Marian Rybicki

Marian Ksawery Rybicki (ur. 11 lutego 1915 w Warszawie, zm. 15 lutego 1987 tamże) – polski prawnik i polityk komunistyczny. Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji, sekretarz Rady Państwa (1952–1956), prokurator generalny (1956–1957) i minister sprawiedliwości w latach 1957–1965.

Zobacz też: Marian Rybicki (1905–1974).

Marian Rybicki

Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1915 Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1987 Warszawa
Sekretarz Rady Państwa
Okres	od 20 listopada 1952 do 27 kwietnia 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Stanisław Skrzeszewski
Minister sprawiedliwości
Okres	od 27 lutego 1957 do 25 czerwca 1965
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Zofia Gawrońska-Wasilkowska
Następca	Stanisław Walczak
Prokurator generalny
Okres	od 28 kwietnia 1956 do 28 lutego 1957
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Stefan Kalinowski
Następca	Andrzej Burda
Odznaczenia

Grób na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

Syn Franciszka i Marii. Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim (1937), w 1967 obronił doktorat z nauk prawnych, będąc od 1965 profesorem nadzwyczajnym. W 1976 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego nauk prawnych.

Przed 1939 pracował w zarządzie miejskim w Łodzi, brał udział w działalności konspiracyjnej w okresie okupacji niemieckiej, w latach 1944–1945 przebywał na robotach przymusowych w Niemczech. W latach 1945–1947 pracował w Wydziale Prawnym Biura Prezydialnego Krajowej Rady Narodowej, przygotowując m.in. wnioski ułaskawieniowe do podpisu przez prezydenta RP Bolesława Bieruta, w 1947 dyrektor Biura Prawnego Kancelarii Sejmu.

Był politykiem Polskiej Partii Socjalistycznej (należał także do krótko działających Partii Socjalistycznej i Rewolucyjnej Polskiej Partii Socjalistycznej). W latach 1947–1948 był członkiem Rady Naczelnej PPS, a w 1948 jej Centralnego Komitetu Wykonawczego i jego Sekretariatu, a także kierownikiem Wydziału Szkoleniowego CKW PPS i zastępcą redaktora naczelnego „Przeglądu Socjalistycznego”. W tym samym roku wraz z PPS przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był członkiem Komitetu Centralnego (1948–1968) oraz członkiem Biura Organizacyjnego KC PZPR (1948–1954). W 1949 przez kilka miesięcy kierował Wydziałem Samorządowo-Administracyjnym KC PZPR, następnie do 1950 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie. Zaliczany do byłych członków PPS zbliżonych do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych^[1].

W latach 1950–1952 szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej i Kancelarii Rady Państwa, w latach 1952–1956 jako pierwszy sprawował funkcję sekretarza Rady Państwa. W latach 1956–1957 prokurator generalny, w latach 1957–1965 minister sprawiedliwości.

Od 1965 profesor w Instytucie Nauk Prawnych (zmieniono w tym okresie nazwę na Instytut Państwa i Prawa) Polskiej Akademii Nauk, był m.in. zastępcą dyrektora Instytutu.

W latach 1967–1983 sekretarz Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, w latach 1952–1965 poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji. Był członkiem Prezydium Zespołu do Spraw Pojednawstwa Społecznego przy Radzie Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego.

Był mężem Zofii z Księżopolskich (1912–1994). Pochowany 23 lutego 1987 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B31-tuje-7)^[2]. W pogrzebie udział wziął m.in. prezes Rady Naczelnej ZBoWiD prof. Henryk Jabłoński oraz pierwszy prezes Sądu Najwyższego prof. Włodzimierz Berutowicz. Zmarłego pożegnali: członek Rady Państwa prof. Sylwester Zawadzki, minister – kierownik Urzędu do spraw Wyznań prof. Adam Łopatka i wiceminister sprawiedliwości Jan Brol^[3].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie, m.in. w 1964^[4])
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1952)^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1946)^[6]
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1967)^[7]