Loading AI tools
Oficer armii polskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Bolesławicz vel Marian Fornal[1] (ur. 6 sierpnia 1890 w Rzeszowie, zm. 9 stycznia 1980 w Londynie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, w 1962 roku mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie honorowym generałem brygady.
pułkownik dyplomowany artylerii | |
Data i miejsce urodzenia |
6 sierpnia 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
9 stycznia 1980 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
od 1914 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
1 Pułk Artylerii |
Stanowiska |
dowódca baterii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
|
Marian Bolesławicz urodził się w rodzinie Zygmunta Fornala. 8 czerwca 1912 roku złożył ustny egzamin maturalny w c.k. I Gimnazjum w Rzeszowie[2]. W tym samym roku rozpoczął studia na filozoficzne i prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego (od 1912) w rodzinnym mieście. Pełnił funkcje instruktora i zastępcy komendanta ZS w Rzeszowie. W 1914 został powołany do cesarskiej i królewskiej armii[1] .
15 sierpnia 1914 roku został przeniesiony do Legionów Polskich. Początkowo służył jako dowódca kompanii w półbatalionie Mariana Kukiela. 26 września 1914 roku został przeniesiony do 1 pułku piechoty, a 15 listopada tego roku do II dywizjonu 1 pułku artylerii[1] . Dowodził 2 baterią haubic i dywizjonem. 26 maja 1915 roku został awansowany na podporucznika, a 1 grudnia tego roku na porucznika[3]. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, wcielony został do cesarskiej i królewskiej armii. W październiku 1918 roku leczył się w wojskowym szpitalu w Zakopanem, gdzie 31 października t. r. dowodził akcją rozbrajania Austriaków.
W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. W styczniu 1919 roku został awansowany na kapitana[4]. W kwietniu tego roku przeniesiony został do Warszawy na identyczne stanowisko w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”. We wrześniu tego roku oddelegowany został do dowództwa Armii gen. Hallera, a w następnym miesiącu do Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 stycznia 1920 roku rozpoczął naukę w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W kwietniu tego roku, w czasie trwającej wojny z bolszewikami, skierowany został na front. Pełnił służbę w dowództwie 4 Armii i Dowództwie Etapu na Ukrainie, a od sierpnia w Dowództwie Artylerii Obrony Warszawy. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował studia wojskowe.
We wrześniu 1921 roku ukończył I Kurs Normalny Wyższej Szkoły Wojennej, otrzymał „pełne kwalifikacje do służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa sztabu[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 36. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. W październiku 1924 roku przeniesiony został do Oddziału IV Sztabu Generalnego[7], w którym powierzono mu obowiązki wojskowego komisarza kolejowego[8]. 1 grudnia 1924 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9].
W listopadzie 1925 roku objął dowództwo 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu[10]. Z dniem 31 października 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[11][12]. Po dwóch latach praktyki sztabowej, w grudniu 1928, wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego. 5 lutego 1930 został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[13][14]. Po reorganizacji został pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[15]. 30 października 1935 roku mianowany został pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[16][17]. 5 lipca 1939 oddany został do dyspozycji dowódcy okręgu, gen. bryg. Wiktora Thommée, a 5 sierpnia tego roku został jego drugim zastępcą[18].
Z chwilą rozpoczęcia kampanii wrześniowej objął stanowisko dowódcy etapów Armii „Łódź”[19]. Od 13 września kierował obroną rejonu Dorohusk-Włodzimierz-Kowel. Dostał się do niewoli radzieckiej i był więziony do sierpnia 1941 roku, w tym w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[20][21]. Od września 1941 roku do maja 1942 roku dowodził 9 Dywizją Piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. W następnym miesiącu został zastępcą komendanta Ośrodka Zapasowego. Następnie był dowódcą Bazy i Etapów Armii Polskiej na Wschodzie. W lipcu 1943 roku rozpoczął służbę w Dowództwie Jednostek Wojskowych w Wielkiej Brytanii, a w listopadzie tego roku przeniesiony został do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Od stycznia 1945 roku do września 1946 był członkiem Wojskowego Trybunału Orzekającego. Po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Osiedlił się w Londynie.
W marcu 1958 roku został powołany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie do składu drugiej Rady Rzeczypospolitej Polskiej[22]. Prezydent RP na Uchodźstwie August Zaleski mianował go honorowym generałem brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1962 roku[4].
Był prezesem łódzkiego okręgu wojewódzkiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (1938)[23] oraz osadnikiem wojskowym w osadzie Owadno, gmina Werba, na Wołyniu[24].
Zmarł 9 stycznia 1980 roku w Londynie. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.