Loading AI tools
48. Konkurs Piosenki Eurowizji w Rydze Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
48. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 24 maja 2003 w Skonto Olympic Hall w Rydze[2]. Gospodarzem wydarzenia był łotewski nadawca publiczny Latvijas Televīzija (LTV), dzięki zwycięstwu Marie N., reprezentantki Łotwy podczas konkursu w 2002[3].
Informacje ogólne | |||||
Finał |
24 maja 2003 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Miejsce | |||||
Nadawca |
Latvijas Televīzija (LTV) | ||||
Prowadzący | |||||
Informacje dodatkowe | |||||
Reżyser |
Sven Stojanovic | ||||
Kierownik wykonawczy |
Sarah Yuen | ||||
Producent wykonawczy |
Brigita Rozenbrika | ||||
Występ interwałowy |
Krótki film prezentujący występy łotewskiej grupy post-folklorystycznej Iļģi, zespołu Brainstorm Renārsa Kaupersa, wokalistki Marie N oraz pianisty Raimondsa Paulsa[1] | ||||
Uczestnicy | |||||
Debiut | |||||
Powrót | |||||
Rezygnacja | |||||
Łącznie |
26 reprezentacji | ||||
| |||||
Głosowanie | |||||
Każdy kraj przyznaje 1-8, 10 oraz 12 punktów dla ulubionej piosenki. | |||||
Zero punktów | |||||
Zwycięzca | |||||
Reprezentant | |||||
Piosenka | |||||
Muzyka |
Demir Demirkan, Sertab Erener | ||||
Tekst |
Demir Demirkan | ||||
Konkurs Piosenki Eurowizji | |||||
|
Koncert finałowy poprowadzili Marija Naumova i Renārs Kaupers[4][5]. Finał konkursu wygrała Sertab Erener, reprezentantka Turcji z piosenką „Everyway That I Can” autorstwa jej samej i Demira Demirkana, za którą zdobyła 167 punktów[6][7].
Dzięki wygranej Łotwy w finale konkursu w 2002 nadawca LTV otrzymał prawa do organizacji następnego konkursu. Musiał potwierdzić możliwość przygotowania koncertu oraz ogłosić miejsce organizacji i producenta wykonawczego konkursu do 10 czerwca 2002[8][9][10]. W sierpniu EBU potwierdziła organizację konkursu w Skonto Olympic Hall[11].
Krajowy Gabinet Ministrów 9 mln euro przekazał stacji LTV na organizację konkursu[12]. Rada miasta przekazała organizatorom kolejny milion euro[13][14].
Z powodu kryzysu finansowego, który dopadł Rygę w styczniu, krajowa komisja finansowa rozważała zmniejszenie funduszy przekazanych nadawcy na organizację konkursu. Wówczas pojawiły się podejrzenia, że miasto nie będzie w stanie zorganizować wydarzenia[15][16]. Doniesieniom zaprzeczyła Ilona Berzina z LTV, zapewniając, że kryzys nie wpłynie na organizację konkursu[17], co następnie potwierdziła komisja finansów, odwołując decyzję o zmniejszeniu dofinansowania na organizację koncertu[18].
Tydzień przed koncertem finałowym poinformowano o planowanych protestach rosyjskiej społeczności w Łotwie (na czele z Igorem Pimenewem) spowodowanych prawem nakazującym częściowe używanie języka łotewskiego na zajęciach w rosyjskojęzycznych szkołach w kraju[19]. Zgodnie z zapewnieniami szefa policji w tygodniu eurowizyjnym wzmożone zostały prace patroli bezpieczeństwa na terenie miasta[20].
Konkurs przyniósł organizatorowi łącznie 6 757 756 euro zysku[21].
O tytuł gospodarza konkursu w 2003 ubiegały się władze Rygi[22], Windawy[23][24] i Jūrmali[22][25].
Miasto | Miejsce | Pojemność |
---|---|---|
Jurmała | Dzintari Concert Hall | 2024 |
Ryga | ||
Skonto Arena | 6500 | |
Ķīpsala International Exhibition Centre | 3500–6500 | |
Mežaparks Great Bandstand | ~70 000 | |
Windawa | Ventspils Olympic Center Basketball Hall | 4500 |
Grupa Referencyjna LTV brała pod uwagę na oferty z Rygi i Ventspils, eliminując propozycję Jurmały i Mežaparks Great Bandstand w Rydze. 15 czerwca Grupa Referencyjna EBU ogłosiła, że konkurs odbędzie się w Rydze, rozważana była wówczas organizacja imprezy w Skonto Hall lub Ķīpsala International Exhibition Centre[25][26]. W sierpniu ogłoszono przygotowanie konkursu w hali Skonto Olympic Hall[2][11], która została wybrana poprzez głosowanie ośmioosobowego komitetu sterującego i grupy zadaniowej rządu[27]. Hala została poddana do renowacji[28].
W marcu pojawiły się pogłoski o zmianie miejsca organizacji miejsca ze względu na problemy wewnętrzne w LTV. Rzecznik prasowy stacji, Ingrida Smite, zdementowała plotki[29][30].
Producentem wykonawczym konkursu został Arvids Babris[31][32], którego obowiązku od marca przejęła Brigita Rozenbrika[33]. Kierownikiem wykonawczm były Sarah Yuen[34][35] i Iveta Lepeško[36]. W przygotowaniach łotewskiemu nadawcy pomogli pracownicy publicznych telewizji ze Szwecji (Sveriges Television)[37][38] i Estonii (Eesti Televisioon)[35][39]. Stacja SVT została także technicznym producentem konkursu: reżyserem został Sven Stojanovic, a oświetlenie zapewniła firma Spectra+[40]. Za transmisję konkursu odpowiadała szwedzka firma zewnętrzna Prisma OB[41], a za oprogramowanie tablicy wyników podczas finału odpowiadała firma vizrt[42].
Partnerem wspierającym LTV podczas organizacji konkursu został Latvia Tours, oficjalny partner ds. noclegów, transportu i rekreacji[43]. Chęć współsponsorowania przedsięwzięcia wyraziło dwanaście firm[44][45], oficjalnymi sponsorami zostały firmy: Latvijas Mobilais Telefons i Parex Banka[46]. Zarząd miasta zaoferował wiele atrakcji turystycznych zorganizowanych na terenie metropolii w maju[47][48][49]. Telewizja LTV zaproponowała możliwość technicznej pomocy podczas konkursu studentom[50] oraz podopiecznym miejskich domów dziecka[51]. Akredytacje dziennikarskie otrzymało 965 reprezentantów mediów[52][53].
W październiku 2002 organizator konkursu rozważał przywrócenie orkiestry na Konkurs Piosenki Eurowizji, jednak miesiąc później zostało to zdementowane[54]. Podobnie jak w 2002, konkurs był transmitowany również przez Internet[55], a prowadzącymi tranmisję byli Ilze Jaunalksne i Divs Reiznieks, którzy rozmawiali z uczestnikami w kulisach.
W listopadzie 2003 odbyła się ceremonia losowania przez delegacje wszystkich krajów kolejności startowych w finale konkursu[56][57][58][59]. W tym samym miesiącu ogłoszono, że konkurs poprowadzą: piosenkarka i laureatka 47. Konkursu Piosenki Eurowizji 2002 Marija Naumova[60][61] i Renārs Kaupers, lider zespołu Brainstorm[62][4][5][63]. W trakcie koncertu wystąpili w kreacjach, które zaprojektowali Aleksandrs Bibergals i Daina Skinke[64].
Podczas transmisji została zaprezentowana 900. konkursowa propozycja w historii widowiska – piosenka „Feeling Alive” wykonana przez reprezentującego Cypr Steliosa Konstandasa[65][66].
Po ogłoszeniu wyników w powietrze zostało wystrzelonych prawie 100 kilogramów sztucznych ogni, pokaz fajerwerków trwał ok. 10 minut[67]. Zwycięska delegacja otrzymała również w nagrodę możliwość przejażdżki najnowszym modelem limuzyny marki Jaguar – Jaguar XJ[68]. Dodatkową nagrodę dla zwycięzcy wręczył również zarząd Rygi[69].
EBU zmieniła zapis w regulaminie mówiący, że konkursowa propozycja nie może zostać opublikowana przed 1 stycznia roku, w którym odbywa się konkurs. Od 2003 konkursowy utwór nie może zostać udostępniony przed 1 października roku poprzedzającego finał[70].
Zmienione zostały także zasady rozstrzygania ewentualnych remisów na pierwszym miejscu: o wyniku decydowała najpierw liczba krajów, które przyznały jakiekolwiek punkty danemu krajowi, później – jak dotychczas – liczba otrzymanych najwyższych not (12 punktów) przez daną reprezentację[71].
Telewizja LTV zorganizowała konkurs polegający na zaprojektowaniu oficjalnego logotypu 48. Konkursu Piosenki Eurowizji. Komisja w składzie: Uldis-Ivars Grava (dyrektor generalny LTV), Arvids Babris (kierownik wykonawczy konkursu), Ugis Brikmanis (reżyser), Laimonis Šteinbergs (artysta), Ingūna Ribena (architekt), Arta Giga (reprezentantka LTV) i Juhan Paadam (reprezentant EBU)[72])[73] wybrała zwycięski projekt 1 sierpnia[74] spośród 204 propozycji nadesłanych do siedziby stacji[73]. Autorem oficjalnego logo konkursu, zatytułowanego Upes (pol. Rzeki)[75][76], został główny projektant LTV, Kristaps Skulte[75]. Projekt został opublikowany 27 listopada 2002[77][75], niedługo po spotkaniu Grupy Referencyjnej EBU[78]. Twórca logotypu wyjaśnił znaczenie tytułu słowami: „Wszystkie rzeki wpływają prosto do morza, wszystkie piosenki natomiast wpływają na Konkurs Piosenki Eurowizji”[75][76].
Hasłem przewodnim 48. Konkursu Piosenki Eurowizji został slogan Magical Rendez-Vous[35][79].
Trzydziestosekundowe wizytówki (tzw. „pocztówki”) prezentowane przed każdym występem konkursowym[80] przedstawiały reprezentantów danego kraju na tle łotewskiego krajobrazu[81]. Pocztówki, wyreżyserowane przez Ugisa Brikmanisa, nakręcono podczas tygodnia poprzedzającego koncert finałowy konkursu oraz w czasie prób i konferencji prasowych[82]. Początkowo producentem filmików był Arvids Babris, jednak jego wydanie pocztówek okazało się zbyt statyczne według EBU, która zleciła stworzenie nowych. Za ich produkcję odpowiadał Marius Bratten[83]
Scenę konkursową zaprojektował Aigars Ozoliņš na podstawie projektu nazwanego Planeta Łotwa[84], opartego na scenariusza Aiji Austrumy, Viktorsa Duksa i Askoldsa Saulitisa[85]. Podczas występów użyto efektów wideo-świetlnych, wykorzystano także zrzuty wideo zapewniające unikatowe zaprezentowanie podłogi podczas każdego występu, co okazało się innowacją w konkursie[86]. Kulisy (tzw. „green room”), w których przebywały wszystkie reprezentacje w trakcie koncertu, znajdowały się za sceną konkursową[87] i zostały odkryte publiczności zgromadzonej w hali na krótko przed rozpoczęciem finałowego głosowania[88].
W 2003 EBU przywróciła obowiązek głosowania telefonicznego we wszystkich krajach uczestniczących w konkursie, które przyznawały punkty w tzw. skali eurowizyjnej (tj. 1-8, 10 i 12 punktów) dziesięciu piosenkom z największą ilością głosów. Wyjątek stanowiły Bośnia i Hercegowina i Rosja, gdzie z powodu niskiego wskaźnika popularności usług telekomunikacyjnych umożliwiono głosowanie krajowym komisjom jurorskim[89][90][71]. Rosja otrzymała także pozwolenie na głosowanie jurorskie z powodu dużej ilości różnych stref czasowych w kraju[91][92]. W Polsce możliwe było jedynie głosowanie SMS-owe[93]. Pozostałe kraje oddawały swoje głosy poprzez głosowanie telefoniczne. Każdy nadawca musiał również powołać ośmioosobową komisję jurorską oceniającą wszystkie prezentacje konkursowe, której końcowa punktacja mogłaby zostać użyta w przypadku problemów z głosowaniem telefonicznym w dniu koncertu. Podczas procesu przyznawania finałowych punktów przez sekretarzy wszystkich państw po raz pierwszy użyto generowanej komputerowo tablicy wyników, która zmieniała swoje ustawienia po każdym przyznanym głosie[71].
Przed rozpoczęciem zmagań konkursowych nawiązano połączenia satelitarne z: Lys Assią, zwyciężczynią pierwszego Konkursu Piosenki Eurowizji, która przebywała w Nikozji[94], brytyjskim wokalistą Eltonem Johnem, który brał wówczas udział podczas imprezy Life Ball organizowanej w Wiedniu dla ludzi wspierających ludzi chorych na HIV lub AIDS[95], oraz astronautą Edem Lu i kosmonautą Jurijem Malenczenką, którzy wysłali pozdrowienia z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej[94][96].
Podczas przerwy poświęconej na głosowanie telefoniczne zaprezentowany został krótki film w reżyserii Anny Vidulejej, prezentujący występy: łotewskiej grupy postfolklorystycznej Iļģi, zespołu Brainstorm Renārsa Kaupersa, wokalistki Marie N[97] oraz pianisty Raimondsa Paulsa[1].
Reprezentantki Rosji, duet t.A.T.u., wywołały poruszenie swoim skandalicznym zachowaniem podczas tygodnia poprzedzającego koncert finałowy. Wokalistki krytykowały organizację widowiska[98], nie przestrzegały harmonogramu prób, przerywały występy[99][100][101] (także podczas próby technicznej[102][103]), niechętnie uczestniczyły na konferencjach prasowych[35]. Organizatorzy zapowiedzieli, że jeżeli podczas występu na żywo wokalistki dopuszczą się kontrowersyjnych zachowań (np. homoseksualnego pocałunku), ich prezentacja zostanie zastąpiona zapisem z próby generalnej[104][105]. Podczas nagrywania próby na scenie wystąpiła jednak tylko Jelena Katina, ponieważ Julija Wołkowa została przewieziona do szpitala z powodu problemów z gardłem[106]. Wołkową zastąpiła wówczas estońska wokalistka Katja Netajeva[107][108]. Podczas drugiej próby generalnej występ zespołu spotkał się z pozytywnym odbiorem przez dziennikarzy, a same wokalistki nie wzbudzały kontrowersji na scenie[109].
Chociaż reprezentantki Rosji były faworytkami internautów[110] oraz bukmacherów do wygrania konkursu[111][112][113][114], ostatecznie zajęły trzecie miejsce[35]. Rosyjska telewizja nie zgodziła się z wynikiem, protestowała przeciw „skandalicznie niskim wynikom od niektórych państw”. Telewizja podała w wątpliwość wyniki głosowania irlandzkiego nadawcy Raidió Teilifís Éireann (RTÉ), który w ostatniej chwili zdecydował się na wykorzystanie punktacji komisji jurorskiej z powodu opóźnień w wysłaniu ostatecznych wyników głosowania telefonicznego, nadzorowanego przez firmę telekomunikacyjną Eircom[115]. EBU przeprowadziła dochodzenie w sprawie, które wykazało prawidłowe zastosowanie przez stację zmiany metody głosowania[116]. Nadawca opublikował wyniki głosowania telewidzów, z których wynikało, że w przypadku niewykorzystania punktacji jurorskiej Turcja i tak zajęłaby pierwsze miejsce w konkursie, jednak Belgia otrzymałaby jedynie dwa punkty (a nie dziesięć), co umożliwiłoby Rosji zakończenie udziału na drugim miejscu z trzypunktową stratą do zwycięzcy[117][118]. Rosyjski nadawca miał zastrzeżenia także do ostatecznej punktacji w Wielkiej Brytanii, na co brytyjska telewizja BBC zareagowała opublikowaniem oficjalnych wyników głosowania telewidzów[119].
Sześć lat po finale konkursu Jelena Katina udzieliła wywiadu w jednym z rosyjskich programów telewizyjnych, w którym przyznała, że kraj rzekomo otrzymał od łotewskiego nadawcy ofertę kupna pierwszego miejsca[120].
Tuż po finale niemieckich selekcji do konkursu, twórca zwycięskiej propozycji „Let’s Get Happy” Ralph Siegel został posądzony przez kompozytora Jean-Pierre’a Valance’a o naruszenie praw autorskich oraz skopiowanie linii melodycznej z jego utworu „Weiss der Geier oder weiss er nicht”. Kompozytor eurowizyjnej piosenki zaprzeczył doniesieniom[121].
O plagiat posądzony został także autor utworu „Segðu mér allt” Birgitty Haukdal, która wygrała islandzki finał narodowy. Richard Marx uznał, że konkursowa propozycja jest kopią jego przeboju „Right Here Waiting” z 1980[122]. Związek Kompozytorów Islandzkich (w skrócie S.T.E.F.) oraz Nordyckie Biuro Praw Autorskich nie uznało jednak oskarżenia Marxa, a islandzki utwór został dopuszczony do rywalizacji w konkursie[123].
Po wygraniu irlandzkich selekcji, zwycięski utwór Keitha Molloy’ego i Martina Branningana „We’ve Got the World” wykonany przez Mickeya Harte’a został posądzony o plagiat duńskiej piosenki „Fly on the Wings of Love” Olsen Brothers, która wygrała 45. Konkurs Piosenki Eurowizji[124]. Europejska Unia Nadawców (EBU) nie uznał podobieństwa piosenek za naruszenie praw autorskich, dopuszczając irlandzką propozycję do udziału w koncercie finałowym[125].
Pod koniec marca jeden z portali poświęconych konkursowi, All Time ESC, zasugerował swoim czytelnikom zbojkotowanie w głosowaniu reprezentantów krajów, których władze wsparły wojnę w Iraku, tj. Wielką Brytanię, Hiszpanię, Izrael i Turcję. Fani serwisu stwierdzili, że „polityka i wojna nie powinny być mieszane z Konkursem Piosenki Eurowizji, który poświęcony jest muzyce”[126].
Po finale konkursu brytyjski komentator konkursu, Terry Wogan, uznał ostatnie miejsce z zerowym dorobkiem punktowym zajęte przez reprezentantów Wielkiej Brytanii (duet Jemini) za wynik bojkotu oraz polityczne głosowanie[127][128].
Pod koniec listopada 2002 Gill Gaspare z EBU potwierdził udział 26 reprezentantów państwowych nadawców publicznych w 48. Konkursie Piosenki Eurowizji. Z powodu osiągnięcia słabego wyniku w poprzednim roku, do udziału w konkursie w 2003 nie zostali dopuszczeni reprezentanci nadawców z Danii, Finlandii, Litwy, Macedonii i Szwajcarii[129][130]. Ostatni transmitował jednak finał konkursu[131]. Po rocznej przerwie do konkursu powróciły natomiast: Holandia, Irlandia, Islandia, Norwegia, Polska i Portugalia[132][129][130]. W stawce konkursowej zadebiutowała telewizja z Ukrainy[35][133]. Spotkanie z reprezentantami delegacji wszystkich krajów odbyło się 20-21 marca[134].
Legenda:
1. miejsce
2. miejsce
3. miejsce
|
Legenda: Głosowanie telewidzów Głosowanie jurorów Zwycięzca |
W 2003 po raz drugi przyznano Nagrody im. Marcela Bezençona, czyli wyróżnienia przyznawane dla najlepszych piosenek biorących udział w finale imprezy, sygnowane nazwiskiem twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Pomysłodawcami statuetek zostali: szef szwedzkiej delegacji konkursowej Christer Björkman oraz członek zespołu Herreys – Richard Herrey[175].
W 2003 nagrody w trzech kategoriach otrzymali[175]:
Kategoria | Kraj | Utwór | Wykonawca |
---|---|---|---|
Nagroda Artystyczna | Holandia | „One More Night”[176] | Esther Hart[176] |
Nagroda Dziennikarzy | Turcja | „Everyway That I Can” | Sertab Erener |
Nagroda Fanów | Hiszpania | „Dime” | Beth |
Po raz kolejny przyznana została Nagroda im. Barbary Dex, nieoficjalny tytuł przyznawany corocznie przez fanów konkursu za pośrednictwem holenderskiej strony House of Eurovision (eurovisionhouse.nl) najgorzej ubranemu artyście w Konkursie Piosenki Eurowizji w danym roku[177][178][179]. Największą liczę spośród 66 głosów oddanych podczas plebiscytu w 2003 otrzymały wokalistki rosyjskiego duetu t.A.T.u., które wystąpiły podczas koncertu finałowego w dżinsach i białych topach z wydrukowaną cyfrą 1[180][181]. Drugie miejsce w głosowaniu fanów zajęła słoweńska reprezentantka Karmen Stavec, a trzecie – duet Jemini z Wielkiej Brytanii[181].
Finał 48. Konkursu Piosenki Eurowizji obejrzało ponad 165 milionów telewidzów na całym świecie[182][183], w tym 1,8 miliona mieszkańców Łotwy, co dało stacji-organizatorowi ok. 80% udział na rynku w tym czasie antenowym[182]. Koncert finałowy obejrzało: 1,95 mln telewidzów w Grecji (58,9%)[184], 8,6 mln w Polsce (65,2%)[185], 10,6 miliona ludzi w Hiszpanii (udział: 65,8%), 4,9 mln we Francji (27,5%), 1,3 mln w Austrii (75%), 8,7 mln w Niemczech (38,8%), 1,5 mln w Norwegii (88,8%), 10,8 mln w Wielkiej Brytanii (54%), 3,5 mln w Szwecji, ok. 3 mln w Belgii[182], 4,8 mln w Holandii (70%)[186], ok. 120 tys. telewidzów (68,6%) na Cyprze[187] i 1,369 mln w Australii[188]. W Izraelu konkurs obejrzało ok. 32% mieszkańców, sam występ krajowego reprezentanta obejrzało ok. 800 tysięcy telewidzów (38,8%)[189]. Konkurs był najchętniej oglądanym programem telewizyjnym w kraju w 2003[190]. Całe widowisko transmitowane było również przez Internet na oficjalnej stronie konkursu, a serwer obsługujący imprezę wysyłał równocześnie 25 tys. strumieni danych (najwięcej w Szwecji, Holandii oraz Stanach Zjednoczonych), dzięki czemu ustanowił europejski rekord[191].
W Szwecji telewidzowie przyznali łącznie 224 529 głosów[192], w Polsce – 129 076 (w tym 19 894 nieważnych)[193], w Estonii – 56 828[194], w Grecji – ponad 50 tys.[195], na Cyprze – ponad 5,5 tys.[187].
Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich sekretarzy, którzy ogłaszali wyniki głosowania w poszczególnych krajach[196]. Państwa zostały uporządkowane w kolejności przyznawania punktów, która odpowiada kolejności występowania reprezentanta danego kraju podczas koncertu finałowego[63].
Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich krajowych komentatorów oraz nazwy publicznych nadawców telewizyjnych i radiowych transmitujących konkurs w 2003[196].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.