James Franck

James Franck (26. august 1882–21. mai 1964) var ein tysk-fødd jødisk fysikar. Han mottok Nobelprisen i fysikk i 1925 saman med Gustav Hertz «for oppdaginga deira av lovene som regulerer verknaden av eit elektron på eit atom».^[1] Høyreapparatet representerte eit praktisk bruksområde av dei forskingsresultata Franck fekk Nobelprisen for.

James Franck
Fødd	26. august 1882 Hamburg i Det tyske keisarriket
Død	21. mai 1964 (81 år) Göttingen i Vest-Tyskland
Nasjonalitet	USA, Weimarrepublikken
Område	fysikk
Yrke	fysikar, universitetslærar, kjemikar
Institusjonar	Johns Hopkins University Universitetet i Göttingen University of Chicago Humboldt-Universität zu Berlin
Alma mater	Universitet i Heidelberg Universitetet i Berlin
Doktorgradsrettleiar	Emil Warburg Paul Drude
Kjend for	Franck-Condon-prinsippet Franck-Hertz-eksperimentet
Ektefelle	Hertha Sponer
Medlem	Royal Society Akademie der Wissenschaften der DDR Deutsche Akademie der Naturforscher Leopoldina Göttingens vitenskapsakademi Det sovjetiske vitskapsakademiet American Academy of Arts and Sciences Det russiske vitskapsakademiet Det prøyssiske vitskapsakademiet American Philosophical Society American Association for the Advancement of Science American Physical Society National Academy of Sciences
Religion	Jødedom

Franck studerte i Heidelberg og Berlin (under Paul Drude og Heinrich Rubens) og vart løna med ein doktorgrad i 1906. I 1911 vart han dosent i fysikk i Berlin, i 1981 medlem av Kaiser-Wilhelms-Institut für physikalische Chemie og i 1920 professor i eksperimentell fysikk ved Universitetet i Göttingen. Etter at nazistane tok over makta flytta han til USA etter eitt års opphald hos Niels Bohr i København, og vart der ein del av Manhattanprosjektet.

Francks mange arbeid innan atomfysikken omfatta mellom anna undersøkingar rundt dei spenningane som må til for ioniseringa av hydrogenmolekylet, saman med Gustav Hertz i 1913. Dei omfatta òg dei atoma som gjennom elektronstøyt framkalla modifikasjonene som syner seg gjennom fluorescensspektrum.