တိတ္ထိဂိုဏ်းဆရာကြီး ၆-ယောက်

မြတ်စွာဘုရားပွင့်တော်မူချိန်ခေတ်၌ တိတ္ထိဆရာကြီးများဟု ထင်ရှားသော ဝါဒဆရာ ၆ ဦးသည် မဇ္ဈိမဒေသ၏ ဘာသာရေးနှင့် ဒဿနရေးရာနယ်ပယ်တွင် ဩဇာကြီးမားခဲ့ကြသူများဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် လောက၏ သဘောသဘာဝ၊ ဘဝ၏ အနှစ်သာရနှင့် ဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရေးကို မိမိတို့၏ အမြင်အယူအဆများဖြင့် ဖြေရှင်းရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။ ဤတိတ္ထိဆရာကြီးများမှာ ပုရာဏကဿပ၊ မက္ခလိဂေါသာလ၊ အဇိတကေသကမ္ဗလ၊ ပကုဓကစ္စာယန၊ သဉ္စယဗေလဋ္ဌပုတ္တ၊ နိဂဏ္ဌနာဋပုတ္တ တို့ဖြစ်ကြသည်။ ^{[၁] [၂]}

ထိုခေတ်၏ ဝါဒရေးရာနှင့် တိတ္ထိတို့၏ အယူအဆ

ထိုခေတ်တွင် လူတို့သည် ဘဝ၏ ဒုက္ခသဘာဝ၊ လောကဓံ၏ အကြောင်းအရင်းနှင့် မိမိတို့ဆန္ဒအတိုင်း ဘဝကို ပုံဖော်နိုင်ရေးကို စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့ကြသည်။ ဤစူးစမ်းမှုများကို ဖြေရှင်းရန် အစပိုင်းတွင် “ယဇ်” (ယဇ်ပူဇော်ခြင်း) ကို အားကိုးခဲ့ကြသည်။ ယဇ်ဖြင့် နတ်ဘုရားများကို ကျေနပ်စေပြီး လောကီအကျိုးများရယူရန် ကြံစည်ခဲ့ကြသော်လည်း၊ ယဇ်၏ အကျိုးမပြည့်စုံမှုကို တွေ့ရှိသောအခါ “တပ” (ခန္ဓာကိုယ်ကို ညှင်းဆဲသော ကြမ်းတမ်းသော အကျင့်) သို့ လှည့်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် တပအကျင့်သည်လည်း လောကုတ္တရာအကျိုးကို မပေးနိုင်သဖြင့်၊ အချို့သည် “ဘာဝနာ” (သမထဘာဝနာ) ကို အားကိုးခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဤဘာဝနာသည် ဝိပဿနာဉာဏ်ဖြင့် အနတ္တသဘောကို ထိုးထွင်းမမြင်နိုင်သောကြောင့်၊ သံသရာမှ လွတ်မြောက်ရေးကို မပြည့်စုံစေခဲ့ပေ။

ဤတိတ္ထိတို့သည် အတ္တ (တည်မြဲသော ဝိညာဏ်)၊ အနတ္တ (တည်မြဲမှုမရှိသော ဖြစ်ပျက်သဘော) နှင့် ဘဝ၏ ဆက်စပ်မှုကို နားမလည်ခဲ့ကြသဖြင့်၊ ၎င်းတို့၏ ဝါဒများသည် မှန်ကန်သော လမ်းကြောင်းမှ လွဲချော်ခဲ့သည်။ ၎င်းတို့လိုချင်သော ဆုလေးပါးမှာ-

1. ဓမ္မ - တရားဓမ္မနှင့်အညီ ကျင့်ကြံနေထိုင်ခြင်း၊
2. အတ္ထ - စီးပွားဥစ္စာပြည့်စုံခြင်း၊
3. ကာမ - သားသမီးများနှင့် သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းရှိခြင်း၊
4. မောက္ခ - ဆင်းရဲဒုက္ခမှ ကင်းဝေးခြင်း၊

ဤဆုလေးပါးကို ရရှိရန် သမဏနှင့် ဗြာဟ္မဏတို့သည် ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၊ တပအကျင့်ကျင့်ခြင်း၊ သမထဘာဝနာဖြင့် နတ်ဘုရားများကို တုန်လှုပ်စေရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသော်လည်း၊ အရိယသစ္စာကို မထိုးထွင်းမြင်နိုင်ခဲ့သဖြင့် မောက္ခသို့ မရောက်နိုင်ခဲ့ပေ။

တိတ္ထိဆရာကြီး ၆ ဦး၏ ဝါဒများ

ဤတိတ္ထိဆရာကြီးများသည် တပအကျင့်ကို ပြင်းထန်စွာ ကျင့်ကြံသူများဖြစ်ပြီး, ပရိသတ်များ၏ ကြည်ညိုမှုကို ရရှိခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့၏ ဝါဒများကို အောက်တွင် အကျဉ်းချုံး ဖော်ပြထားသည်။

၁။ ပုရာဏကဿပ (အကိရိယဒိဋ္ဌိ - အကျိုးမရှိသော အယူ)

• ကုသိုလ်၊ အကုသိုလ်ကံများသည် အကျိုးမပေးဟု ယူဆသည်။
• လောကတွင် အကြောင်းအကျိုးဆက်စပ်မှု မရှိဘဲ၊ လက်တွေ့ချမ်းသာမှုသာ အဓိကဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။
• ဥပမာ၊ ကြာပန်းသည် ရွှံ့နွံထဲတွင် ညစ်မနွမ်းသကဲ့သို့၊ အတ္တသည် ကုသိုလ်၊ အကုသိုလ်ဖြင့် မညစ်နွမ်းဟု ယူဆသည်။

၂။ မက္ခလိဂေါသာလ (အဟေတုကဝါဒ - အကြောင်းမရှိသော အယူ)

• လောကဖြစ်စဉ်များသည် အကြောင်းအကျိုးမရှိဘဲ၊ “နိယတိ” (မူလသတ်မှတ်ချက်) အတိုင်းသာ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။
• သတ္တဝါသည် မဟာကပ် ၈,၄၀၀,၀၀၀ ကြာသံသရာကျင်လည်ပြီး ဒုက္ခမြန်မြန်ကုန်ရန် တပအကျင့်ကို ပြင်းထန်စွာ ကျင့်ကြံသည်။
• အာဇီဝကဂိုဏ်းကို တည်ထောင်ခဲ့ပြီး၊ ဝိသေသိကဒဿနမှ လွှမ်းမိုးမှုရှိသည်။

၃။ အဇိတကေသကမ္ဗလ (ဥစ္ဆေဒဝါဒ - ဖြတ်တောက်ပျက်စီးသော အယူ)

• ရုပ်ဝါဒီဖြစ်ပြီး၊ သေပြီးနောက် ဘဝမရှိ၊ သံသရာမရှိဟု ယူဆသည်။
• ပစ္စုပ္ပန်ဘဝတွင် ချမ်းသာမှုကိုသာ အာရုံစိုက်ရန် သွန်သင်ပြီး၊ အနာဂတ်အကျိုးကို မျှော်မှန်းရန် မလိုဟု ဆိုသည်။
• နတ္ထိကဒိဋ္ဌိ (အကျိုးမရှိဟု ပယ်သောအယူ) ကို ကိုင်စွဲသည်။

၄။ ပကုဓကစ္စာယန (သဿတဝါဒ - ထာဝရတည်မြဲသော အယူ)

• ရေ၊ မြေ၊ လေ၊ မီး၊ သုခ၊ ဒုက္ခ၊ ဇီဝဟူသော အရာဝတ္ထု ၇ ခုသည် မပျက်စီးဘဲ အမြဲတည်ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။
• အကြောင်းအကျိုးမရှိဘဲ၊ အဝိဇ္ဇာကြောင့်သာ ဖြစ်ပျက်မှုကို ထင်မြင်ရသည်ဟု ယူဆသည်။
• သုခနှင့် ဒုက္ခ မလှုပ်ရှားပါက “အမတ” (လောကုတ္တရာ) သို့ ရောက်သည်ဟု ဆိုသည်။

၅။ သဉ္စယဗေလဋ္ဌပုတ္တ (သံသယဝါဒ - သံသယဖြစ်သော အယူ)

• လောက၊ ဘဝ၊ မောက္ခတို့နှင့် ပတ်သက်၍ အတိအကျမဆုံးဖြတ်နိုင်ဘဲ၊ “ရှိသည်၊ မရှိ၊ အချို့ရှိ၊ အချို့မရှိ” စသည်ဖြင့် သံသယဖြစ်သည်။
• အတွေးအခေါ်များသာ ထွန်းကားပြီး၊ မှန်ကန်သော အကျင့်စရဏနှင့် မပေါင်းစပ်နိုင်သဖြင့် အရိယသစ္စာသို့ မရောက်နိုင်ခဲ့ပေ။
• ပရိဗ္ဗာဇကဂိုဏ်းဝင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ တပအကျင့်ကို ကျင့်ကြံသည်။

၆။ နိဂဏ္ဌနာဋပုတ္တ (ဇိနဝါဒ - အောင်မြင်သူ၏ အယူ)

• ဇိနဘာသာတည်ထောင်သူ မဟာဝီရဟု လူသိများပြီး၊ အဟိံသာ (သူတစ်ပါးကို မညှဉ်းဆဲခြင်း) ကို အဓိကထားသည်။
• လောကီအကျိုးအတွက် အဟိံသာ၊ လောကုတ္တရအတွက် နိဗ္ဗာန်ကို ရည်မှန်းသည်ဟု ဆိုသည်။
• ပရိသတ်အများဆုံးရရှိခဲ့ပြီး၊ ယနေ့တိုင် ဇိနဘာသာအဖြစ် တည်ရှိနေသည်။

ခေါင်းပါးသောအကျင့်နှင့် ထိုခေတ်၏ အခြေအနေ

ထိုခေတ်တွင် တပအကျင့်သည် လူအများ၏ ကြည်ညိုမှုကို ရရှိခဲ့ပြီး၊ မြတ်စွာဘုရားအလောင်းတော်ပင် ၆ နှစ်ကြာ တပအကျင့်ကို ကျင့်ခဲ့ဖူးသည်။ သို့သော် ၎င်းသည် မောက္ခသို့ မဦးတည်ကြောင်း သိရှိပြီး မဇ္ဈိမပဋိပဒါလမ်းစဉ်ကို ရှာဖွေခဲ့သည်။ တိတ္ထိတို့၏ ဝါဒများသည် စာပေအဖြစ် မကျန်ရစ်ခဲ့ဘဲ၊ ဗုဒ္ဓစာပေမှတစ်ဆင့်သာ ၎င်းတို့ကို သိရှိရသည်။ ၎င်းတို့၏ ဝါဒများသည် လောကီအကျိုးကို ပေးနိုင်သော်လည်း၊ လောကုတ္တရာသို့ မပို့ဆောင်နိုင်ခဲ့ပေ။

နိဂုံး

တိတ္ထိဆရာကြီးများ၏ ဝါဒများသည် ထိုခေတ်၏ လူမှုစိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ တောင်းဆိုမှုများကို ဖြေရှင်းရန် ကြိုးစားခဲ့သော ဒဿနအယူအဆများဖြစ်သည်။ သို့သော် ၎င်းတို့သည် အရိယသစ္စာ ၄ ပါးကို ထိုးထွင်းမမြင်နိုင်ခဲ့ဘဲ၊ အဝိဇ္ဇာနှင့် တဏှာတို့၏ လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင်သာ ရှိခဲ့ကြသည်။ မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်သာလျှင် ဤဝါဒများကို ကျော်လွန်ပြီး၊ သံသရာမှ လွတ်မြောက်ရာ မောက္ခသို့ ဦးတည်စေနိုင်ခဲ့သည်။^[၃]