dent, Brian Gottfried, Raúl Ramírez, Harold Solomon, Dick Stockton, Roscoe Tanner e Guillermo Vilas. Os seus rivais máis vellos inclúen a Arthur Ashe, Rod Laver, Ilie Năstase, John Newcombe, Manuel Orantes, Ken Rosewall e Stan Smith. Adversarios máis novos inclúen a Björn Borg, Vitas Gerulaitis, Ivan Lendl e John McEnroe.

Traxectoria

Biografía

Copa Davis

Os seus contemporáneos e rivais

Clasificacións

Clasificación ATP no final da tempada

Vitorias Open: 8

Finais Open: 7

Récords na Era Open

Notas

Wikiwand - on

Ano	Torneo	Adversario	Score
1975	Open d'Australie	John Newcombe	7-5, 3-6, 6-4, 7-5
1975	Wimbledon	Arthur Ashe	6-1, 6-1, 5-7, 6-4
1975	US Open (Forest Hills)	Manuel Orantes	6-4, 6-3, 6-3
1977	Wimbledon	Björn Borg	3-6, 6-2, 6-1, 5-7, 6-4
1977	US Open (Forest Hills)	Guillermo Vilas	2-6, 6-3, 7-5, 6-0
1978	Wimbledon	Björn Borg	6-2, 6-2, 6-3
1984	Wimbledon	John McEnroe	6-1, 6-1, 6-2