Barbara Rzeszotarska
uczona polska, chemik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
uczona polska, chemik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Barbara Halina Rzeszotarska (ur. 17 stycznia 1936 w Sokołowie Podlaskim) – polska chemik organik, specjalizująca się w peptydach; nauczycielka akademicka związana z Politechniką Gdańską i Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Opolu (Uniwersytetem Opolskim).
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| profesor nauk chemicznych | |
| Specjalność: chemia organiczna, peptydy | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
  | |
Urodziła się w 1936 roku w Sokołowie Podlaskim w rodzinie inteligenckiej. Po II wojnie światowej ukończyła Technikum Chemiczne w Lublinie[1]. Następnie podjęła studia na Politechnice Gdańskiej, które ukończyła w 1959 roku magisterium, napisanym pod kierunkiem prof. Leona Kamieńskiego. Bezpośrednio po ukończeniu studiów została zatrudniona jako asystentka na swojej macierzystej uczelni. W 1964 roku Rada Wydziału Chemii Politechniki Gdańskiej nadała jej stopień naukowy doktora nauk chemicznych, który otrzymała na podstawie obrony pracy doktorskiej pod kierunkiem prof. Emila Tasznera z zakresu racemizacji peptydów. Wraz z nowym tytułem objęła stanowisko adiunkta[2].
Od 1965 roku pracuje na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (od 1994 roku Uniwersytet Opolski). Należała do grupy pionierów tworzących podstawy opolskiej chemii[1]. W 1970 roku uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim stopień naukowy doktora habilitowanego nauk chemicznych. Jej rozprawa habilitacyjna dotyczyła wybranych zagadnień chemii peptydów[2].
Dwa lata później objęła dyrekcję Instytutu Chemii WSP, którą sprawowała do 1988 roku. W czasie jej rządów zakończyła się budowa Collegium Chemicium w 1978 roku, którego budowę rozpoczęto pod koniec lat 60. XX wieku. Poza tym w 1975 i 1986 roku Instytut był organizatorem wspólnie z kędzierzyńskim oddziałem SIiTPChem Ogólnopolskiego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Chemicznego. W 1983 roku utworzono nową specjalizację – agrobiochemię. W związku z poszerzeniem oferty kształcenia, a co za tym idzie zakresu prac badawczych o problemy z pogranicza chemii i biologii, w 1984 roku w związku z rozwojem placówki przekazano na jej potrzeby dydaktyczno-naukowe stary, trzykondygnacyjny budynek przy ulicy Wandy. Ukoronowaniem jej rządów było uzyskanie przez opolską uczelnię pedagogiczną w 1988 roku praw do doktoryzowania w dziedzinie nauk chemicznych[3].
Wraz z rozwojem kierowanej przez siebie placówki uzyskiwała kolejne awanse zawodowe. W 1978 roku została profesorem nadzwyczajnym, a w 1988 roku profesorem zwyczajnym[2]. W 1990 roku kandydowała na funkcje rektora Wyższej Szkoły Pedagogicznej, przegrywając minimalnie z prof. Jerzym Pośpiechem[4].
Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół problematyki związanej z chemią peptydów, chemią leków, konformacją małych modeli peptydowych a,b-dehydroaminokwasy, 2D FTIR, obliczeniach ab initio, acylowaniu aminotriazoli, leksytropsyny. W swoim dorobku naukowym ma ponad 100 publikacji, w tym artykułów, monografii, patentów, dydaktycznych rozpraw, skryptów. Jest członkiem Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk. Kierowała zespołami, które rozwiązywały problemy ważne dla gospodarki krajowej i zagranicznej (Anglia)[5]. Wypromowała 5 doktorów[6].
Za swoją działalność naukowo-dydaktyczną i organizacyjną została odznaczona licznymi nagrodami oraz odznaczeniami uczelnianymi, regionalnymi i państwowymi. Do najcenniejszych z nich należą: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980) i Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979)[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
