erraticus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /erˈraːtikus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: er·rā·ti·cus — morphologica: erratic-us

Notatio

← errō (errāre)

Nomen adiectivum

errātic|us, -a, -um

1. Errabundus, errans
2. (Causative) errorem inducens

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	errāticus	errātica	errāticum	nom.	errāticī	errāticae	errātica
gen.	errāticī	errāticae	errāticī	gen.	errāticōrum	errāticārum	errāticōrum
dat.	errāticō	errāticae	errāticō	dat.	errāticīs	errāticīs	errāticīs
acc.	errāticum	errāticam	errāticum	acc.	errāticōs	errāticās	errātica
abl.	errāticō	errāticā	errāticō	abl.	errāticīs	errāticīs	errāticīs
voc.	errātice	errātica	errāticum	voc.	errāticī	errāticae	errātica

Usus

1. stēlla errātica

Dictiones derivatae

• errāticē (adverbium)

Translationes

√ Errabundus, errans	dilatare ▼

√ Errabundus, errans	collabi ▲

Anglice: wandering (en), roving (en) Germanice: umherirrend (de), umherschweifend (de)

Errorem inducens	dilatare ▼

Errorem inducens	collabi ▲

Anglice: misleading (en), erratic (en) Esperantice: eratika (eo) Germanice: irreführend (de), erratisch (de)

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Multi hunc esse aput nos, qui anguinus vocetur, ab aliis erraticus, arbitrantur, quo decocto sparsa mures non adtingunt. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes