depono

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːˈpoːnoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·pō·nō — morphologica: de-pon-o

Notatio

← Latine: de- + pōnō

Verbum transitivum

dēpōn|ō, -ere, dēposuī, dēpositum

1. √ Deorsum ponere.

   corpora sub ramis deponunt arboris altae

2. (Meton.) pro plantare terrae committere.

   plantas in hortis deponere

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dēpōn-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēpōnō	dēpōnam		dēpōnēbam	dēpōnerem	dēpōnam
II. sing.	dēpōnis	dēpōnās	dēpōne!	dēpōnēbās	dēpōnerēs	dēpōnēs	dēpōnitō!
III. sing.	dēpōnit	dēpōnat		dēpōnēbat	dēpōneret	dēpōnet	dēpōnitō!
I. plur.	dēpōnimus	dēpōnāmus		dēpōnēbāmus	dēpōnerēmus	dēpōnēmus
II. plur.	dēpōnitis	dēpōnātis	dēpōnite!	dēpōnēbātis	dēpōnerētis	dēpōnētis	dēpōnitōte!
III. plur.	dēpōnunt	dēpōnant		dēpōnēbant	dēpōnerent	dēpōnent	dēpōnuntō!
Thema	Vox passiva
dēpōn-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēpōnor	dēpōnar		dēpōnēbar	dēpōnerer	dēpōnar
II. sing.	dēpōneris	dēpōnāris	dēpōnere!	dēpōnēbāris	dēpōnerēris	dēpōnēris	dēpōnitor!
III. sing.	dēpōnitur	dēpōnātur		dēpōnēbātur	dēpōnerētur	dēpōnētur	dēpōnitor!
I. plur.	dēpōnimur	dēpōnāmur		dēpōnēbāmur	dēpōnerēmur	dēpōnēmur
II. plur.	dēpōniminī	dēpōnāminī	dēpōniminī!	dēpōnēbāminī	dēpōnerēminī	dēpōnēminī	—
III. plur.	dēpōnuntur	dēpōnantur		dēpōnēbantur	dēpōnerentur	dēpōnentur	dēpōnuntor!

Thema	Vox activa
dēposu-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	dēposuī	dēposuerim	dēposueram	dēposuissem	dēposuerō
II. sing.	dēposuistī	dēposueris	dēposuerās	dēposuissēs	dēposueris
III. sing.	dēposuit	dēposuerit	dēposuerat	dēposuisset	dēposuerit
I. plur.	dēposuimus	dēposuerimus	dēposuerāmus	dēposuissēmus	dēposuerimus
II. plur.	dēposuistis	dēposueritis	dēposuerātis	dēposuissētis	dēposueritis
III. plur.	dēposuērunt	dēposuerint	dēposuerant	dēposuissent	dēposuerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	dēpōnere	dēposuisse	dēpositūrum, -am, -um esse	dēpōnēns		dēpositūrus, -a, -um­
Vox passiva	dēpōnī	dēpositum, -am, -um esse	dēpositum īrī		dēpositus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
dēpōnendī		dēpōnendus, -a, -um			dēpositum	dēpositū

Dictiones collatae

• pōnō, pōnere

Composita

• antepōnō, antepōnere
• appōnō, appōnere (adpōnō)
• compōnō, compōnere
• dispōnō, dispōnere
• expōnō, expōnere
• impōnō, impōnere
• interpōnō, interpōnere
• oppōnō, oppōnere
• postpōnō, postpōnere
• praepōnō, praepōnere
• propōnō, propōnere
• recompōnō, recompōnere
• repōnō, repōnere
• sēpōnō, sēpōnere
• superpōnō, superpōnere
• suppōnō, suppōnere
• trānspōnō, trānspōnere

Dictiones derivatae

• dēpōnēns
• dēpositārius
• dēpositiō
• depositivus
• dēpositor
• dēpositōrīum
• dēpositum

Translationes

Deorsum ponere	dilatare ▼

Deorsum ponere	collabi ▲

Anglice: lay down (en), deposit (en) Esperantice: deponi (eo) Germanice: ablegen (de), abnehmen (de), niederlegen (de), deponieren (de)

Pro plantare terrae committere	dilatare ▼

Pro plantare terrae committere	collabi ▲

Anglice: plant (en), sow (en) Germanice: pflanzen (de), einpflanzen (de), säen (de)

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44/43 a.C.n.)

• At quam modesta mandata! Ferrei sumus, patres conscripti, qui quicquam huic negemus. “Utramque provinciam,” inquit, “remitto; exercitum depono; privatus esse non recuso.” Haec sunt enim verba. Redire ad se videtur. “Omnia obliviscor, in gratiam redeo.” Sed quid adiungit? “Si legionibus meis sex, si equitibus, si cohorti praetoriae praemia agrumque dederitis.” Eis etiam praemia postulat quibus ut ignoscatur si postulet, impudentissimus iudicetur. —Philippicae orationes in M. Antonium Ciceronis ^[1][2]

Fontes