venio

Latine

veniō

Appellatio pronuntiatusque

veniō

API: /ˈwenioː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ve·ni·ō — morphologica: ven-io

Notatio

Vide radicem ven.

Verbum intransitivum

vĕn|ĭō, -īre, vēnī, ventum ^{[1][2][3][4][5]}

1. Hūc movere; appropinquare, accedere.

Coniugatio

Verbum finitum

Thema	Vox activa
ven-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	veniō	veniam		veniēbam	venīrem	veniam
II. sing.	venīs	veniās	venī!	veniēbās	venīrēs	veniēs	venītō!
III. sing.	venit	veniat		veniēbat	venīret	veniet	venītō!
I. plur.	venīmus	veniāmus		veniēbāmus	venīrēmus	veniēmus
II. plur.	venītis	veniātis	venīte!	veniēbātis	venīrētis	veniētis	venītōte!
III. plur.	veniunt	veniant		veniēbant	venīrent	venient	veniuntō!­
Thema	Vox passiva
ven-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
III. sing.	venītur	veniātur		veniēbātur	venīrētur	veniētur	—

Thema	Vox activa
vēn-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	vēnī	vēnerim	vēneram	vēnissem	vēnerō
II. sing.	vēnistī	vēneris	vēnerās	vēnissēs	vēneris
III. sing.	vēnit	vēnerit	vēnerat	vēnisset	vēnerit
I. plur.	vēnimus	vēnerimus	vēnerāmus	vēnissēmus	vēnerimus
II. plur.	vēnistis	vēneritis	vēnerātis	vēnissētis	vēneritis
III. plur.	vēnērunt	vēnerint	vēnerant	vēnissent	vēnerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	venīre	vēnisse	ventūrum, -am, -um esse	veniēns		ventūrus, -a, -um­
Vox passiva	venīrī	ventum, -am, -um esse	ventum īrī		ventus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
veniendī		veniendus, -a, -um			ventum	ventū

Dictiones derivatae

• ventiō
• ventitō, ventitāre
• ventō, ventāre
• ventus, ventūs

Composita

• adinveniō, adinvenīre
• adveniō, advenīre
• anteveniō, antevenīre
• circumveniō, circumvenīre
• contrāveniō, contrāvenīre
• inveniō, invenīre
• dēveniō, dēvenīre
• disconveniō, disconvenīre
• ēveniō, ēvenīre
• interveniō, intervenīre
• obveniō, obvenīre
• perveniō, pervenīre
• praeveniō, praevenīre
• prōveniō, prōvenīre
• reveniō, revenīre
• subveniō, sub venīre
• superveniō, supervenīre
• trānsveniō, trānsvenīre

Translationes

Huc movere

Anglice: come (en) Batave: komen (nl) Bohemice: přijít (cs) Dacoromane: veni (ro) Esperantice: veni (eo) Francogallice: venir (fr)

Germanice: kommen (de) Graeca Antiqua: ἔρχομαι ‎(érkhomai) Hispanice: venir (es) Islandice: koma (is) Lusitane: vir (pt) Turcice: gelmek (tr)

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 937 — “VĔNĬO, vĕnis, vēni, ventum, vĕnire, n. 4.”
2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 558 — “venio, veni, ventum, 4 v. n.”
3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — venio, vēnī, ventum, venīre (βαίνω = *βανjω, altind. gámati, geht, gotisch qiman, ahd. quëman), kommen (Ggstz. abire, discedere, manere) (tom. 2, p. 3404)
4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — venire venīre
5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — venio