Урбино

Историскиот центар на Урбино
светско наследство на УНЕСКО
	Црквата Сан Бернардино во близина на Урбино
Критериум	Културно: ii, iv
Навод	828
Запис	1998 (XXII заседание)
Површина	29.23 ha
Преоден појас	3,608.5 ha

Урбино
Урбино
	општина
Општина Урбино
	Урбино
	Грб
	Грб
Земја	Италија
Регион	Марке
Покраина	Пезаро и Урбино (PU)
Поделоци	Ca' Mazzasette, Canavaccio, Castelcavallino, La Torre, Mazzaferro, Pieve di Cagna, San Marino, Schieti, Scotaneto, Trasanni
Управа
• Градоначалник	Маурицио Гамбини
Површина
• Вкупна	226,50 км2 (8,750 ми2)
Надм. вис.	451 м
Население (30-4-2017)
• Вкупно	14.786
• Густина	0,65/км2 (1,7/ми2)
Демоним	Урбинати
Час. појас	CET (UTC+1)
• Лето (ЛСВ)	CEST (UTC+2)
Пошт. бр.	61029
Повик. бр.	0722
Светец-заштитник	Свети Кресцентин
Слава	Јуни 1
Мреж. место	Матична страница

Урбино (италијански: Urbino) е познат мал град во централна Италија. Градот е трет по големина град во областа Пезаро и Урбино во италијанската провинција Марке.

Кратки факти Урбино, Општина Урбино ...

Затвори

Кратки факти светско наследство на УНЕСКО, Критериум ...

Затвори

Градот Урбино е многу познат по неговата извонредна стара архитектура и богатото културно наследство. За време на ренесансата, градот доживеал ненадеен подем. Најважните ренесансни владетели на Урбино биле Федерико да Монтефелтро (1422 – 1482) и неговиот син Гвидобалдо да Монтефелтро (1472 – 1508). Сето ова довело до тоа Урбино да се најде на листата на светското културно наследство на УНЕСКО.

Градот има и многу стар универзитет во 1564 година.

Градот Урбино се наоѓа во централниот дел на Италија, во областа на североисточните Апенини. Јадранското Море се наоѓа на само 25 километри источно, каде што се наоѓа градот Пезаро, центарот на дадената област и првиот поголем град Урбино. Градот се наоѓа на многу активен терен, што дополнително го прави поинтересен и поживописен.

Малиот град на Римската империја Urvinum Mataurense (лат. „мал град на реката Матаурус“) станал важна тврдина за време на готските војни во 6 век. Готите го зазеле градот во 538 година. На крајот на 12 или почетокот на 13 век, Урбино станал сопственост на благородното семејство Монтефелтро. Граѓаните се бунеле против него во 1228 година, потпомогнати од блискиот Римини, но до 1234 бунтот бил потиснат. Во неколку вековите потоа, благодарение на положбата како административен центар, Урбино добил голем број прекрасни палати и цркви, а градот бил и културно-уметнички центар. Во 17 век, градот ја изгубил својата независност и почнал да опаѓа. До денес, Урбино не ја вратил својата поранешна слава, но во последните децении повторно заживеал како првокласен туристички центар во Италија.

Целата територија на Урбино е класифицирана како област од средно-висок сеизмички ризик. Во базата на податоци за земјотреси елаборирана од Националниот институт за геофизика и вулканологија, пријавени биле 65 потреси во општината помеѓу 26 март 1511 и 26 март 1998 година.

Според резултатите од пописот на населението во 2011 година, во општината живееле 15.501 жител.^[1]

Демографија
1931	1936	1951	1961	1971	1981	1991	2001	2011
20 772	22 248	22 986	18 874	16 236	15 917	15 114	15 270	15 501

Денес, Урбино има над 15.000 жители (третиот по големина град во областа), главно Италијанци. Ова е значително помалку од некогашниот број жители.

Благодарение на фактот дека Урбино бил слабо развиен и помалку значаен отколку во претходните векови, градот е целосно зачуван - и улиците и плоштадите и фасадите и внатрешноста на зградите. Денес, Урбино е вистински „музеј на отворено“:

Војводата палата: Резиденцијата на војводите од Урбино е најважниот архитектонски споменик во градот. Изграден бил за време на владеењето на Федерико де Монтефелтре. Познато е дека работите биле започнати на темелите на постарата тврдина, според дизајните на фирентинскиот архитект Маса ди Бартоломео. Меѓутоа, набрзо главната улога ја презел Лучијано Лаурана (познат и како Лусијан Мартинов Врањанин), архитект роден во градот Врана во близина на Задар. По неговото заминување од Урбино, работата на замокот ја продолжил Франческо ди Џорџо Мартини од Сиена, архитект, инженер, сликар, скулптор и теоретичар на архитектурата. Во 20 век, зградата се користела за работа на локалните власти. Подоцна била претворена во музеј на антиквитети и архив на уметнички дела. Денес во него се сместени делата на Паоло Учело, Пјеро дела Франческо, Педро Беругете, Јустус ван Гент, Џовани Санти, Рафаел Санти, Тицијан Вечели и многу други уметници.
Катедралата се урнала во 1801 година. Зачуван е само еден дел од неа (сакристијата). На готската црква Свети Доменик има репрезентативен релјеф од Лука дела Роби од 1449 година.