an

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /an/, [ã]

(classice)

Syllabificatio phonetica: an — morphologica: an

Coniunctio

ăn

1. Particula quaestionis disiunctivae quae propositioni secundae anteponitur.
2. Postclassice etiam num vel -ne.

Translationes

Particula quaestionis	dilatare ▼

Particula quaestionis	collabi ▲

Anglice: or (en), or whether (en) Germanice: oder (de), oder ob (de), oder etwa (de)

Loci

Coelius Calcagninus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. XVI.

• At quorum adulta est aetas et firmiores lacerti, ii iam prodeant ex umbra, iam prosiliant in campum, iam cum ipso lanista contendant a quo olim solebant dictata accipere, suasque cum eo vires expendant, nec cedant, sed contra potius adsurgant periculum facturi, an ipsi possint ordinem ducere et suo Marte de gradu adversarium deicere. Coelius Calcagninus, cf. "Ciceronian Controversies", ed. Joann Dellaneva, Cambridge, London 2007, p. 178.

Discretiva

an dictio est in variis linguis:

• Anglice: an (forma articuli a ante vocales adhibetur)
• Anglica Media: an (vide s.vv. and “et,” on “in, super,” oon “unus,” vel unnen “concedere”)
• Britonice: an
• Corduene: an
• Dacoromane: an
• Francogallice: an
• Germanice: an
• Illyrice: an
• Iudaeohispanice: an
• Turcice: an

Dictiones similes

• Anglica Antiqua: án
• Finnice: än
• Islandice: án
• Suecice: än
• Vietnamice: ăn
• Vietnamice: ân

Formae affines