Staðarfall

Staðarfall (locativus) er fall í málfræði sem á við um dvöl á (einhverjum) stað.

Föll í málfræði
Íslensk föll
Nefnifall Þolfall Þágufall Eignarfall Ávarpsfall Tímaeignarfall
Föll í öðrum tungumálum
Áhrifsfall Ávarpsfall Deildarfall Eignarfall Eignartilvísunarfall Fjarverufall Forsetningarfall Íferðarfall Íverufall Nefnifall Nærverufall Samanburðarfall Samvistarfall Staðarfall Sviptifall Tilgangsfall Tækisfall Úrferðarfall Verufall Virðingarfall Þágufall Þolfall Þollsfallsleysingisfall

Meðal tungumála sem hafa staðarfall má nefna latínu, sem á elsta stigi málsins hafði sérstakt staðarfall, þótt það hafi síðar horfið að mestu úr málinu. Þá tók staðarsviptifall (ablativus loci) við hlutverki staðarfallsins. Eigi að síður eru eintaka leifar eftir að stafarfalli í klassískri latínu, t.d.: domi (heima), humi (á jörðinni) og ruri (uppi í sveit).

Í öðrum málum hefur þágufall tekið yfir notkun staðarfallsins, t.d. í forngrísku og íslensku.

Í íslensku er staðarfall ekki til en í þess stað er notað staðarþágufall þar sem forsetningum í eða á er sleppt og staðarnafnið er þess í stað notað í þágufalli.^[1] Það er t.d. notað í póstfangi, upphafi bréfa og niðurlagi skjala.

Dæmi um staðarþágufall utan á bréfi:

Jón Jónsson

Suðurgötu 109

220 Hafnarfirði

Ísland

Hér er Suðurgata höfð í staðarfalli, sem og Hafnarfjörður.

Sjá einnig

• Þágufall