invenio

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /inˈwenioː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: in·ve·ni·ō — morphologica: in-ven-io

Notatio

← in + veniō

Verbum transitivum

invĕn|ĭō, -īre, invēnī, inventum

1. Reperīre; et dicitur de rebus omnibus, quae vel data opera quaesita, vel casu oblata, quocumque modo comperimus.^[1]
2. Excōgitāre, comminīscī

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
inven-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	inveniō	inveniam		inveniēbam	invenīrem	inveniam
II. sing.	invenīs	inveniās	invenī!	inveniēbās	invenīrēs	inveniēs	invenītō!
III. sing.	invenit	inveniat		inveniēbat	invenīret	inveniet	invenītō!
I. plur.	invenīmus	inveniāmus		inveniēbāmus	invenīrēmus	inveniēmus
II. plur.	invenītis	inveniātis	invenīte!	inveniēbātis	invenīrētis	inveniētis	invenītōte!
III. plur.	inveniunt	inveniant		inveniēbant	invenīrent	invenient	inveniuntō!
Thema	Vox passiva
inven-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	invenior	inveniar		inveniēbar	invenīrer	inveniar
II. sing.	invenīris	inveniāris	invenīre!	inveniēbāris	invenīrēris	inveniēris	invenītor!
III. sing.	invenītur	inveniātur		inveniēbātur	invenīrētur	inveniētur	invenītor!
I. plur.	invenīmur	inveniāmur		inveniēbāmur	invenīrēmur	inveniēmur
II. plur.	invenīminī	inveniāminī	invenīminī!	inveniēbāminī	invenīrēminī	inveniēminī	—
III. plur.	inveniuntur	inveniantur		inveniēbantur	invenīrentur	invenientur	inveniuntor!

Thema	Vox activa
invēn-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	invēnī	invēnerim	invēneram	invēnissem	invēnerō
II. sing.	invēnistī	invēneris	invēnerās	invēnissēs	invēneris
III. sing.	invēnit	invēnerit	invēnerat	invēnisset	invēnerit
I. plur.	invēnimus	invēnerimus	invēnerāmus	invēnissēmus	invēnerimus
II. plur.	invēnistis	invēneritis	invēnerātis	invēnissētis	invēneritis
III. plur.	invēnērunt	invēnerint	invēnerant	invēnissent	invēnerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	invenīre	invēnisse	inventūrum, -am, -um esse	inveniēns		inventūrus, -a, -um­
Vox passiva	invenīrī	inventum, -am, -um esse	inventum īrī		inventus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
inveniendī		inveniendus, -a, -um			inventum	inventū

Usus

• invenire + Accusativus cum Infinitivo

Dictiones collatae

• adinveniō, adinvenīre
• adveniō, advenīre
• anteveniō, antevenīre
• circumveniō, circumvenīre
• contrāveniō, contrāvenīre
• conveniō, convenīre
• dēveniō, dēvenīre
• disconveniō, disconvenīre
• ēveniō, ēvenīre
• interveniō, intervenīre
• obveniō, obvenīre
• perveniō, pervenīre
• praeveniō, praevenīre
• prōveniō, prōvenīre
• reveniō, revenīre
• subveniō, subvenīre
• superveniō, supervenīre
• trānsveniō, trānsvenīre

Dictiones derivatae

• inventārium
• inventārius
• inventiō
• inventiuncula
• inventor, inventrīx
• inventum
• inventus, inventū

Translationes

Reperire

Anglice: find (en), discover (en)

Germanice: auffinden (de), vorfinden (de), antreffen (de)

Excogitare, comminisci

Anglice: invent (en)

Germanice: ausdenken (de), erfinden (de)

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 924 — “INVENIO, vĕnis, vēni, ventum, vĕnire, a. 4.”