Ashleigh Barty

Ashleigh Barty (ur. 24 kwietnia 1996 w Ipswich) – australijska tenisistka i krykiecistka, zwyciężczyni French Open 2019, Wimbledonu 2021 i Australian Open 2022 w grze pojedynczej oraz US Open 2018 w grze podwójnej, finalistka Australian Open, Wimbledonu i US Open w 2013 roku oraz French Open 2017 w grze podwójnej kobiet, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich z Tokio (2020) w grze mieszanej. Liderka rankingu WTA od 24 czerwca do 11 sierpnia 2019 i ponownie od 9 września 2019. 23 marca 2022 roku ogłosiła zakończenie kariery, będąc numerem jeden w rankingu WTA.

Ashleigh Barty

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1996 Ipswich
Wzrost	166 cm
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	2010
Zakończenie kariery	23 marca 2022
Trener	Craig Tyzzer
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	15 WTA, 4 ITF
Najwyżej w rankingu	1 (24 czerwca 2019)
Australian Open	W (2022)
Roland Garros	W (2019)
Wimbledon	W (2021)
US Open	4R (2018, 2019)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	12 WTA, 9 ITF
Najwyżej w rankingu	5 (21 maja 2018)
Australian Open	F (2013)
Roland Garros	F (2017)
Wimbledon	F (2013)
US Open	W (2018)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Australia Igrzyska olimpijskie brąz Tokio 2020 tenis ziemny (gra mieszana)

Na przełomie 2015 i 2016 roku przez krótki czas uprawiała krykiet, grając jeden sezon w Women's Big Bash League w zespole Brisbane Heat.

Kariera tenisowa

2011-2014

Zaczęła grać w wieku 5 lat. Jej ulubioną nawierzchnią jest nawierzchnia ziemna. Największym sukcesem Australijki jest zwycięstwo w Wimbledonie 2011 singla juniorek. W finale pokonała Irinę Chromaczową 7:5, 7:6. Po drodze wyeliminowała m.in. jedną z faworytek, Francuzkę Carolinę Garcia.

W 2012 dostała dziką kartę do turnieju Australian Open i przegrała w pierwszej rundzie 6:2, 7:6(4) z Gruzinką Aną Tatiszwili.

W Australian Open 2013 wzięła udział jako zawodniczka z dziką kartą. Odpadła jednak w pierwszej rundzie singla, przegrywając z Dominiką Cibulkovą 6:3, 0:6, 1:6. W zawodach gry podwójnej doszła do finału. Razem z Casey Dellacqua uległy w finale Sarze Errani i Robercie Vinci wynikiem 2:6, 6:3, 2:6. Na Wimbledonie, także z Dellacqua, osiągnęła finał. Australijki uległy w nim Hsieh Su-wei i Peng Shuai wynikiem 6:7(1), 1:6. Na US Open, również w parze z Dellacqua, osiągnęła fazę finałową. W meczu o mistrzostwo uległy Andrei Hlaváčkovej i Lucie Hradeckiej wynikiem 7:6(4), 1:6, 4:6.

W sezonie 2014 Australijki triumfowały w zawodach w Strasburgu, gdzie w finale pokonały Tatianę Búę i Danielę Seguel 4:6, 7:5, 10–4. Po sezonie 2014 postanowiła zawiesić karierę.

2016

W lutym 2016 roku wróciła na zawodowe korty. Początkowo tylko w grze podwójnej. W marcu, już w trzecim starcie, wspólnie z Casey Dellacquą doszła do finału turnieju w Canberze (porażka z Lee Ya-hsuan i Riko Sawayanagi 4:6, 5:7). Tydzień później, u boku Ariny Rodionowej wygrała drugą edycję tego turnieju (pokonały Kanae Hisami i Varatchaya Wongteanchai 6:4, 6:2). W maju wystąpiła wreszcie w grze pojedynczej podczas turnieju ITF w Eastbourne. Po wygraniu kwalifikacji doszła aż do półfinału. Na tym samym etapie zakończyła rozgrywki deblowe. Pierwszy występ w turnieju rangi WTA zaliczyła w czerwcu w Nottingham. Wygrała eliminacje, a przegrała dopiero w ćwierćfinale z Karolíną Plíškovą 6:7(2), 6:7(7).

Dzięki dzikiej karcie wystąpiła na Wimbledonie. W grze pojedynczej przegrała w drugiej rundzie eliminacji, a w deblu, wspólnie z Laurą Robson, odpadła już w pierwszym meczu, ulegając siostrom Chan: Hao-ching i Yung-jan 4:6, 2:6.

Do końca sezonu wystąpiła już tylko w jednym turnieju: kategorii WTA 125K series w Tajpej. Po wygraniu kwalifikacji skreczowała w ćwierćfinale z Jewgieniją Rodiną przy stanie 6:1, 0:3.

2017

Dzięki dzikim kartom wystąpiła w cyklu turniejów w Australii: w Brisbane przegrała w drugiej rundzie, w Hobart nie przeszła kwalifikacji, ale w Australian Open doszła aż do trzeciej rundy. W grze podwójnej podczas pierwszego w sezonie turnieju wielkoszlemowego wspólnie ze swoją stałą partnęrką Casey Dellacquą odpadła dopiero w ćwierćfinale, eliminując w drugiej rundzie, rozstawione z nr 5., Martinę Hingis i Coco Vandeweghe 6:2, 7:5.

W marcu 2017 pierwszy raz w karierze wygrała turniej singlowy rangi WTA. Jako kwalifikantka doszła w Kuala Lumpur aż do finału, w którym pokonała Nao Hibino 6:2, 6:3. W stolicy Malezji wygrała również rozgrywki gry podwójnej. Dzięki temu sukcesowi awansowała do pierwszej 100 rankingu singlowego WTA. W maju w Strasburgu w grze pojedynczej ponownie udanie przeszła przez eliminacje, lecz została powstrzymana w ćwierćfinale przez Darję Gawriłową 4:6, 7:6(3), 6:7(5). W deblu straciła tylko jednego seta na drodze do drugiego tytułu w sezonie – w finale pokonały parę Chan Hao-ching – Chan Yung-jan 6:4, 6:2.

Podczas wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej przegrała już w pierwszej rundzie z Madison Keys 3:6, 2:6. W deblu wyrównała swoje dotychczasowe osiągnięcie dochodząc do finału turnieju. W decydującym meczu nie sprostały liderkom rozgrywek, parze Bethanie Mattek-Sands – Lucie Šafářová 2:6, 1:6. Kolejny sukces przyszedł w Birmingham, gdzie w singlu pokonała m.in. Barborę Strýcovą 6:3, 3:6, 6:1 i w półfinale Garbiñe Muguruzę 3:6, 6:4, 6:3. W meczu mistrzowskim uległa powracającej po półrocznej przerwie Petrze Kvitovej 6:3, 3:6, 2:6. W turnieju gry podwójnej w półfinale otrzymały walkower od Sani Mirzy i Coco Vandeweghe, by w finale pokonać Chan Hao-ching i Zhang Shuai 6:1, 2:6, 10–8. Finał singla w turnieju rangi Premier pozwolił Barty na awans w rankingu WTA na 54. miejsce (notowanie z 26 czerwca 2017 roku). W rankingu gry podwójnej awansowała na 21. pozycję. Tydzień później w Eastbourne wystąpiła tylko w grze podwójnej i osiągnęła kolejny finał, piąty z rzędu. W decydującym meczu turnieju musiała jednak uznać wyższość Chan Yung-jan i Martiny Hingis przegrywając 3:6, 5:7.

2022

23 marca 2022 roku Barty ogłosiła zakończenie kariery. Stało się to podczas wywiadu z Casey Dellacquą – byłą partnerką w deblu. Barty została drugą tenisistką w historii WTA (po Justine Henin w 2008 roku), która odeszła z profesjonalnej gry jako aktualna liderka rankingu singlowego^[1].

Historia występów wielkoszlemowych

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie eliminacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej

Turniej	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	Tytuły	Z–P
Australian Open	A	1R	1R	1R	A	A	3R	3R	QF	SF	QF	W	1 / 9	24 – 8
French Open	A	1R	2R	1R	A	A	1R	2R	W	A	2R	A	1 / 7	10 – 6
Wimbledon	A	1R	Q1	Q3	A	Q2	1R	3R	4R	NH	W	A	1 / 5	12 – 4
US Open	Q1	A	2R	1R	A	A	3R	4R	4R	A	3R	A	0 / 6	11 – 6
Ranking na koniec roku	669	195	164	218	–	325	17	15	1	1	1	–	3 / 27	57 – 24

Występy w grze podwójnej

Turniej	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	Tytuły	Z–P
Australian Open	A	1R	F	2R	A	A	QF	2R	2R	2R	2R	A	0 / 8	13 – 6
French Open	A	A	1R	QF	A	A	F	1R	3R	A	A	A	0 / 5	10 – 5
Wimbledon	A	A	F	QF	A	1R	QF	A	3R	NH	A	A	0 / 5	13 – 4
US Open	A	A	F	1R	A	A	2R	W	F	A	A	A	1 / 5	17 – 4
Ranking na koniec roku	–	172	12	39	–	263	11	7	19	14	102	–	1 / 23	53 – 19

Występy w grze mieszanej

Turniej	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	Tytuły	Z–P
Australian Open	A	1R	1R	2R	A	A	A	A	A	A	A	A	0 / 3	1 – 3
French Open	A	A	1R	A	A	A	A	A	A	NH	A	A	0 / 1	0 – 1
Wimbledon	A	A	QF	3R	A	A	A	1R	A	NH	A	A	0 / 3	3 – 3
US Open	A	A	2R	QF	A	A	A	A	A	NH	A	A	0 / 2	3 – 2
													0 / 9	7 – 9

Finały turniejów WTA

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
WTA Elite Trophy
2009 – 2020
	WTA Premier Mandatory
	WTA Premier 5
	WTA Premier
	WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)
od 2021
	WTA 1000 (obowiązkowe)
	WTA 1000 (nieobowiązkowe)
	WTA 500
	WTA 250
	WTA 125

Gra pojedyncza 21 (15–6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	5 marca 2017	Kuala Lumpur	Twarda	Nao Hibino	6:3, 6:2
Finalistka	1.	25 czerwca 2017	Birmingham	Trawiasta	Petra Kvitová	6:4, 3:6, 2:6
Finalistka	2.	30 września 2017	Wuhan	Twarda	Caroline Garcia	7:6(3), 6:7(4), 2:6
Finalistka	3.	13 stycznia 2018	Sydney	Twarda	Angelique Kerber	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	17 czerwca 2018	Nottingham	Trawiasta	Johanna Konta	6:3, 3:6, 6:4
Zwyciężczyni	3.	4 listopada 2018	Zhuhai	Twarda (hala)	Wang Qiang	6:3, 6:4
Finalistka	4.	12 stycznia 2019	Sydney	Twarda	Petra Kvitová	6:1, 5:7, 6:7(3)
Zwyciężczyni	4.	30 marca 2019	Miami	Twarda	Karolína Plíšková	7:6(1), 6:3
Zwyciężczyni	5.	8 czerwca 2019	French Open	Ceglana	Markéta Vondroušová	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	6.	23 czerwca 2019	Birmingham	Trawiasta	Julia Görges	6:3, 7:5
Finalistka	5.	6 października 2019	Pekin	Twarda	Naomi Ōsaka	6:3, 3:6, 2:6
Zwyciężczyni	7.	3 listopada 2019	Shenzhen	Twarda (hala)	Elina Switolina	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	8.	18 stycznia 2020	Adelaide	Twarda	Dajana Jastremśka	6:2, 7:5
Zwyciężczyni	9.	7 lutego 2021	Melbourne	Twarda	Garbiñe Muguruza	7:6(3), 6:4
Zwyciężczyni	10.	3 kwietnia 2021	Miami	Twarda	Bianca Andreescu	6:3, 4:0 krecz
Zwyciężczyni	11.	25 kwietnia 2021	Stuttgart	Ceglana (hala)	Aryna Sabalenka	3:6, 6:0, 6:3
Finalistka	6.	8 maja 2021	Madryt	Ceglana	Aryna Sabalenka	0:6, 6:3, 4:6
Zwyciężczyni	12.	10 lipca 2021	Wimbledon	Trawiasta	Karolína Plíšková	6:3, 6:7(4), 6:3
Zwyciężczyni	13.	22 sierpnia 2021	Cincinnati	Twarda	Jil Teichmann	6:3, 6:1
Zwyciężczyni	14.	9 stycznia 2022	Adelaide	Twarda	Jelena Rybakina	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	15.	29 stycznia 2022	Australian Open	Twarda	Danielle Collins	6:3, 7:6(2)

Gra podwójna 21 (12–9)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Finalistka	1.	25 stycznia 2013	Australian Open	Twarda	Casey Dellacqua	Sara Errani Roberta Vinci	2:6, 6:3, 2:6
Zwyciężczyni	1.	16 czerwca 2013	Birmingham	Trawiasta	Casey Dellacqua	Cara Black Marina Erakovic	7:5, 6:4
Finalistka	2.	6 lipca 2013	Wimbledon	Trawiasta	Casey Dellacqua	Hsieh Su-wei Peng Shuai	6:7(1), 1:6
Finalistka	3.	7 września 2013	US Open	Twarda	Casey Dellacqua	Andrea Hlaváčková Lucie Hradecká	7:6(4), 1:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	24 maja 2014	Strasburg	Ceglana	Casey Dellacqua	Tatiana Búa Daniela Seguel	4:6, 7:5, 10–4
Finalistka	4.	15 czerwca 2014	Birmingham	Trawiasta	Casey Dellacqua	Raquel Kops-Jones Abigail Spears	6:7(1), 1:6
Zwyciężczyni	3.	5 marca 2017	Kuala Lumpur	Twarda	Casey Dellacqua	Nicole Melichar Makoto Ninomiya	7:6(5), 6:3
Zwyciężczyni	4.	26 maja 2017	Strasburg	Ceglana	Casey Dellacqua	Chan Hao-ching Chan Yung-jan	6:4, 6:2
Finalistka	5.	11 czerwca 2017	French Open	Ceglana	Casey Dellacqua	Bethanie Mattek-Sands Lucie Šafářová	2:6, 1:6
Zwyciężczyni	5.	25 czerwca 2017	Birmingham	Trawiasta	Casey Dellacqua	Chan Hao-ching Zhang Shuai	6:1, 2:6, 10–8
Finalistka	6.	1 lipca 2017	Eastbourne	Trawiasta	Casey Dellacqua	Chan Yung-jan Martina Hingis	3:6, 5:7
Finalistka	7.	26 sierpnia 2017	New Haven	Twarda	Casey Dellacqua	Gabriela Dabrowski Xu Yifan	6:3, 3:6, 8–10
Zwyciężczyni	6.	1 kwietnia 2018	Miami	Twarda	Coco Vandeweghe	Barbora Krejčíková Kateřina Siniaková	6:2, 6:1
Zwyciężczyni	7.	20 maja 2018	Rzym	Ceglana	Demi Schuurs	Andrea Sestini Hlaváčková Barbora Strýcová	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	8.	12 sierpnia 2018	Montreal	Twarda	Demi Schuurs	Latisha Chan Jekatierina Makarowa	4:6, 6:3, 10–8
Zwyciężczyni	9.	9 września 2018	US Open	Twarda	Coco Vandeweghe	Tímea Babos Kristina Mladenovic	3:6, 7:6(2), 7:6(6)
Zwyciężczyni	10.	19 maja 2019	Rzym	Ceglana	Wiktoryja Azaranka	Anna-Lena Grönefeld Demi Schuurs	4:6, 6:0, 10–3
Finalistka	8.	8 września 2019	US Open	Twarda	Wiktoryja Azaranka	Elise Mertens Aryna Sabalenka	5:7, 5:7
Finalistka	9.	12 stycznia 2020	Brisbane	Twarda	Kiki Bertens	Hsieh Su-wei Barbora Strýcová	6:3, 6:7(7), 8–10
Zwyciężczyni	11.	25 kwietnia 2021	Stuttgart	Ceglana (hala)	Jennifer Brady	Desirae Krawczyk Bethanie Mattek-Sands	6:4, 5:7, 10–5
Zwyciężczyni	12.	9 stycznia 2022	Adelaide	Twarda	Storm Sanders	Darija Jurak Schreiber Andreja Klepač	6:1, 6:4

Występy w Turnieju Mistrzyń

W grze pojedynczej

Rok	Rezultat	Przeciwniczka	Wynik
2019	Zwycięstwo	Elina Switolina	6:4, 6:3
2021	nie wystąpiła – zrezygnowała ze startu

W grze podwójnej

Rok	Rezultat	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
2013	Zawodniczki rezerwowe	Casey Dellacqua	nie wystąpiły
2017	Ćwierćfinał	Casey Dellacqua	Kiki Bertens Johanna Larsson	6:7(7), 7:6(1), 6–10
2018	Półfinał	Coco Vandeweghe	Tímea Babos Kristina Mladenovic	7:6(5), 3:6, 8–10
2019	Zawodniczki rezerwowe	Wiktoryja Azaranka	nie wystąpiły – zrezygnowały ze startu

Występy w Turnieju WTA Elite Trophy

W grze pojedynczej

Rok	Rezultat	Przeciwniczka	Wynik
2017	Półfinał	Coco Vandeweghe	3:6, 3:6
2018	Zwycięstwo	Wang Qiang	6:3, 6:4

Finały turniejów ITF

turnieje z pulą nagród 100 000 $

turnieje z pulą nagród 75/80 000 $

turnieje z pulą nagród 50/60 000 $

turnieje z pulą nagród 25 000 $

turnieje z pulą nagród 15 000 $

turnieje z pulą nagród 10 000 $

Gra pojedyncza 6 (4–2)

Rezultat		Data	Turniej	($)	Naw.	Przeciwniczka	Wynik
Zwyciężczyni	1.	19/02/2012	Sydney	25 000	Twarda	Olivia Rogowska	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	2.	26/02/2012	Mildura	25 000	Trawiasta	Viktorija Rajicic	6:1, 7:6
Finalistka	1.	25/03/2012	Ipswich	25 000	Ceglana	Sandra Zaniewska	6:7, 1:6
Zwyciężczyni	3.	17/06/2012	Nottingham	50 000	Trawiasta	Tatjana Malek	6:1, 6:1
Finalistka	2.	07/10/2012	Esperance	25 000	Twarda	Olivia Rogowska	0:6, 3:6
Zwyciężczyni	4.	28/10/2012	Traralgon	25 000	Twarda	Arina Rodionowa	6:2, 6:3

Gra podwójna 11 (9–2)

Rezultat		Data	Turniej	($)	Naw.	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Zwyciężczyni	1.	17/06/2012	Nottingham	50 000	Trawiasta	Sally Peers	Réka Luca Jani Maria João Koehler	7:6(2), 3:6, 10–5
Zwyciężczyni	2.	07/10/2012	Esperance	25 000	Twarda	Sally Peers	Victoria Larrière Olivia Rogowska	4:6, 7:6(5), 10–4
Finalistka	1.	27/10/2012	Traralgon	25 000	Twarda	Sally Peers	Cara Black Arina Rodionowa	6:2, 6:7(4), 8–10
Zwyciężczyni	3.	02/11/2012	Bendigo	25 000	Twarda	Sally Peers	Cara Black Arina Rodionowa	7:6(12), 7:6(5)
Zwyciężczyni	4.	25/11/2012	Toyota	75 000	Dywanowa (hala)	Casey Dellacqua	Miki Miyamura Varatchaya Wongteanchai	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	5.	24/03/2013	Innisbrook	25 000	Ceglana	Alizé Lim	Paula Cristina Gonçalves María Irigoyen	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	6.	13/04/2013	Pelham	25 000	Ceglana	Arina Rodionowa	Kao Shao-yuan Lee Hua-chen	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	7.	11/02/2016	Perth	25 000	Twarda	Jessica Moore	Alison Bai Abbie Myers	3:6, 6:4, 10–8
Finalistka	2.	25/02/2016	Port Pirie	25 000	Twarda	Casey Dellacqua	Lee Ya-hsuan Riko Sawayanagi	4:6, 5:7
Zwyciężczyni	8.	18/03/2016	Canberra	25 000	Ceglana	Arina Rodionowa	Kanae Hisami Varatchaya Wongteanchai	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	9.	25/03/2016	Canberra	25 000	Ceglana	Arina Rodionowa	Eri Hozumi Miyu Katō	5:7, 6:3, 10–7

Występy w igrzyskach olimpijskich

Gra pojedyncza

Runda	Przeciwniczka	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia [1]
I runda	Hiszpania: Sara Sorribes Tormo	3:6, 4:6

Gra podwójna

Runda	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia
I runda	Storm Sanders [6]	Japonia: Nao Hibino / Makoto Ninomiya	6:1, 6:2
II runda		Chiny: Xu Yifan / Yang Zhaoxuan	6:4, 6:4
Ćwierćfinał		Czechy: Barbora Krejčíková / Kateřina Siniaková [1]	6:3, 4:6, 7–10

Gra mieszana

Runda	Partner	Przeciwnicy	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020, reprezentując państwo  Australia
I runda	John Peers	Argentyna: Nadia Podoroska / Horacio Zeballos	6:1, 7:6(3)
Ćwierćfinał		Grecja: Maria Sakari / Stefanos Tsitsipas [2]	6:4, 4:6, 10–6
Półfinał		Rosyjski Komitet Olimpijski: Anastasija Pawluczenkowa / Andriej Rublow [4]	7:5, 4:6, 11–13
O brązowy medal		Serbia: Nina Stojanović / Novak Đoković	walkower

Finały juniorskich turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (1)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	2011	Wimbledon	Trawiasta	Irina Chromaczowa	7:5, 7:6(3)

Kariera krykietowa

W 2015 roku postanowiła odpocząć od tenisa i spróbować swoich sił w krykiecie. W październiku tego samego roku podpisała jednosezonowy kontrakt z Brisbane Heat występującym w australijskiej Women's Big Bash League, najważniejszym kobiecym turnieju w najkrótszej odmianie krykieta, Twenty20. W swoim pierwszym meczu zdobyła 39 punktów, zaliczając przy tym rzadkie wśród kobiet uderzenie za 6 punktów. W sezonie 2015/16 wystąpiła w 9 z 14 meczów swojej drużyny oraz zdobyła 68 punktów, co dało jej średnią 11,33 punktu na inningsa. W lutym 2016 roku porzuciła krykiet, wznawiając karierę tenisową.