Elvis Is Back!
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Elvis Is Back! er det tiande studioalbumet til Elvis Presley. Det kom ut på RCA Victor Records i mono og stereo i april 1960 og vart spelt inn i to omgangar i mars og april det året. Det var den første innspelinga til Presley etter han kom attende frå militærtenesta si i Tyskland.
I 1957 var Presley særs populær då han fekk innkalling til militæret, men fekk utsetjing så han kunne gjere ferdig den nyare filmen sin, King Creole. Under den to år lange tenesta i Tyskland, gav RCA Victor og Paramount Pictures ut musikk Presley hadde spelt inn før han drog. Dei siste månadane medan han var i hæren, eksperimenterte Presley med nye stilar og prøvde å forbetre framføringa si. Han førebudde òg songar som han skulle spele inn for den første innspelinga si i Nashville, som skulle finne stad så snart han var attende. Presley kom attende til USA 2. mars 1960. Songaren henta saman det gamle bandet sitt, The Blue Moon Boys, utanom bassisten Bill Black. Den første innspelinga fann stad 20. og 21. mars, og den andre 3. og 4. april.
Elvis Is Back! toppa UK Albums Chart i Storbritannia og nådde andreplassen på Billboard's Top LP's i USA. I starten fekk utgjevinga middels meldingar, men i løpet av åra har kritikken blitt stadig betre. Albumet selde til gullplate hos Recording Industry Association of America i 1999.
Remove ads
Bakgrunn og militæråra
Etter den tredje og siste framsyninga på Ed Sullivan Show, fekk Presley melding om at han kom til å bli innkalla til hæren den 8. januar 1957. Første halvdelen av 1957 hadde Presley tre førsteplassar med «Too Much», «All Shook Up» og «(Let Me Be Your) Teddy Bear».[2] Den andre filmen hans, Loving You, hadde premiere 30. juli til stor suksess.[3] Julemusikkalbumet hans kom 15. oktober og den tredje filmen , Jailhouse Rock, hadde premiere 17. oktober.[4]
Den 20. desember fekk Presley innkallinga. Han fekk utsetjing for å gjere ferdig den komande filmen King Creole, som Paramount Pictures og produsenten Hal Wallis alt hadde investert 350 000 dollar i. I starten av 1958 toppa singelen «Don't» listene.[5]
Presley gjekk inn i hæren den 24. mars 1958.[6] Kort tid etter byrja han på rekruttskulen i Fort Hood i Texas, der han vart vitja av Eddie Fadal, ein forretningsmann han hadde møtt på turné i januar 1956. I følgje Fadal, meinte Presley at karrieren var over.[7] Etter rekruttskulen var over, gjekk han inn i den 3. panserdivisjonen i Friedberg i Tyskland den 1. oktober.[8]
Produsentane i RCA, Steve Sholes og Freddy Bienstock frå Hill and Range hadde nøye planlagt det to år lange fråværet til Presley. Dei førebudde songar som ikkje var gjevne ut tidlegare, og gav ut ei rekkje suksessrike plate med Presley.[9] Medan han var i militærtenesta, hadde Presley ti singlar på topp 40, som «Wear My Ring Around Your Neck», «Hard Headed Woman» og «One Night»[10] i 1958, og «(Now and Then There's) A Fool Such as I» og «A Big Hunk o' Love» i 1959.[11] RCA gav òg ut fire album med tidlegare musikk, mellom andre Elvis' Golden Records (1958) (som nådde tredjeplassen på albumlista) og 50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong.[12]
Remove ads
Attende til musikken
Dei siste månadane i hæren byrja Presley å eksperimentere med nye songar og tenkte framover mot nye innspelingar. For den første innspelinga tenkte Presley å spele inn The Four Fellow sin «Soldier Boy», Golden Gate Quartet sin «I Will Be Home Again», The Drifters sin «Such a Night» og Jesse Stone sin «Like a Baby».[13] Venen hans Charlie Hodge lærte Presley teknikkar til å betre pusteteknikken og utvide toneregisteret sitt. Som inspirasjon nytta Presley Roy Hamilton sin «I Believe» og versjonen hans av «Unchained Melody», den tradisjonelle irske folkevisa «Danny Boy» og Tony Martin sin «There's No Tomorrow» (ein engelsk versjon av «’O sole mio»).[14] Presley studerte òg fraseringa og tonane på songar av The Inkspots og Mills Brothers.[15] Mot slutten av tida si i Tyskland hadde Presley auka registeret sitt med ein heil oktav.[16]
Presley drog attende til USA den 2. mars 1960 og mønstra av 5. mars som sersjant.[17] Medan Presley var i Tyskland hadde manageren Colonel Tom Parker forhandla nye vilkår med RCA Victor for Presley for å fulle kontrakten sin med filmmusikk. Parker fekk òg forhandla ei høgare løn for Presley og ein part av inntekta til produsenten Wallis, og han forhandla fram ei framsyning på The Frank Sinatra Show.[18] Samstundes, for å sikre forlagshonorar, bestilte Bienstock ny tekst til «O Sole Mio», sidan melodien alt var i offentleg eige.[15]
Remove ads
Innspeling
Den 20. mars vart Presley og følgjet hans henta i Memphis i Tennessee og frakta til Nashville. Musikarane på innspelinga bestod av gitaristen Scotty Moore, trommeslagaren D.J. Fontana, pianisten Floyd Cramer, gitaristen Hank Garland, bassisten Bobby Moore, perkusjoniste Buddy Harman og korvokalgruppa The Jordanaires. Den opphavlege bassisten til Presley, Bill Black, avslo å bli med på innspelinga sidan han hadde suksess med sitt eige band, The Bill Black Combo. For å unngå at fansen fekk nyss i innspelinga og kom for å forstyrre dei, vart musikarane først fortalt at dei skulle bidra på ei innspeling med Jim Reeves. RCA-sjefane Sholes og Bill Bullock hadde med seg Parker, Tom Diskin, Chet Atkins, Bill Porter og Bienstock i kontrollrommet.[19]
.jpg)
RCA Studio B hadde nyleg vorte utstyrt med eit nytt tresporsopptakar.[20] For å vidare betre innspelinga av vokalen til Presley, hadde Porter utstyrt studioet med Telefunken U-47-mikrofonar.[21] U-47 var den første kondensatormikrofonen som kunne byte mellom rundstrålande og cardioidemønster. Mikrofonen skulle nyttast til vokalen, instrumenta og heile studiorommet.[22] Den første songen som vart spelt inn var Otis Blackwell sin «Make Me Know It», som vart mastra etter nitten forsøk. «Soldier Boy» vart seinare spelt inn på 15 forsøk, etterfølgd av songane «Stuck on You» og «Fame and Fortune», som ikkje kom med på plata. Den siste songen som vart spelt inn i mars var «A Mess of Blues», som heller ikkje kom med på plata.[23] Ei ny innspeling vart arrangert i april. Presley drog så til Miami, der han deltok på The Frank Sinatra Timex Show: Welcome Home Elvis.[24]
Dei same musikarane drog i studio att kvelden 3. april og fekk med seg saksofonisten Boots Randolph. Presley byrja innspelinga med «Fever», akkompagnert av berre bass og trommer.[25] Han følgde opp med ein omsett versjon av «O Sole Mio», no kalla «It's Now or Never». Etter Presley ikkje klarte å syngje den siste tonen i songen, tilbaud Porter om å kutte opp lydbandet slik at han berre trong å syngje slutten. Presley nekta å prøvde om att til han fekk det til på slutten.[26] «Girl Next Door Went A-Walking» vart spelt inn på ti forsøk, etterfølgd av «Thrill of Your Love».[20] «Are You Lonesome Tonight?», som ikkje kom med på albumet, vart etterfølgd av «I Will Be Home Again» - ein duett med Hodge. For den siste songen på innspelinga, Lowell Fulson sin «Reconsider Baby», spelte Presley sologitar med sin Gibson Super 400.[27]
Remove ads
Innhald
Elvis is Back! representerte ei ny retning for Presly, langt nærmare pop, ei retning han følgde det meste av tiåret.[28] Albumet inneheld ei blanding av sjangrar, som rock, rhythm and blues og popballadar.[1] Kritikarane er samde om at Presley hadde fått ei «djupare og hardare stemme»,[29] og sa at tolkinga hans var «stadig meir sofistikerte». Albumet inneheld varierte songar framførte av Presley og studiomusikarar, som er blitt kjende som «The Nashville A-Team», og vart spelte inn med det mest moderne opptaksutstyret som fanst på den tida. Elvis is Back! var det første Presley-albumet som kom ut i stereo.[30] På plateframsida står Presley føre eit blått sceneteppe og har på seg ein militær frakk
Remove ads
Mottaking og utgjeving
Den første singelen frå Elvis Is Back!, «Stuck on You», kom ut to dagar etter innspelinga med «Fame and Fortune» på B-sida. Singelen hadde eit førehandssal på 1,4 millionar tingingar.[18] Det var den første Presley-singelen som kom ut i stereo.[31]
Elvis Is Back! kom ut 8. april 1960, i stereo og mono. Albumet nådde andreplassen på Billboard Top LP's og toppen av UK Albums Chart.[32] Trass i dette var salet skuffande, og det selde færre enn 300 000 eksemplar i USA.[33]
Då albumet kom ut skreiv magasinet Billboard sa «Elvis er attende og syng betre enn nokon gong i rock and roll-stilen han gjorde kjend».[34] The New York Times kalla plata «trist og keisamt».[16]
I meldinga si for AllMusic skreiv Bruce Eder at albumet «syner ein eldre Elvis Presley med ei rik, djup røyst som kom til å utfordre forventningane kritikarane hadde. Albumet kjem ut betre enn dei tidlegare albuma han hadde laga for RCA».[35]
Remove ads
Ettermæle
Elvis is Back! selde til gullplate 15. juli 1999 hos Recording Industry Association of America.[40] Kritikaren Robert Dimery hadde med albumet i boka si 1001 Albums You Must Hear Before You Die.[41] RCA gav ut albumet på CD i 1990 og igjen i 1999 med bonusspor. I 2005 vart Elvis is Back! gjeve ut på ny på Follow That Dream som ei dobbelplate. Denne utgåva inneheld fleire alternative opptak frå innspelinga av albumet.[42][43] Legacy Recordings gav ut ein nymastra versjon av albumet i lag med Something for Everybody i 2011.[35]
Remove ads
Medverkande
- Elvis Presley – vokal, akustisk gitar
- Scotty Moore - elektrisk gitar
- Hank Garland – elektrisk gitar, elektrisk bass
- Floyd Cramer – piano
- Bob Moore – kontrabass
- D.J. Fontana – trommer
- Buddy Harman – trommer
- The Jordanaires – korvokal
- Boots Randolph – saksofon
- Charlie Hodge – korvokal (på «I Will Be Home Again»)
Innhald
Original utgåve
Bonusspor på 1999-utgåva
Follow That Dream-utgåva frå 2005
Legacy-utgåva frå 2011
Remove ads
Plassering
Kjelder
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads