Koniczyna białoróżowa, koniczyna szwedzka (Trifolium hybridum) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych (Fabaceae). Pochodzi z obszarów Azji, Europy i Afryki Północnej[3]. W Polsce jest rośliną uprawną, rośnie również dziko i jest gatunkiem pospolitym.
Przylistki skórzaste, liście przynasadowe na długich ogonkach (do 20 cm). Natomiast liście łodygowe i wierzchołkowe złożone z 3 odwrotnie jajowatych, drobno piłkowanych listków są na ogonkach.
Motylkowe zebrane w kulisty kwiatostan (główkę. Mają białą koronę, z czasem różowiejącą (stąd często kwiatostan dwubarwny z różowymi, starszymi kwiatami w dolnej części i białymi w górnej). Szypułki wewnętrznych kwiatów w główce są 2-3 razy dłuższe od rurki kielicha. Żagielek znacznie dłuższy od skrzydełek i łódeczki.
Bylina, hemikryptofit. Siedlisko: siedliska ruderalne, łąki, przydroża, pastwiska. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych podgatunek T. hybridum subsp. hybridum jest charakterystyczny dla All. Calthion[4]. Okres kwitnienia zaczyna się w maju, a kończy we wrześniu. Kwiaty zapylane są przez pszczoły i trzmiele.
T. hybridum subsp. hybridum – gatunek typowy o słabo rozgałęzionej, dętej i wzniesionej łodydze, listkach długości 2-3 cm, białawo-różowej kornie długości 7-12 mm. Rośnie na bardziej wilgotnych miejscach i jest rośliną uprawną.
T. hybridum subsp. elegans Savi – łodyga w nasadzie jest pełna i leżąca, listki mają długość 1-2 cm, różowa korona osiąga 5-7 mm. Rośnie w bardziej suchych miejscach.
Uprawa: Ma mniejsze wymagania glebowe od koniczyny łąkowej, może rosnąć na glebach wilgotnych i torfowych[6]. Źle natomiast znosi suszę. Nasiona dojrzewają o 10 – 15 dni wcześniej od nasion koniczyny czerwonej. Pędy zawierają 75% wody, 4,1% białka, 0,7% tłuszczu, 5,2% celulozy, 11,6% bezazotowych substancji wyciągowych, 2,4% popiołu; 100 kg zielonej masy zawiera 22,8 jednostki pokarmowej, 3,1 kg białka strawnego, 340 g wapnia, 50 g fosforu i 4000 mg karotenu. Plon siana wynosi 3,5—6 (do 7) t z 1 ha, plon nasion 200—300 kg z 1 ha[potrzebnyprzypis].
Roślina lecznicza: W lecznictwie ludowym napar z kwitnącego ziela stosowany jest jako środek przeciwzapalny, przeciwbólowy, zmiękczający i przeczyszczający, a także przy dusznicy bolesnej i bólach mięśniowych. Świeże liście używane są na okłady w tych samych przypadkach co liście koniczyny czerwonej[potrzebnyprzypis].
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
WładysławMatuszkiewicz:Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski.Warszawa:Wyd. Naukowe PWN,2006. ISBN83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce
