Aleksander Rode

Aleksander Rode (ur. 10 grudnia 1907 w Łodzi, zm. 26 maja 1953 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego.

Aleksander Rode

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1907 Łódź
Data i miejsce śmierci	26 maja 1953 więzienie mokotowskie w Warszawie
Przebieg służby
Lata służby	1927–1952
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	7 pal, 31 pp, 7 DP, 27 pas
Stanowiska	dowódca plutonu, baterii
Główne wojny i bitwy	kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Służba w armii II Rzeczypospolitej

Był synem drukarza Aleksandra i Marii z Witkowskich. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Łodzi, a później Szkołę Podchorążych Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1930 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1930 i 56. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 7 pułku artylerii polowej w Częstochowie^[1]. Był dowódcą plutonu, a następnie baterii. Później dowódcą plutonu artylerii piechoty w 31 pułku strzelców kaniowskich w Łodzi. W 1938 został słuchaczem XIX Kursu Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[2]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 83. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[3]. Studia przerwał wybuch II wojny światowej. W kampanii wrześniowej walczył, jako oficer zwiadowczy w sztabie 7 Dywizji Piechoty. W czasie walk dostał się do niemieckiej niewoli. Do 1945 przebywał w oflagach.

Służba w ludowym Wojsku Polskim

Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju z zamiarem kontynuowania służby wojskowej. W marcu 1945 powierzono mu organizację Państwowego Urzędu Repatriacyjnego na Pomorzu^[4]. Po ukończeniu kursu kwalifikacyjnego w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie otrzymał przydział do 27 pułku artylerii samochodowej w Zgierzu. W 1947 był podpułkownikiem. Awansował na zastępcę, a następnie pełniącego obowiązki inspektora broni pancernej Warszawskiego Okręgu Wojskowego, szefa sztabu 1 Korpusu Pancernego w Gdańsku, następnie starszego inspektora wyszkolenia broni pancernej w Oddziale Inspekcji Rodzajów Wojsk, Broni i Służb Głównego Inspektoratu Wyszkolenia Bojowego, awansował do stopnia pułkownika. W lipcu 1952 został zwolniony z wojska.

Represje

11 sierpnia 1952, niespełna miesiąc po zwolnieniu z wojska, został aresztowany. W śledztwie był psychicznie i fizycznie maltretowany. W procesie tzw. odpryskowym procesu gen. Tatara oskarżony został o kierownictwo konspiracyjnej organizacji oficerów broni pancernej, usiłowanie obalenia władzy ludowej oraz szpiegostwo. Pod wpływem tortur zeznał między innymi, że do konspiracyjnej organizacji działającej w szeregach Odrodzonego WP został (...) wciągnięty (...) przez płk. Skibińskiego. Śledczymi byli kpt. Marian Urbaniak^{[potrzebny przypis]} oraz ppłk Edmund Czekała, mjr Mieczysław Wojda i kpt. Anatol Borel^{[potrzebny przypis]}.

28 stycznia 1953 Najwyższy Sąd Wojskowy pod przewodnictwem mjr. Teofila Karczmarza skazał płk. Aleksandra Rode na podstawie art. 86 § 1 i 2 KKWP 15 § 2 MKK na karę śmierci (sygn. Sn 2/53)^[5]. Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. 26 maja 1953 wyrok został wykonany.

Dokładne miejsce pochówku jest nieznane, prawdopodobnie pochowany w Trojanowie obok Zefiryna Machalli^[6]. Grób symboliczny znajduje się w Kwaterze „na Łączce”na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 29-półkole I-7)^[7].

7 maja 1956 prokurator generalny PRL, Marian Rybicki wręczył rodzinie dokument rehabilitacji.

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (16 kwietnia 1947)^[8]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[3]