Łasica górska

Łasica górska^[3][4], łasica ałtajska (pisana też błędnie "autajska")^[5] (Mustela altaica) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, blisko spokrewniona z łasicą syberyjską^[6].

Łasica górska

Mustela altaica[1]
Pallas, 1811
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	łasicowate
Podrodzina	łasice
Rodzaj	łasica
Gatunek	łasica górska
Podgatunki
M. a. altaica Pallas, 1811 M. a. birulai (Ognev, 1928) M. a. raddei (Ognev, 1928) M. a. temon Hodgson, 1857
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
bliski zagrożenia
Zasięg występowania

Występowanie i biotop

Łasica górska występuje w środkowej i południowo-wschodniej Azji. Zamieszkuje górzyste tereny Bhutanu, Chin, Indii, Kazachstanu, Kirgistanu, Mongolii, Pakistanu, Rosji, Tadżykistanu oraz prawdopodobnie Korei Północnej^[2][6]. Głównym siedliskiem tego ssaka są góry do wysokości 5000 m n.p.m. Można ją także spotkać w lasach mieszanych tajgi, na wyżynach, powyżej lasu w stertach kamieni a także w pobliżu siedlisk ludzkich^[7].

Charakterystyka

Podstawowe dane (samce większe i cięższe od samic)
Długość ciała	samce 22–29 cm samice 22–25 cm
Długość ogona	samce 11–15 cm samice 9–12 cm
Masa ciała	samce 217–350 g samice 122–220 g
Dojrzałość płciowa	prawdopodobnie około 1 roku
Ciąża	30–49 dni
Liczba młodych w miocie	1–8
Długość życia	około 7–10 lat

Wygląd

Z wyglądu podobna do łasicy syberyjskiej jest jednak od niej mniejsza. Ssak ten linieje na wiosnę i jesienią. Ubarwienie zimowe od koloru żółtawego do brązowego na grzbiecie, na brzuchu i gardle jasnożółte lub białe. Górna część głowy między kufą a uszami zazwyczaj koloru szaro-brązowego. Ogon zwykle koloru rudawego. Szata letnia koloru szarego lub szaro-brązowego z odcieniem żółtego. Pysk jest biały o brązowym nosie i szaro-brązowym podbródku. Włosy czuciowe białawe^[7].

Tryb życia

Łasica górska prowadzi głównie nocny i samotny tryb życia, ale czasami poluje w ciągu dnia^[7]. Jest bardzo zwinna i szybka, dobrze pływa i wspina się. Schronienia szuka w szczelinach skalnych, norach gryzoni i między korzeniami drzew. W obliczu zagrożenia wydaje głośne dźwięki i wydziela cuchnącą ciecz z gruczołów odbytowych.

Okres godowy przypada głównie na luty i marzec^[7]. Ciąża u samicy trwa 30-49 dni (bez ciąży przedłużonej. Młode w liczbie 1–8 (czasami 13)^[2] rodzą się na początku maja. Młodymi opiekuje się wyłącznie samica. Okres laktacji trwa 2 miesiące. Po tym okresie młode zaczynają prowadzić niezależne życie, lecz do jesieni pozostają w pobliżu rodzinnego gniazda^[7]. Dojrzałość płciową uzyskują prawdopodobnie około 1 roku życia.

Łasica górska jest wyłącznie mięsożerna. Poluje na nornice, myszy, szczekuszki, chomiki, małe ptaki, jaszczurki i w mniejszym stopniu żaby, ryby i owady^[2]. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe dla dorosłego samca wynosi 35-54 g^[7].

Podgatunki

Wyróżnia się 4 podgatunki łasicy górskiej^[6]. Różnią się między sobą głównie ubarwieniem futra.

• M. altaica altaica
• M. altaica birulai
• M. altaica raddei
• M. altaica temon

Znaczenie

Niewiele wiadomo o drapieżnikach polujących na łasicę. Prawdopodobnie polują na nią ptaki drapieżne^[7]. Futro łasicy górskiej ma niewielkie znaczenie handlowe. Na terenach rolniczych uważana jest za cennego tępiciela gryzoni.

Zagrożenie i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (podwyższonego ryzyka)^[2]. Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik III)^[8]. Zagrożeniem dla tego gatunku jest niszczenie siedlisk z powodu wypasu zwierząt gospodarskich czy wytępienie drobnych zwierząt na które poluje łasica.